นางทิพย์

คุณหลวงนอนสีหน้าอิดโรยโดยมีผกาดูแลใกล้ชิด จรวยวิ่งเข้ามารายงานว่ายังติดต่อภาธรไม่ได้ มือถือปิด ป้าสมแนะให้โทร.หาทัด ปรากฏว่าทัดกลับบ้าน ภาธรอนุญาตให้หยุดงานได้ ผกายิ่งร้อนใจ

“คุณทินล่ะ โทร.บอกคุณทินมาที่นี่เร็ว”

จรวยรับคำรีบไปทำตามคำสั่ง ทินเทพเพิ่งเรียนเสร็จ ได้รับโทรศัพท์ตามให้กลับบ้าน รีบมาบอกให้ปริตตารับรู้ เธอเองก็ได้รับสายจากทางบ้านโทร.มาแจ้งว่าทรงศิริอาการไม่ดี ทั้งคู่จึงต้องแยกย้ายกันกลับบ้านตัวเอง...

ในระหว่างที่แต่ละบ้านเจอปัญหารุมเร้า ภาธรกลับกำลังมีความสุข มองรวิปรียาที่ถือชามข้าวแช่มาวางให้ตรงหน้า เห็นจานกับข้าวตกแต่งด้วยดอกจำปีนึกถึงเจ้าฟ้าทิพฉายที่ชอบร้อยมาลัยด้วยดอกไม้ชนิดนี้ก็เอะใจ

“คุณไม่ใช่รวิปรียา...เจ้าฟ้าทิพฉาย คุณคือเจ้าฟ้าทิพฉาย”...

รวิปรียาเฝ้ามองเหตุการณ์นี้จากสวรรค์หันไปยิ้มให้ท้าวสุยามะที่ยืนดูอยู่ด้วยบอกว่าการเดิมพันจบแล้ว ภาธรรู้จักเธอดี จำได้ว่านั่นไม่ใช่เธอ ดังนั้นเธอจึงเป็นผู้ชนะ สินีวาลีตามมาสมทบถามเธอว่าแน่ใจหรือ

“ภาธรรู้จักเจ้าฟ้าทิพฉายดีต่างหาก เขารู้ว่าร่างนั้นคือเจ้าฟ้าทิพฉาย” ท้าวสุยามะว่าแล้วยิ้มให้ลูกสาวอย่างผู้ชนะ รวิปรียาถึงกับหน้าจ๋อย...

ฝ่ายภาธรยืนตะลึงเมื่อร่างรวิปรียาเปลี่ยนไปเป็นเจ้าฟ้าทิพฉายที่แต่งตัวในชุดไทยโบราณเต็มยศ นี่เท่ากับคนที่เขาอยู่ด้วยทั้งวันคือเธอไม่ใช่รวิปรียา เธอพยักหน้ารับคำ นี่คือเวลาสุดท้ายของเขากับเธอ เวลาที่เธอได้มาจากความเมตตาของเทพ จากนั้นเธอเล่าถึงเหตุการณ์ที่โคกร้าง ตอนนั้นเธอเป็นเพียงวิญญาณที่เฝ้าดูเขาร้องไห้ให้กับการจากไปของเธอ สินีวาลีปรากฏตัวขึ้น บอกว่าเห็นใจเธอมาก

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้งโอกาสสำหรับการลาจากของเจ้าและสั่งสอนเพื่อนของข้า รวิปรียา”

เล่าจบผีเจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มให้ภาธรที่ยืนตรงหน้า “เพราะการเดิมพันของเทพ เราถึงได้อยู่กับท่านอีกครั้ง ท่านกับรวิปรียาจะไม่ได้ครองคู่กัน ไม่ใช่เพราะเรา แต่นี่คือชะตาชีวิตของท่าน”

“เหมือนที่ออกญาพิชิตแสนพลจะไม่มีวันได้ครองคู่กับเจ้าฟ้าทิพฉาย”

ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยอมรับว่าใช่ เราฝืนกฎแห่งธรรมชาติไม่ได้ ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องไปสู่ภพภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ ชดใช้บาปกรรมที่ก่อไว้ กรรมเพราะยึดติดในรัก พูดไปเธอร้องไห้ไป มองชายคนรักที่อยู่ตรงหน้าเพื่อเก็บภาพนี้ไว้ในความทรงจำ ไม่รู้อีกกี่ภพกี่ชาติ เราสองคนถึงจะได้เจอกัน

“ออกญาพิชิตแสนพลอย่าลืมทิพฉายของท่าน อย่าลืมความรักของเรา” พูดจบผีเจ้าฟ้าทิพฉายค่อยๆ เลือนหายไป ภาธรใจหายที่ต้องเห็นเธอจากไปอีกครั้ง น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม

เหมือนมีบางอย่างสื่อถึงกัน ทันทีที่ผีเจ้าฟ้าทิพฉายสลายหายไป อาการป่วยของคุณหลวงก็หายไปด้วย ท่านค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆสีหน้าสดใสราวกับไม่เคยป่วยมาก่อน

ooooooo