นางทิพย์

ทรงศิริซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆตกใจไม่แพ้กันที่เห็นสามีตายไปต่อหน้า ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นร้องไห้โฮ...

ในเวลาไล่เลี่ยกันที่โคกร้างหนองพราย ผีเจ้าฟ้า–ทิพฉายนอนกองอยู่กับพื้นในสภาพเนื้อตัวถูกไฟไหม้ แต่เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆ พยายามทวงถามสัญญาจากภาธร เขากลับขอให้เธอลืมเขา เธอจะลืมคนที่คอยปกป้องเธอด้วยหัวใจได้อย่างไร เขาว่านั่นเป็นอดีตผ่านมานานแล้วหากเธอยึดแต่อดีตก็จะมีแต่ทุกข์ ผีเจ้าฟ้าทิพฉายพยายามคลานไปหาแต่หมดแรงเสียก่อน ล้มลงตรงหน้าเขา

“นี่เหรอเวลาสุดท้ายของเรา เราทนทรมานเพื่อรอพบท่าน เพื่อได้ยินว่าท่านไม่มีเยื่อใย”

“อย่าทรมานเพื่อผมอีก ลืมคำสัญญาซะ” ภาธรน้ำตาร่วงสงสารผีเจ้าฟ้าทิพฉายจับใจ รวิปรียาเห็นใจทั้งคู่สะบัดมือเบาๆอำนาจสะกดให้เขาอยู่กับที่สลายไปทำให้เขาขยับตัวได้ เข้าไปกอดผีเจ้าฟ้าทิพฉายที่ใกล้หมดแรงเต็มที เธออ้อนวอนให้เขาบอกว่ารักเธอให้ฟังอีกครั้งได้ไหม เขานิ่งไม่ยอมพูด เธอร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

“ฟ้าดินจงเป็นพยาน คนอย่างข้าเจ้าฟ้าทิพฉาย มีใจเดียวทุกภพทุกชาติ ใจข้ามั่นคงต่อรักถึงจะต้องโดนลงโทษทัณฑ์ทรมานแค่ไหน ข้าก็ไม่กลัว ออกญาพิชิตแสนพล อย่าลืมสัญญา อย่าลืมความรักของเรา อย่าลืมทิพฉายของท่าน ท่านจงรู้ว่าความรักของเราคือท่านเพียงคนเดียว ตลอดไป” สิ้นเสียง ร่างผีเจ้าฟ้า–ทิพฉายหายวับไป ภาธรกอดได้แค่อากาศธาตุ เอามือแตะพื้นดินน้ำตาไหลอาลัยที่เธอจากไป

ooooooo

คุณหญิงพันฉวีแวะมาที่บ้านทรงศิริพร้อมกับประภาพรรณรู้เรื่องชาลีตาย แสดงความเสียใจกับอรณีด้วยที่ต้องสูญเสียคุณพ่อ แต่ก็ขอให้เธอเข้าใจตนด้วย ตนต้องสอบสวนเรื่องเงินในบัญชีของสมาคมหาย เพราะถ้าไม่ทำตนก็มีความผิดที่ละเลยปล่อยให้เรื่องเงียบ อรณีเข้าใจคุณหญิง แต่คิดว่าคุณแม่คงไม่เกี่ยว

“เกี่ยวสิคะ คุณหญิงบังคับให้ดิฉันเซ็นรับเงินแทน” ประภาพรรณโวย วิวรรณหมั่นไส้โวยกลับ

“โทษคุณหญิงกะเอาตัวรอด ท่านไปจับมือเธอเซ็นหรือไง ไม่พูดล่ะว่าตัวเองก็ได้เปอร์เซ็นต์ที่คุณหญิงให้”

ประภาพรรณปฏิเสธว่าไม่จริงไม่เคยรับเงินอะไรทั้งนั้น คุณหญิงพันฉวีสั่งให้เธอพอได้แล้ว ตนรู้ว่าเธอก็ไม่ได้มือสะอาดอะไรนักแล้วหันไปบอกอรณีว่าจะขอคุยกับทรงศิริ อรณีไม่ขัดข้อง พาท่านไปที่สระน้ำข้างบ้าน ทรงศิริเดินสวนมาพอดี เห็นคุณหญิงพันฉวีกับประภาพรรณก็ชักสีหน้าใส่ ประภาพรรณเห็นคุณหญิงพันฉวีชวนคุยเรื่องอื่นไม่เข้าเรื่องสักที จึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง