ลูกไม้ลายสนธยา

“ไม่มีใครช่วยแกได้หรอก นอกจากตัวแกเอง”...

เหมหิรัญญ์เดินหาเดือนพัตราอยู่ในป่าละเมาะบนเกาะร้าง ได้ยินเสียงเธอร้องขอความช่วยเหลือ เร่งฝีเท้าเดินตามเสียงไปพร้อมกับส่งกระแสจิตไปหาเธอ

“มีสติเอาไว้เดือน ผมกำลังไป มีสมาธิเดือน ตั้งสติให้จิตคุณนำทางผม...เดือน”

ooooooo

เหมหิรัญญ์ตามมาช่วยเดือนพัตราได้ทันจัดการสมุนของจ่าสนองกระเด็นกระดอนไปคนละทิศ

ละทาง หันตราเห็นท่าไม่ดีสั่งให้สมุนยิงเขา สมุนสาดกระสุนใส่เหมหิรัญญ์แต่ไม่ระคายแม้แต่หนังกำพร้า

“จัดการมัน ถ้าใครฆ่ามันได้ฉันจะตกรางวัลให้” หันตราสั่งการ

สมุนกลัวแต่ก็อยากได้เงิน จึงเข้าตะลุมบอนกับเหมหิรัญญ์ แต่กลายเป็นหนึ่งรุมสี่คน สมุนของ

จ่าสนองสู้ไม่ได้โดนเล่นงานล้มคว่ำไม่เป็นท่า จ่าสนองจวนตัวจับเดือนพัตราเป็นตัวประกัน แล้วพาหันตราหนีไปด้วย

“เหมช่วยเดือนด้วย”

ขาดคำเหมหิรัญญ์โดดมาดักหน้าจ่าสนองกับหันตรา กระชากตัวเดือนพัตราจากมือจ่าชั่วแล้วพากันวิ่งหนี หันตราคว้าปืนยิงใส่กระสุนโดนเดือนพัตราล้มลง เหมหิรัญญ์โกรธเลือดขึ้นหน้าโจนใส่หันตราที่พยายามยิงปืนสกัดเขาไว้แต่ไม่ได้ผล เขาจับมือเธอบิดปืนหล่นแล้วกดหน้าเธอกับผนังถ้ำ

“ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าอย่าทำอะไรเดือนพัตรา”

หันตราแทบหายใจไม่ออก จ่าสนองเข้าไปช่วยก็ถูกเหมหิรัญญ์ผลักกระเด็น มีเสียงเดือนพัตราร้องเรียกเขาเสียงหลง เขาหันขวับไปมองเห็นสมุนจับตัวเธอไว้พร้อมจับเอาปืนจี้ เขาผละจากหันตราเข้าไปช่วยหญิงคนรัก ด้วยความโกรธเขาพลั้งมือโยนสมุนใส่หินงอกปักอกตายสนิท สมุนคนอื่นกลัวตายพากันถอยกรูด

เขารีบเข้าไปประคองเดือนพัตรา พบว่าเธอถูกยิงที่แขน

เหมหิรัญญ์เอามือทาบตรงแผลเพื่อรักษาแต่ไม่ได้ผล

ถึงกับเครียด

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เดือนพัตรามองเหมหิรัญญ์ด้วยความเป็นห่วง

“เราต้องออกจากที่นี่” เหมหิรัญญ์พยุงเดือนพัตราออกจากถ้ำ เห็นสมุนที่ตัวเองฆ่าตายยิ่งเครียดหนัก...

ฝ่ายหันตรากับจ่าสนองหนีมาถึงชายป่าใกล้กับชายหาด แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นทองมาตย์กับพวกยืนรอท่าอยู่ หันหลังจะหนีกลับทางเดิมแต่ถูกลูกน้องทองมาตย์ล้อมไว้ หันตราแปลกใจทองมาตย์มาที่นี่ได้อย่างไร

“ไม่ต้องรู้หรอกว่ากูมาได้ยังไง ถ้ายังไม่อยากตายก็ส่งตัวเดือนพัตรามา”

“ฉันจะเอามันมาให้แกได้ยังไง แกไม่เห็นหรือไงว่านังเด็กนั่นไม่ได้อยู่กับฉัน”