ตอนที่ 11
“นี่ครับที่รีสอร์ตเพื่อนผมเอง เงียบสงบ คนไม่พลุกพล่านเดี๋ยวผมโทร.บอกมันก่อน คุณเหมก็วาร์ปไปได้เลย แล้วเดี๋ยวผมตามไป”...
ทางด้านมรุตกับจ่าสนิทซุ่มดูอยู่หน้าสำนักพิมพ์ตั้งแต่ตะวันตรงหัวยันตะวันตกดิน ถึงเห็นอรุณเดินอย่างสบายอารมณ์ออกมาขึ้นมอเตอร์ไซค์ขี่ออกไป ทั้งคู่รีบขับรถตาม...
แก้วเพชรโกรธมากเอาน้ำในแก้วสาดใส่หน้าทองมาตย์ด่าซ้ำว่าหน้าด้าน ทำงานพลาดยังมีหน้ามาขอเงินเธออีก เขาอ้างว่างานนี้เสี่ยงอันตรายมาก เธอไม่สนใจเสี่ยงแค่ไหนก็เรื่องของเขา สนแค่ทำงานสำเร็จหรือเปล่า แล้วลุกออกไปยังไม่ทันเดินพ้นห้องรับแขก ทองมาตย์ส่งคลิปอัดเสียงเธอคุยกับเขาไปให้
“ถ้าอยากได้เงิน ฉันจะให้คนของฉันไปช่วย ทำยังไงก็ได้ให้เดือนพัตรามาเซ็นขายบ้านนั่นให้ฉัน”
เมียนายหัวชะงัก หันมองทองมาตย์อย่างแค้นใจเปิดกระเป๋าโยนเงินใส่หน้า สั่งให้ลบคลิปนั่นทิ้งให้หมด ถ้ายังไม่อยากตาย ทองมาตย์ทำเป็นกลัวหงอ ยกมือถือกดลบให้ดูต่อหน้า รอจนแก้วเพชรไปพ้นแล้ว
“ยังไงกูก็ต้องตายอยู่แล้ว ถ้าจะฉิบหายก็ฉิบหายไปพร้อมกันนี่แหละ อีโง่” ทองมาตย์ยิ้มไม่สะทกสะท้าน...
ที่รีสอร์ตของเพื่อนอรุณ เดือนพัตรานอนเพ้อเพราะพิษไข้ ร้องเรียกเหมหิรัญญ์ให้ช่วยเธอด้วย เหมหิรัญญ์ที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างจับมือเธอมากุมไว้บอกว่าเขาอยู่ตรงนี้แล้ว เธอยังเพ้อเรียกหาคุณยายให้มาช่วยอีกด้วย เขามองเธอด้วยความสงสารกอดเธอไว้จนเธอสงบ
อีกมุมหนึ่งของรีสอร์ต อรุณขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดโดยมีรถของมรุตตามมาห่างๆ เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเอาคีย์การ์ด แล้วตรงไปยังห้องพัก จ่าสนิทตามเข้าไปถามพนักงานว่าผู้ชายคนเมื่อครู่พักห้องไหน พนักงานมองไม่ไว้ใจ
“บอกไม่ได้ครับ เป็นความลับของลูกค้า”
“แต่ผมเป็น...” จ่าสนิทยังไม่ทันแสดงตัวเป็นตำรวจ มรุตชิงพูดตัดหน้าเสียก่อนว่ายังพอมีห้องพักเหลือไหม จะขอเปิดห้อง จ่าสนิททำท่าจะพูดบางอย่าง มรุตส่ายหน้าเป็นทำนองไม่ให้พูดอะไรทั้งนั้น
“มีห้องเหลือ เป็นหลังที่ติดชายหาด เช็กอินเลยไหมครับ” พนักงานเห็นลูกค้าพยักหน้ารับคำ จึงเดินนำเขาไปที่ห้องพักโดยมีจ่าสนิทตามไปอีกทอดหนึ่ง...
เหมหิรัญญ์นอนกอดเดือนพัตราอยู่ ได้ยินเสียงประตูห้องพักเปิด โดดผลุงเดียวล็อกคอแขกไม่ได้รับเชิญไว้ อรุณร้องห้ามเสียงหลงว่านี่เขาเอง ประตูห้องพักปิดลงพอดีกับที่พนักงานพามรุตเดินผ่าน เสียงประตูปิดทำให้ผู้กองหนุ่มหันไปมองอย่างสงสัยก่อนจะเดินตามพนักงานต่อไป