ลูกไม้ลายสนธยา

ไม่ได้มีแค่เดือนพัตราที่เป็นกังวลกับการอยู่ในชมพูทวีปของเหมหิรัญญ์ เรขรุจีซึ่งอยู่ที่อุตรกุรุทวีปก็เป็นห่วงเช่นกัน ยิ่งใกล้วันเดือนดับยิ่งนั่งไม่ติดมาขอร้องราเมศให้ช่วยไปเอาตัวเหมหิรัญญ์กลับ เพราะหากปล่อยเขาไว้ที่นั่น  ร่างกายของเขาจะอ่อนแอลง จนกลายเป็นเหมือนมนุษย์ของที่นั่น

“และถ้าถึงเวลานั้น เหมหิรัญญ์ถูกมนุษย์ในชมพูทวีปทำร้ายจะเกิดสิ่งใดขึ้นท่านก็น่าจะรู้ดี”

“สิ่งที่ท่านกังวลอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ เพียงแค่เหมหิรัญญ์บำเพ็ญสมาธิไม่ปรากฏตัวให้ผู้ใดเห็นกระทั่งพ้นวันอมาวสี” ราเมศทำเฉยเมยไม่สนใจทั้งที่ในใจเป็นห่วง เหมหิรัญญ์ไม่น้อยไปกว่าเธอ

“หากเหมหิรัญญ์ไม่ทำเช่นนั้นเล่า เหมหิรัญญ์เป็นเพื่อนของท่าน...ท่านไม่คิดห่วงใยบ้างเชียวหรือ”

ราเมศยอมรับว่าเป็นห่วงเหมหิรัญญ์แต่เขามีหน้าที่ต้องทำ เรขรุจีตัดพ้อไม่น่ามาขอร้องเขาให้เสียเวลาแล้วผละจากไป ราเมศเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้ามองดวงจันทร์อย่างไม่ค่อยจะสบายใจนัก...

เดือนพัตรางอนที่เหมหิรัญญ์ไม่หาย ก็เลยไม่ยอมแตะต้องอาหาร  รวบช้อนเดินหนีเข้าห้อง เขาตามมาจะคุยด้วย เธอล็อกประตูไม่ให้เข้า ขอร้องว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วเดินไปนั่งบนเตียงร้องไห้

“ฉันขอโทษ  ฉันไม่อยากให้คุณเป็นอะไรเพราะฉัน ฉันรักคุณนะเหม ฉันรักคุณ” เดือนพัตราคร่ำครวญ...

แผนยุให้ผัวเมียตีกันของหันตราได้ผลดีอย่างที่หวังไว้ นายหัววรงค์เล่นงานแก้วเพชรอย่างหนักถึงกับหัวร้างข้างแตก แถมบีบคอเธอจนหายใจไม่ออก แม่บ้านต้องเข้าไปขอร้องให้เขาปล่อย

“อย่าให้กูรู้นะว่ามึงมายุ่งเรื่องเดือนพัตราอีก  ไม่งั้น มึงตาย” นายหัวขู่เสร็จผละจากไป แม่บ้านเห็นสภาพสะบักสะบอมของคุณผู้หญิงรีบนำตัวส่งโรงพยาบาล  โดยไม่ลืมโทร.แจ้งให้วโรชาทราบ

ไม่นานนัก วโรชาตามมาสมทบที่หน้าห้องฉุกเฉิน เห็นแม่บ้านนั่งรออยู่เข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ความว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แม่บ้านเข้าไปห้ามก็ไม่ฟัง วโรชา อยากรู้ว่าพวกท่านทะเลาะกันเรื่องอะไร

“ดิฉันก็ไม่แน่ใจค่ะคุณหนู  แต่แว่วๆเหมือนจะทะเลาะกันเรื่องคุณเดือนอะไรนี่แหละค่ะ”

วโรชาได้ยินชื่อเดือนพัตราก็ของขึ้นทันที...

ทางด้านศิถีรู้เรื่องที่นายหัววรงค์ซ้อมเมียปางตายก็สะใจมาก สมควรแล้วที่แก้วเพชรโดนแบบนั้น  จะได้จำไว้ว่าไม่ควรมาเหิมเกริมกับเขาแล้วรินเหล้าเติมให้เขา

“แล้วเรื่องนังเด็กนั่นจะเอายังไงต่อคะ เราก็รู้แล้วว่ามันอยู่ไหนแล้วยังจะปล่อยมันไว้แบบนั้นเหรอคะ”

“ตอนนี้มันอยู่กับไอ้เหม รออีกสามวัน วันที่ไอ้เหมมันทำอะไรเราไม่ได้ค่อยจัดการมันทีเดียวไปเลย เธอเตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน” ว่าแล้วนายหัววรงค์ดึงศิถีมาจูบ

ooooooo