ลูกไม้ลายสนธยา

ทองมาตย์ไม่พอใจยิงปืนขู่ขึ้นฟ้าสั่งให้บอกมาว่าเดือนพัตราอยู่ไหน หันตราโกหกว่ามันตายอยู่กลางป่าไปแล้ว ถ้าอยากได้ตัวก็ให้ตามไปเก็บศพเอาเอง แล้วเดินออกจากวงล้อมอย่างไม่เกรงกลัว ทองมาตย์ยกปืนจะยิงเธอทิ้งให้สิ้นซากแต่ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นเหมหิรัญญ์พยุงเดือนพัตราเดินพ้นชายป่าออกมา

เหมหิรัญญ์ไหวตัวทันรีบพาเดือนพัตราวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง จ่าสนองสบช่องปัดปืนในมือทองมาตย์แล้วต่อยจนล้ม ลูกน้องเข้ามาช่วยต่อสู้กับจ่าสนอง ทองมาตย์เสียดายที่ไม่ได้จัดการกับหันตราให้สิ้นซากเพราะต้องตามไปเอาตัวเดือนพัตรา

ooooooo

ที่โต๊ะในสุดของร้านกาแฟ นายหัววรงค์คิดไม่ตกว่าเหมหิรัญญ์หายไปไหน ศิถีเองก็ตอบไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหลบออกไปจากบ้านได้อย่างไรทั้งที่เธอเฝ้าดูอยู่ เท่าที่เห็นมันอยู่แต่ในห้องตลอดเวลา

“สิ่งสะท้อนแสง มันเดินทางผ่านสิ่งสะท้อนแสง” นายหัววรงค์สรุป

“มันหายตัวได้จริงๆงั้นเหรอคะ ศิถีไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องเล่าผู้ชายในกระจกนั่นจะเป็นเรื่องจริง”

นายหัววรงค์มั่นใจว่าตอนนี้เหมหิรัญญ์ต้องรู้แล้วว่า เดือนพัตราอยู่ไหน และอีกไม่นานคงพากลับมาที่บ้าน ศิถีอยากรู้จะเอาอย่างไรต่อไป เขาจะรอให้ถึงวันเดือนดับ วันที่เหมหิรัญญ์ไม่มีพลังจะต่อสู้กับใคร...

เดือนพัตราอ่อนแรงเต็มทีเพราะเสียเลือดมาก เหมหิรัญญ์เห็นทองมาตย์กับพวกตามใกล้เข้ามาจึงทิ้งเธอไว้ตรงนี้ก่อน ย้อนไปจัดการพวกคนร้ายเพื่อตัดกำลัง แล้วจึงกลับมาเอาตัวเดือนพัตราขึ้นหลังตัวเอง เร่งฝีเท้าไปที่น้ำตกเพื่อใช้เงาสะท้อนของน้ำพาตัวเองกับเธอหนีไปจากที่นี่

เหมหิรัญญ์กับเดือนพัตราหนีมาสุดทางที่น้ำตก ทองมาตย์กับพวกตามมาทันสั่งให้เขาส่งเธอมาให้ เขากลับส่งยิ้มให้แทนแล้วโดดลงไปในน้ำตก ทองมาตย์กับพวกวิ่งมาดู ทั้งคู่หายไปกับสายน้ำแล้ว...

สักพักศิถีเดินออกจากร้านกาแฟพร้อมกับนายหัว วรงค์ มรุตซึ่งสะกดรอยตามเธอมาตั้งแต่แรกทำทีเดินเข้าไปทัก นายหัวตกใจแต่พยายามเก็บอาการไว้ ร้องทักว่ามาทำอะไรแถวนี้ เขาแวะมาหาอะไรกินก่อนไปทำงานแล้วย้อนถามนายหัวว่ามาทำอะไรกับศิถี

“อ๋อ ก็ไม่มีอะไรหรอก ศิถีก็แค่มาบอกผมเรื่องหนูเดือน”