ลูกไม้ลายสนธยา

นายหัววรงค์เริ่มเป็นกังวลว่าจ่าสนองจะหักหลัง ตั้งแต่ให้ไปตามหาเดือนพัตราก็หายหน้าไปเลย แถมไอ้จืดสมุนของเขาที่ให้สะกดรอยตามจ่าสนองก็หายตัวไปเช่นกัน ติดต่อก็ไม่ได้ จังหวะนั้นจ่าสนองกลับมาพอดี นายหัววรงค์ตวาดใส่หายไปไหนมาตั้งหลายวัน เขาอ้างว่าไปตามหาเดือนพัตรามา

“คนที่จับตัวเดือนพัตราไปคือไอ้ทองมาตย์ครับ”

“ไอ้ทองมาตย์งั้นเหรอ มันมาเกี่ยวอะไรด้วย แกอย่ามาโกหกฉัน” นายหัววรงค์กระชากคอเสื้อจ่าสนอง เข้ามาใกล้ๆ เขาละล่ำละลักว่าไม่ได้โกหก ทองมาตย์จับตัวเดือนพัตราไปจริงๆ แต่จับไปไว้ไหนเขาไม่รู้

“งั้นมึงก็ไปลากตัวไอ้ทองมาตย์มาให้กูถ้าไม่ได้มึงก็เตรียมตัวตายได้เลย” นายหัวมองจ่าสนองไม่ไว้ใจ...

ในเวลาเดียวกัน ขณะเหมหิรัญญ์นั่งครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อรุณเข้ามานั่งข้างๆถามว่าเป็นห่วงเดือน–พัตราหรือ เขาไม่ได้ห่วงแค่เธอแต่ห่วงหลายเรื่องแล้วฝากอรุณดูแลเธอให้เขาสักพัก เขาจะไปหานายหัววรงค์ไปบอกว่าหันตราเป็นคนจับเดือนพัตราไปเพื่อให้สองคนนั่นกัดกันเอง ใครชนะคนนั้นน่าสงสัยที่สุด

“งั้นรอคุณเดือนฟื้นแล้วปรึกษาคุณเดือนก่อนดีไหมครับ” พูดจบอรุณหันมองเหมหิรัญญ์อีกที เขาหายไปแล้ว อรุณเดินกลับเข้าตัวบ้านพักเจอเดือนพัตราเปิดประตูห้องนอนออกมาพอดี กวาดตามองไปรอบเหมือนหาใครอยู่ อรุณรู้ทันบอกว่าเหมหิรัญญ์ไม่อยู่ไปทำธุระ อย่าถามว่าไปทำธุระที่ไหนเพราะตนก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอจัดแจงจะออกไปตาม อรุณร้องห้ามไว้ ยังไม่หายดีขืนออกไปจะยิ่งทำให้เหมหิรัญญ์เป็นห่วง

“คุณเดือนไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมเตรียมอาหารเช้าให้เวลาคุณเหมกลับมาเห็นว่าคุณเดือนอาการดีขึ้นแล้ว ต้องดีใจแน่ๆเลย เชื่อผม” อรุณมองตามเดือนพัตราที่เดินกลับเข้าห้องอย่างโล่งอก...

เหมหิรัญญ์ทำตามแผนการที่วางไว้ คือแวะไปหานายหัววรงค์เพื่อบอกเรื่องที่หันตราเป็นคนลักพาตัวเดือนพัตรา เขาแค้นใจมากที่หันตราหักหลัง แต่ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน

“นี่คุณคงคิดว่าหันตราทำงานให้ผมก็เลยคิดว่าผมเป็นคนสั่งให้หันตราทำสินะ”

บุรุษผู้มาจากอุตรกุรุทวีปปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอย่างนั้น แค่บอกตามที่รู้ ถ้าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนายหัวก็แล้วไป หันตราอาจจะอยากได้บ้านรัชดาพิพัฒน์ไว้เองก็ได้ถึงทำแบบนี้ นายหัวเองก็รู้ว่าบ้านหลังนั้นมีค่ามากแค่ไหน

“นี่คุณกำลังจะยุให้ผมกับหันตราแตกคอกัน”

“ก็แล้วแต่จะคิด คุณเป็นคนเลวคนที่ทำงานให้คุณก็คงไม่ต่างจากคุณ คุณลองไปคิดดูดีๆก็แล้วกันว่าจะไว้ใจคนอย่างหันตราได้มากแค่ไหน” เหมหิรัญญ์ยุส่ง...