ลูกไม้ลายสนธยา

เดือนพัตรากลัวแม่จะเป็นห่วงก็เลยโทร.บอกท่านว่าพักอยู่รีสอร์ตแถวนี้อีกสองสามวันถึงกลับ อยากพักผ่อนเงียบๆจะได้มีเวลาคิด พิมพ์ดาราวางสายเป็นจังหวะเดียวกับศิถีเอาน้ำดื่มมาเสิร์ฟ ถามเธอว่าเดือนพัตรา โทร.มาหรือ บอกหรือเปล่าว่าอยู่ไหน

“ไม่ได้บอกแค่บอกว่าอยากพักผ่อน ก็เลยไปพักที่รีสอร์ตแถวนี้แหละ”

ศิถีพยายามพูดให้พิมพ์ดาราไม่สบายใจเรื่องที่ลูกสาวหายไปกับผู้ชายจนท่านรำคาญเดินหนี เธอสบช่องหยิบมือถือของท่านกดโทร.ซ้ำเบอร์โทร.เข้าล่าสุด อึดใจมีเสียงจากปลายสาย “สวัสดีค่ะ รุมิหรารีสอร์ตค่ะ”...

ขณะศิถียิ้มย่องที่รู้ว่าเดือนพัตราอยู่ไหน จ่าสนองกับพวกตามจนเจอตัวทองมาตย์ว่าแอบไปนอนกกสาวอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง

ooooooo

แทนที่จะอยู่แต่ในห้อง เดือนพัตรามายืนอยู่ริมหาดครุ่นคิดเรื่องที่เหมหิรัญญ์รักษาอาการบาดเจ็บของเธอไม่ได้ หรือที่เรขรุจีพูดไว้ว่ามนุษย์แห่งอุตร-กุรุทวีปอยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ได้ ความชั่วร้ายของที่นี่จะกัดกินเขาให้อ่อนแอลงเป็นความจริง นั่นเท่ากับเหมหิรัญญ์ไม่สามารถอยู่ในโลกได้ ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเครียด

“ฉันต้องคุยกับคุณให้รู้เรื่องเหม” พูดจบเดือนพัตราหันหลังจะกลับที่พัก ต้องตกใจที่เจอมรุตกับจ่าสนิท ขยับจะเดินหนีมรุตคว้ามือเธอไว้ขอคุยด้วยสักครู่ เธอไม่มีอะไรจะคุย ขอตัวก่อนแล้วแกะมือเขาออก เขาจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนกว่าเธอจะบอกว่าใครจับตัวเธอไป

เดือนพัตราดิ้นหนีสุดแรง แต่มรุตก็ไม่ยอมคลายมือเธอจึงร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น ออกแรงมากไปอาการบาดเจ็บของเธอกำเริบหมดสติไปตรงนั้น...

ฝ่ายเหมหิรัญญ์หายวับกลับมาที่ห้องพักไม่เห็นเดือนพัตราเดินไปดูที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอ อรุณถือถาดใส่อาหารเข้ามาวางบนโต๊ะอาหาร ร้องทักว่ากลับมาแล้วหรือ เขาอยากรู้ว่าเดือนพัตราไปไหนในห้องก็ไม่มี อรุณตกใจก่อนตนออกไปสั่งอาหาร เห็นเธอเข้าไปอาบน้ำ ก็เลยไม่คิดว่าเธอจะออกไปข้างนอก

“ผมบอกคุณแล้วไงว่าให้ดูเดือนไว้ดีๆ” ต่อว่าจบเหมหิรัญญ์หลับตาเพ่งกระแสจิต แต่ติดต่อเธอไม่ได้ใจคอไม่ดีรีบวิ่งออกจากที่พักกวาดตามองหาเธอไปรอบๆ เห็นจ่าสนิทเดินไปที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ รีบตามไปดู เขามาขอยาดม ยาลมและอุปกรณ์ทำแผล จากนั้นก็เดินกลับ เหมหิรัญญ์กับอรุณแอบสะกดรอยตาม...

ทางฝ่ายมรุตมองเดือนพัตราที่นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟาในบ้านพักของเขา เห็นเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผลมองด้วยความห่วง ใบหน้าสวยของเธออยู่ใกล้แค่เอื้อมทำให้เขาอดใจไม่ไหว ค่อยๆโน้มตัวเข้าหา