ลูกไม้ลายสนธยา

เดือนพัตราค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น พยายามแกะเชือกที่มัดตัวเองออกแต่ทำไม่ได้ ได้ยินเสียงคนร้ายแว่วเข้ามา รู้สึกกลัวจับใจ นึกถึงเหมหิรัญญ์ พยายามบังคับให้จิตใจนิ่งเพื่อให้เกิดสมาธิ

“เหมคะ ฉันอยู่ที่นี่ ช่วยฉันด้วย”

“คุณอยู่ที่ไหนเดือนพัตรา” เสียงเหมหิรัญญ์ดังขึ้นมาในสมองของเดือนพัตรา เธอถึงกับยิ้มออก

“ฉันอยู่ที่นี่เหม คุณได้ยินฉันใช่ไหม”

เสียงของเดือนพัตราดังไปถึงหูเหมหิรัญญ์ที่นั่งสมาธิอยู่ริมหาด ยิ้มดีใจที่ติดต่อเธอได้...

สมุนเห็นเดือนพัตราตื่นแล้ว เอาอาหารมาให้กิน สมุนจอมหื่นคอยแต๊ะอั๋งเธอตลอดจนเธอต้องถอยหนี หัวหน้าสมุนสั่งให้เขาเลิกวอแวกับเธอปล่อยให้เธอได้กินอะไร เดี๋ยวเกิดตายขึ้นมาจะพากันซวยไปหมด

“แล้วจะให้กินยังไง ถูกมัดอยู่แบบนี้” เดือนพัตราต่อรอง

หัวหน้าสมุนพยักพเยิดให้สมุนจอมหื่นแก้มัดให้เธอ กำชับว่าห้ามตุกติกเด็ดขาด...

ในเวลาเดียวกัน พิมพ์ดาราเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารไม่เห็นทั้งเดือนพัตราและเหมหิรัญญ์สงสัยว่าหายไปไหนกันหมด เมื่อวานก็ไม่ลงมากินข้าวเย็น

“คุณเหมน่าจะอยู่ข้างบนค่ะ แต่คุณเดือน...” ปลาทูพูดไม่ทันจบศิถีชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“คุณเดือนไปข้างนอกแต่เช้าแล้วค่ะ”

ปลาทูแปลกใจคุณเดือนออกไปตอนไหนทำไมตนไม่เห็น ศิถีเอ็ดเสียงเขียวจะต้องเห็นทุกอย่างเลยหรือ พิมพ์ดาราบ่นอุบเดี๋ยวนี้จะไปไหนกันไม่บอกไม่กล่าว เห็นท่านเป็นหัวหลักหัวตอหรืออย่างไร 

“แล้วนี่ตาเหมอยู่ใช่ไหม ปลาทูไปตามลงมากินข้าวเช้าหน่อย”

ปลาทูจะขยับศิถีอาสาไปตามให้เอง แล้วรีบเดินออกไป

“งั้นปลาทูขอตัวไปรดน้ำต้นไม้ก่อนนะคะ”

“จะไปไหนก็ไปเถอะ” พิมพ์ดาราไล่ส่ง

ด้านศิถีเปิดประตูห้องเหมหิรัญญ์เข้าไปไม่เจอใคร จึงลองไปดูที่ห้องเดือนพัตรา เคาะประตูเรียกเหมหิรัญญ์หลายครั้งเงียบไม่มีเสียงขานตอบ ลองผลักประตูดู มันไม่ได้ล็อก จึงเดินเข้าไปข้างในไม่เห็นใครเช่นกัน ลองสำรวจไปตามโต๊ะทำงาน ลองเปิดลิ้นชักดู เจอกล่องใส่ผ้าลูกไม้ หยิบขึ้นมาดู จำได้ว่าเป็นผืนเดียวกับที่เห็นเดือนพัตราถือเมื่อคืนก่อนจะถูกลักพาตัวไป จำได้ว่าเธอบอกว่าเป็นผ้าลูกไม้ของคุณยาย

“ลายแปลก คงหวงมากสินะ”

ทันใดนั้น มีลมพัดกระโชกเข้ามา หน้าต่างที่เปิดอยู่ถูกลมกระแทกปิดดังปัง ศิถีสะดุ้งโหยงมองไปไม่เห็นมีอะไร เก็บผ้าลูกไม้ใส่กล่องแล้วเอากล่องใส่ลิ้นชักไว้อย่างเดิม จากนั้นลงไปรายงานพิมพ์ดาราว่าเหมหิรัญญ์

ก็ไม่อยู่เช่นกัน ท่านสรุปเอาเองว่าทั้งคู่คงจะออกไปด้วยกัน หงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่ไม่รู้จักบอกกล่าวกันบ้าง

ooooooo