นางทิพย์

รวิปรียาไม่ยอมตอบคำถามเขา หันไปทางผกากับคุณหลวง ขอตัวกลับก่อน ผการู้งานขอให้เธออยู่ก่อน แล้วชวนคุณหลวงให้ออกไปด้วยกัน เพื่อเปิดทางให้ภาธรกับรวิปรียาได้คุยกันตามลำพัง ทีแรกคุณหลวงไม่เก็ต ผกาต้องทำตาดุใส่ท่านถึงรู้ความนัยรีบลุกตามผู้เป็นภรรยาออกไป ภาธรรอจนท่านทั้งสองคนไปแล้ว ขยับเข้าหารวิปรียาซึ่งรู้ทันรีบลุกหนี เขาคว้าข้อมือเธอไว้ รวิปรียาสั่งให้ปล่อย เขาไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

“มี...แล้วคุณก็หนีผมเหมือนทุกครั้งไม่ได้ด้วย” ภาธรไม่พูดเปล่าขยับเข้ามาจนใกล้แทบหายใจรด รวิปรียา ใจเต้นไม่เป็นส่ำ กลัวตัวเองใจอ่อนรีบดันตัวออกห่าง เขากลับดึงตัวเธอเข้าหา ขู่ถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่องจะกอดเธอไว้แบบนี้ไม่ยอมปล่อย เธอทั้งดิ้นทั้งสั่งให้ปล่อย เขาขู่ซ้ำถ้าดิ้นมากนักจะจูบ เธอหยุดดิ้นทันที

“คุณมันบ้า”

“ใช่ เจอเรื่องขนาดนี้ผมยอมบ้า ไหนๆก็ลองบ้าให้สุดสักทีจะได้ไม่ต้องเสียคุณไป” คำพูดไม่อ้อมค้อมของภาธรทำเอารวิปรียาเขินจัดต้องหลบหน้าไม่กล้าสบตาด้วย...

ในเวลาเดียวกันทรงศิริกับวิวรรณพาอาจารย์ยักษ์ไปที่เรือนไทยหนองพรายเพื่อไล่ผี อาจารย์ยักษ์ตัวสั่นเทิ้มเหมือนสัมผัสสิ่งลี้ลับบางอย่างได้ บอกว่าที่นี่มีแต่วิญญาณชั่วร้าย ทรงศิริเร่งให้จัดการไล่ผีไวๆ เธอหยิบข้าวสารเสกออกมาจากย่าม สวดมนต์กำกับคาถาใส่แล้วซัดไปรอบๆ วิวรรณพนมมือหน้าตานับถือมาก จากนั้นอาจารย์ยักษ์ถีบประตูเข้าไปข้างใน หยิบกระบอกลงอักขระขึ้นมาควง

“ข้าคือยักษ์ จะมาขับไล่ปิศาจ”

ทรงศิริจะตามแต่วิวรรณดึงตัวไว้ ขอให้รอตรงนี้ถ้ามีอะไรจะได้วิ่งทัน อาจารย์ยักษ์แกว่งกระบอกอาคมไปรอบๆพร้อมต่อสู้ พลางตะโกนไล่วิญญาณให้ออกไปจากที่นี่ แล้วปักกระบองลงพื้น ทันใดนั้นเธอล้มกลิ้งไปกับพื้นเหมือนถูกเท้าล่องหนถีบพยายามลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้เพราะถูกผีเจ้าพระยามหศักดิ์เหยียบเอาไว้ ครั้นเงยหน้ามองเห็นร่างท่านก้มเข้ามาจนชิด ตะคอกใส่คิดว่า ตัวเองเป็นใคร เธอไม่ยอมแพ้ควักมีดอาคมออกจากย่าม

ผีเจ้าพระยามหศักดิ์ไม่พอใจกระทืบอกอาจารย์ยักษ์อย่างแรงมีดหลุดมือ แล้วจ้องไปที่มีด ด้วยอำนาจของผีมีดลอยขึ้นจากพื้น วิวรรณกับทรงศิริตกใจที่เห็นมีดลอยเองได้ อาจารย์ยักษ์คว้ามีดไว้ทันจะจ้วงแทง

ผีเจ้าพระยามหศักดิ์ แต่ปลายมีดดันกลับหันเข้าหาเจ้าของปาดถูกแขนเลือดไหล อาจารย์ยักษ์กลัวแทบสิ้นสติร้องลั่นว่าอย่าฆ่าตนเลยซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเผ่นแน่บออกประตู วิวรรณกับทรงศิริไม่รอช้าวิ่งตาม

“เมื่อไหร่จะสำนึก หยุดก่อเวรก่อกรรมสักทีคุณหญิงทรงศิริ”

คนถูกเอ่ยชื่อเหมือนได้ยินเสียงหันกลับไปมอง เห็นผีเจ้าพระยามหศักดิ์ยืนตระหง่านจ้องมาทางตัวเองเขม็ง สงสัยว่าใครกันที่อยู่บนเรือน ทันใดนั้นประตูเรือนปิดปัง วิวรรณคว้ามือทรงศิริวิ่งปรู๊ด

ooooooo