ลูกไม้ลายสนธยา

นายหัววรงค์ถูกลูกยุของศิถีที่ว่าแก้วเพชรอยู่เบื้องหลังเรื่องที่เดือนพัตราถูกลักพาตัวตัดหน้า ตามมาเอาเรื่องถึงบ้าน สั่งให้บอกมาว่าเอาเดือนพัตราไปซ่อนไว้ที่ไหน

“ฉันจะไปรู้ได้ไง นี่ไม่ว่าอะไรที่ทำให้ชีวิตคุณวุ่นวายคุณก็คิดว่าฉันเป็นคนทำงั้นสิ”

“บอกมาว่าคุณทำใช่ไหม”

แก้วเพชรรำคาญในเมื่อเขาปักใจเชื่ออย่างนั้นก็เลยอยากท้าทายอำนาจเขา ยอมรับว่าเป็นฝีมือตัวเอง เขาโกรธมากจะเข้าไปทำร้าย เธอไม่ยอมง่ายๆวิ่งหนีไปที่โต๊ะหัวเตียงหยิบปืนขึ้นมาเล็งใส่ ถ้าแน่จริงก็เข้ามาเลย เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้ายิงเดินเข้าหา แก้วเพชรเหนี่ยวไกทันที

วโรชาเพิ่งกลับถึงบ้านได้ยินเสียงปืนดังปังก็ตกใจ รีบวิ่งไปที่ห้องแม่ เห็นพ่อกับแม่กำลังยื้อแย่งปืนกัน

นายหัวแรงเยอะกว่ากระชากปืนไปได้แล้วตบหน้าแก้วเพชรล้มคว่ำ วโรชาเห็นพ่อทำร้ายแม่รีบเข้ากันไว้

“นี่มันอะไรกันคะคุณพ่อ”

“ก็ถามแม่แกดูว่ามันทำอะไรกับฉัน” นายหัวยังแค้นไม่หายจะเข้ามาทำร้ายแก้วเพชรอีก วโรชาเอาตัวเองขวางไว้ ขอร้องอย่าทำร้ายแม่ มีอะไรก็พูดกันดีๆ ได้ไหม แก้วเพชรจะไปพูดดีๆด้วยได้อย่างไรในเมื่อมันตบเธอ นายหัวโมโหที่แก้วเพชรเถียงคำไม่ตกฟากจะเข้าไปตบอีก วโรชาร้องห้ามเสียงหลง ขอร้องพ่อให้พอได้แล้ว นายหัวเห็นแก่ลูกยอมรามือเดินจากไปอย่างหัวเสีย แก้วเพชรด่าไล่หลังเขาหยาบๆคายๆ

“คุณแม่คะใจเย็นๆ มีอะไรคุณแม่เล่าให้แหวนฟังได้ไหมคะ”...

ทางด้านเดือนพัตราถูกจับมัดมือมัดเท้าไปขังไว้ในถ้ำ เนื่องจากเธอยังสลบอยู่ทำให้เหมหิรัญญ์ที่เพ่งสมาธิหาก็เลยไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด เขาเครียดจัดลุกขึ้นไประเบียงห้องเพื่อทำให้ตัวเองผ่อนคลาย เห็นศิถีเดินเข้ามา รีบลงไปถามว่าเดือนพัตราอยู่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“คุณเดือนถูกใครก็ไม่ทราบมาจับตัวไป คุณเหมต้องช่วยคุณเดือนนะคะ”

“ใคร” เหมหิรัญญ์ไม่พูดเปล่าจับแขนศิถีจ้องตาเพื่อเอาคำตอบเพราะสงสัยว่าเธออาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของเดือนพัตรา ศิถีพยายามทำใจให้นิ่งที่สุด เหมหิรัญญ์ร้อนรนเกินไปทำให้ค้นลงไปในจิตใจเธอไม่ได้ จำต้องปล่อยเธอไป รีบกลับไปที่ห้องอีกครั้ง ศิถีมองตาม

“ถ้าคุณเป็นคนจากดินแดนนั้นจริง จิตใจคุณว้าวุ่นแบบนี้คุณไม่มีทางจับฉันได้หรอกคุณเหม”...