ลูกไม้ลายสนธยา

แก้วเพชรสงสัยไม่หายทองมาตย์เอาเรื่องนี้มาบอกเธอทำไม เขาเห็นหันตราใช้วิธีสกปรก แล้วเธอเองก็อยากได้บ้านรัชดาพิพัฒน์เหมือนกัน ก็เลยเห็นว่ามันไม่แฟร์ก็เท่านั้น เธอรู้ดีว่าทองมาตย์เองก็อยากได้บ้านหลังนั้นเหมือนกันไม่ใช่หรือ เขาจะเอาบ้านไปทำอะไร เขาอยากได้เงินจากการขายมันมากกว่า ถ้าหันตราได้ลายเซ็นของเดือนพัตราไป เขาก็หมดสิทธิ์

“พูดตรงๆก็ดี ฉันก็ไม่ได้อยากได้นักหรอกไอ้บ้านหลังนั้น แต่เพราะบ้านหลังนั้นทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายมาก ฉันจะซื้อมันมาแล้วก็ทุบทิ้งซะ...ถ้าอยากได้เงินฉันจะให้คนของฉันไปช่วย ไปหักหลังนังหันตรา เอาลายเซ็นเดือนพัตรามาให้ฉัน”

เหมหิรัญญ์แอบเข้าไปรอหันตราในบ้าน หวังจะเค้นให้บอกความจริงว่าเอาเดือนพัตราไปไว้ที่ไหน แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร มีเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเดือนพัตราดังเข้ามาในหัวเขาเสียก่อน เหมหิรัญญ์ก้าวเท้าเข้าไปในกระจกหายวับไปโผล่ที่ชายหาดใกล้บ้านรัชดาพิพัฒน์ ทรุดตัวลงนั่งทำสมาธิ เห็นภาพของเดือนพัตราที่อยู่ในถ้ำวูบไหว ติดๆดับๆ

เดือนพัตราถูกสมุนหางแถวของจ่าสนองพยายามลวนลาม เธอสู้สุดฤทธิ์ไม่ยอมให้โดนรังแกง่ายๆ แต่ไม่สามารถสู้แรงผู้ชายได้ ถูกสมุนจอมหื่นกดลงกับพื้นแล้วก้มลงซุกไซ้ไปทั่วตัว ก่อนที่เธอจะเสียทีไปมากกว่านี้ หัวหน้าสมุนเข้ามากระชากสมุนจอมหื่นออกจากเธอ ตะคอกใส่หน้าว่าทำบ้าอะไร

“ทำไมวะ กูก็แค่อยากเล่นสนุก”

“อย่านะเว้ย นายเขาห้าม ถ้าไม่อยากตายอย่าไปยุ่งกับมัน”

สมุนจอมหื่นมองเดือนพัตราด้วยความเสียดาย ก่อนจะถูกหัวหน้าสมุนลากตัวออกไป...

เหมหิรัญญ์ร้อนใจมากที่ไม่สามารถติดต่อเดือนพัตราได้ แล้วฉุกคิดถึงคำพูดของอัศวเทวาที่ว่า

“หากท่านมีจิตที่กระวนกระวายอยู่เช่นนี้ ท่านจะช่วยผู้ใดได้ ท่านต้องรู้จักควบคุมอารมณ์ของท่านเสียก่อน มิเช่นนั้นส่ิงที่ท่านคิดจะทำไม่มีทางสำเร็จและมันจะนำภัยมาให้ท่าน จงมีสติอย่าให้อารมณ์อยู่เหนือปัญญา จำไว้เหมหิรัญญ์”

คิดได้ดังนั้น เหมหิรัญญ์กำหนดลมหายใจของตัวเองให้เข้าออกช้าๆ แล้วทำสมาธิ เขานั่งอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ค่ำยันรุ่งเช้าของอีกวัน

ooooooo