นางทิพย์

“มาทำไม” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายเสียงกร้าว

“ภาธรไม่ใช่ของเธอ เขาต้องไม่ตายเพราะความเห็นแก่ตัวของเธอ”

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายพุ่งเข้าหาหมายจะบีบคอศัตรูหัวใจ แต่เธอคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้ทันสองสาวมีปากเสียงกัน ผีเจ้าฟ้าทิพฉายต่อว่ารวิปรียาต่างๆนานาจนทนไม่ไหวสะบัดมือเบาๆร่างผีร้ายกระเด็นลงไปกองกับพื้น ภาธรรู้สึกตัวตื่นเห็นผีเจ้าฟ้าทิพฉายล้มอยู่ปลายเตียงโดยมีรวิปรียายืนห่างออกมา

“ทิพฉาย!”

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายดีใจที่ภาธรมองเห็น ยันตัวเองลุกขึ้นจะเข้าไปหา รวิปรียาไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้เขากระชากตัวไว้ถึงกับหน้าหงาย เธอร้องเรียกให้ภาธรช่วยด้วย รวิปรียาหันมองเขาแวบเดียว แสงสว่างวาบเข้าตา ภาธรต้องยกมือป้อง ครั้นเอามือลงทั้งห้องว่างเปล่าไม่มีใครสักคน เขาขยี้ตาคิดว่าตัวเองฝันไป...

รวิปรียากระชากร่างผีเจ้าฟ้าทิพฉายหายไปโผล่อีกห้องหนึ่งของบ้าน สั่งให้ตัดใจจากภาธรแล้วไปสู่ภพภูมิของตัวเอง เธอประกาศกร้าวหน้าไหนก็ห้ามเธอไม่ได้แล้วรวบรวมพลังที่มีเพียงน้อยนิดเหวี่ยงรวิปรียาหงายหลัง ทั้งคู่มีปากเสียงกันอีกครั้ง ผีเจ้าฟ้าทิพฉายหาว่าที่รวิปรียาแสร้งทำดีก็เพราะอยากได้ตัวภาธรไว้คนเดียว เธอระงับความโกรธไม่ได้ ยกมือขึ้นปัดเบาๆ แสงสีขาวกระแทกร่างผีร้ายกระเด็นใส่เก้าอี้ล้มไปด้วยกัน

ภาธรได้ยินเสียงโครมครามรีบวิ่งมายังห้องต้นเสียง รวิปรียารับรู้ได้ว่าเขากำลังมาทางนี้หันไปดู ครั้นหันกลับมาอีกทีผีเจ้าฟ้าทิพฉายหายตัวไปแล้ว เธอรีบหายตัวไปเช่นกัน เป็นจังหวะเดียวกับภาธรเปิดประตูห้องเข้ามาไม่เห็นแม้เงาของใคร มีเพียงเก้าอี้ล้มอยู่ ทำให้เขามั่นใจว่าที่เห็นสองสาวเมื่อครู่ไม่ใช่ความฝัน...

ฝ่ายผีเจ้าฟ้าทิพฉายหายตัวมาโผล่ที่โคกร้างหนองพรายอย่างอ่อนแรงเต็มที

“ข้าจะไม่ยอมแพ้ ต่อให้ต้องทุรนทุรายแค่ไหน ข้าก็จะไม่แพ้รวิปรียา”

ooooooo

ปริตตาแวะมาหาภาธรที่บ้านตั้งแต่ไก่โห่เพื่อสอบถามว่าติดต่อกับรวิปรียาหรือยัง เขาส่ายหน้าไปหาที่ร้านขายของเก่าตั้งแต่เมื่อคืนแต่เธอไม่อยู่

ปริตตาตั้งข้อสังเกตสงสัยเธอไม่อยากเจอเขา ภาธรเล่าเรื่องที่เจอผีเจ้าฟ้าทิพฉายกับรวิปรียาที่นี่เมื่อคืนนี้ให้ฟัง ปริตตาเชื่อว่าผีเจ้าฟ้าทิพฉายยังไม่ไปไหนยังอยู่ใกล้ๆเขา

“ถ้าผมเจอทิพฉายอีกครั้ง ผมอาจจะเปลี่ยนใจทิพฉายได้”