นางทิพย์

ณ บ้านสีหมนตรี ภาธรยังคงกอดรวิปรียาไว้ กระซิบข้างหูที่มาหาเธอไม่ใช่เป็นเพราะผีเจ้าฟ้าทิพฉาย หายไป แต่มาเพราะอยากขอให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปอย่าจากเขาไปไหน เธอยืนยันว่าต้องไป อยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว

“ทุกอย่างจบแล้ว ฉันทำให้ปริตตากลับมาแล้ว ฉันแก้ปัญหาที่ฉันสร้างไว้แล้ว”

“คุณก็เลยจะทิ้งผม...ใช่ ผมเป็นห่วงที่ทิพฉายหายไป ผมสงสารเขา แต่กับคุณมันไม่ใช่ความสงสาร อย่าทิ้งผมไปไหน รวิปรียาอยู่กับผมตลอดไปได้ไหมครับ” ภาธรก้มลงจะจูบ รวิปรียากลัวใจอ่อนรีบดันเขาออกห่าง

“คุณกับฉัน เราผูกพันกันมากกว่านี้ไม่ได้ เราไม่เหมือนกัน ฉันกับคุณเราไม่เหมือนกัน ยังไงฉันก็อยู่กับคุณไม่ได้” รวิปรียาพูดจบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ฟังเสียงเรียกให้กลับมาก่อนของภาธร...

ทรงศิริแค้นใจมากที่เสียเงินให้อาจารย์ยักษ์ ปลี้ๆเปล่าๆ จึงไม่สนใจเรื่องผีที่บ้านหนองพรายอีกต่อไป สั่งให้ประภาพรรณเอาป้ายขายไปปักไว้ที่นั่น ปริตตาเดินมากับอรณีได้ยินพอดี ร้องห้ามเสียงหลงว่าคุณหญิงยายจะขายบ้านหลังนั้นไม่ได้ ท่านยืนยันจะขายใครก็ห้ามมายุ่ง ปริตตาเตือนว่าเราไม่ควรไปยุ่งกับมัน

“ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ แกรู้ไหมบ้านเก่านั่นมันเป็นเงินได้ เงินที่จะเอามาจ่ายค่าทนายคดีที่แกไปผลักเพื่อนตกตึก ไหนจะเรื่องที่สมาคมอีก”

อรณีขอร้องแม่อย่าเอาปริตตาเป็นข้ออ้างในการทำเรื่องผิดๆ นอกจากทรงศิริจะไม่ฟังเสียงห้ามปรามของลูกของหลานแล้ว ยังเล่นงานอรณีเรื่องเดิมๆที่มีผัวผิดชีวิตถึงได้อับจน ด่าลูกหนำใจก็ผละจากไป

“คุณหญิงยายยุ่งกับบ้านหนองพรายไม่ได้” ปริตตาตะโกนไล่หลังแต่ทรงศิริไม่สนใจ...

สายเกินห้ามปราม การที่ทรงศิริพาอาจารย์ยักษ์มาไล่ผีที่เรือนไทยหนองพรายจนเลือดตกยางออก เลือดของคนชั่วทำให้ผีเจ้าฟ้าทิพฉายกลับมามีพลังอีกครั้งหลบหนีออกจากที่นั่นโดยที่ผีเจ้าพระยามหศักดิ์ไม่เห็น...

ที่แรกที่ผีเจ้าฟ้าทิพฉายไปปรากฏตัวคือร้านขายของเก่า ยืนจ้องรวิปรียาที่กำลังใจลอยไปถึงตอนถูกภาธรกอด คนถูกจ้องรู้สึกแปลกๆหันมองแต่ไม่เห็นใคร เดินไปดูตามหลืบก็พบแต่ความว่างเปล่า ผีเจ้าฟ้าทิพฉายไปโผล่ด้านหลังเธอ แต่พอเธอหันมองก็หายตัววับไปอีก

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าฟ้าทิพฉายถูกขังอยู่ที่บ้านหนองพราย” รวิปรียารู้สึกสังหรณ์ใจชอบกล

ooooooo

ภาธรกลับถึงบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่รู้ว่าอีกไม่นานรวิปรียาจะไปจากที่นี่ เอนหลังพิงโซฟาพักสายตาเพื่อคลายเครียด ทันใดนั้นผีชาดาปรากฏตัวขึ้น พูดกับเขาที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น

“ภาธรอย่าให้ฉันตายฟรี...ปริตตาฆ่าฉัน”