ลูกไม้ลายสนธยา

เดือนพัตราตื่นขึ้นในตอนเช้าเจอเหมหิรัญญ์นอนฟุบหน้าข้างเตียง ไล่ตะเพิดไปให้พ้น เขาขอร้องให้คุยกันดีๆไม่ได้หรือ หากเขาอยู่บนโลกของเธอไม่ได้จริงๆอย่างที่เธอว่า เราควรจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไม่ดีกว่าหรือ เดือนพัตราคิดคล้อยตามรู้สึกผิดที่งอนไม่เข้าท่า

“ฉัน...ฉันขอโทษ ฉันแค่เป็นห่วงคุณ”

“ขอบคุณครับที่เป็นห่วงผม แต่อย่าเป็นห่วงแล้วทำแบบนี้เพราะมันทำให้เราทุกข์ใจด้วยกันทั้งคู่”

“คุณสัญญากับฉันได้ไหมว่าถ้าคุณไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ คุณจะกลับ”

เหมหิรัญญ์ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ได้แต่บอกให้เธอจำไว้ว่าเวลาระหว่างเราไม่ว่าจะมากหรือน้อย ทำทุกวินาทีให้มีความสุขที่สุด ต่อให้รอบๆตัวเราจะมีใครมากมายที่จ้องทำร้ายเราอยู่ แต่เราสองคนต้องไม่ทำร้าย หัวใจกันเอง เดือนพัตราพยักหน้ารับคำ สองคนปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด...

ทางฝ่ายศิถีรอจังหวะที่แม่บ้านซึ่งเฝ้าไข้แก้วเพชรออกไปทำธุระ ทำทีเข้ามาเยี่ยม เอาซุปฝีมือตัวเองมาให้กิน แก้วเพชรไม่ยอมกินกลัวโดนวางยา  ศิถีจับซุปกรอกปาก เธอไม่มีแรงต่อต้านจำต้องกลืนซุปเข้าไป ศิถีเห็นท่าทีกลัวลนลานของอีกฝ่ายก็หัวเราะชอบใจ

“กลัวตายขนาดนี้เลยเหรอคะ เสียดายนะคะ  ซุปอร่อยซะด้วย” ศิถียกซุปที่เหลือขึ้นซดจนหมดเพื่อพิสูจน์ว่าไม่ได้ใส่ยาพิษ แล้วจิกหัวแก้วเพชรหน้าหงาย “คนอย่างแกมันตายง่ายๆไม่ได้หรอก ก่อนตายแกต้องเห็นฉันมีความสุขกับนายหัวซะก่อน” จากนั้นศิถีเดินหัวเราะออกไปอย่างอารมณ์ดี แก้วเพชรมองตามอย่างหวาดกลัว

ooooooo