นางทิพย์

จากนั้นไม่นาน ปริกกับทหารวังแวะไปที่กระท่อมของชาวบ้านพ่อแม่ลูก เพื่อเอาทองไปจ่ายเป็นค่าปิดปาก พ่อไม่ยอมรับทองที่เธอให้เพราะไม่รู้ว่าเอามาให้เพื่ออะไร หรือเธอกับพวกไปทำอะไรผิดไว้ ปริกรำคาญที่เขาซักมากความ  สั่งให้ทหารจัดการปิดปากเขาอย่าให้พูดอะไรได้อีก ทหารพลั้งมือฆ่าพ่อตาย ปริกโยนทองเพียงส่วนหนึ่งให้สองแม่ลูกเป็นค่าปิดปาก ส่วนที่เหลือในถุงเธอยักยอกเอาไว้เอง

นิ่มบังเอิญเห็นถุงทองที่เจ้าฟ้าทิพฉายมอบให้ปริกเอาไปให้สามคนพ่อแม่ลูกเหน็บอยู่ที่ชายพกของปริกก็เดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น...

แม้จะได้ยินผีชาดาหรือนิ่มเล่าเรื่องที่ปริกก่อไว้ แต่ผีเจ้าฟ้าทิพฉายยังคงยืนกรานว่าตัวเองไม่ได้สั่งฆ่าใคร ผีชาดาแดกดันถึงไม่ได้สั่งแต่ก็มีบาปร่วมกันที่พรากชีวิตผู้อื่น

“ท่านทำลายความรักทำลายครอบครัวคนอื่น ท่านก็จะไม่มีวันสมหวังในรักเหมือนกัน”

“ข้าไม่ผิด ข้าไม่รู้เรื่อง”

ผีชาดายืนยันจะไม่ให้อโหสิกรรมให้ผีเจ้าฟ้าทิพฉาย วิญญาณดวงอื่นๆก็ไม่อโหสิกรรมให้เธอเช่นกัน เธอกับออกญาพิชิตแสนพลไม่มีวันสมหวังไม่มีวันได้อยู่ด้วยกัน แช่งจบผีชาดาหายวับไป ผีเจ้าฟ้าทิพฉายกรีดร้องด้วยความคับแค้น เสียงร้องของเธอทำให้หลอดโคมไฟแตกกระจาย ตุ้มกำลังคุยอยู่กับภาธรตกใจหันไปมอง เขาเองอดสงสัยไม่ได้หลอดไฟแตกได้อย่างไร ทั้งคู่ไม่เห็นผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่นั่งร้องไห้อยู่ใกล้ๆ

“เราดิ้นรนออกมาได้ด้วยเลือดคนบาป พลังของเราจะอยู่ได้อีกไม่นาน” ผีเจ้าฟ้าทิพฉายเห็นภาธรเดินเข้ามาดูที่โคมไฟ “อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ท่านกลับไม่เห็นเรา ...เห็นเราไหมภาธร เราอยู่ตรงนี้”

ภาธรไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วย บอกกับตุ้มว่าขอตัวกลับก่อนแล้วลุกออกไป ผีเจ้าฟ้าทิพฉายมองตามน้ำตาคลอ วิ่งไปกอดเขาไว้จากด้านหลัง คร่ำครวญว่าตัวเองอยู่ตรงนี้ อยู่กับเขาที่นี่ แต่เขาไม่รับรู้อะไรด้วย

ooooooo

รวิปรียาหายตัวจากร้านขายของเก่ามาโผล่ที่ห้องพระบ้านสีหมนตรี คุณหลวงไพรัชกำลังนั่งสมาธิรับรู้ได้ถึงการมาของเธอลืมตาขึ้นมอง เธอแจ้งว่าที่มาหาเพราะเรื่องผีเจ้าฟ้าทิพฉาย คุณหลวงรู้แล้วว่าผีเจ้าฟ้าทิพฉายไม่อยู่ที่บ้านหนองพราย เธอตกใจนี่ผีร้ายออกจากที่นั่นแล้วหรือ ท่านพยักหน้ารับคำ

“ออกมาได้แล้วเพราะพลังลบจากคุณหญิงทรงศิริที่ไปก่อกวน ช่วยให้เจ้าฟ้าทิพฉายมีโอกาส”

“หนูกลัวว่าเธอจะกลับมาใช้ร่างปริตตา”

คุณหลวงไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรได้เนื่องจากไม่มีพลังขนาดนั้นแล้ว ทำได้แค่รอเวลาจะต้องลงไปชดใช้กรรมในภพภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ รวิปรียายังไม่วางใจตราบใดที่เธอยังตัดใจจากภาธรไม่ได้...

ดึกแล้ว ภาธรนอนหลับกระสับกระส่ายฝันเห็นแต่ภาพผีเจ้าฟ้าทิพฉายร้องไห้คร่ำครวญหาเขา โดยไม่รู้ว่าเธอนั่งมองเขาอยู่ที่ปลายเตียงด้วยแววตาเศร้า รวิปรียา เป็นห่วงภาธรมากกลัวผีเจ้าฟ้าทิพฉายมาวอแว ครั้นคุยกับคุณหลวงเสร็จ จึงหายตัวมาหาเขาที่ห้องนอน เห็นเขานอนเหงื่อซึม แต่ก็ปลอดภัยดีถึงกับถอนใจโล่งอก เขาขยับตัวทำท่าจะตื่น เธอรีบถอยห่างจากเตียงแต่ต้องตกใจเมื่อหันไปเห็นผีเจ้าฟ้าทิพฉายนั่งอยู่