ลูกไม้ลายสนธยา

ด้านราเมศวางอันตรามณีไว้ที่เดิมในหอแก้ว สีหน้าเครียดไม่น้อยไปกว่าเรขรุจีซึ่งหวังว่าเหมหิรัญญ์จะไม่เป็นอะไร ราเมศเองตอบไม่ได้เช่นกัน สุดแล้วแต่บุญกรรมของเขา เราสองคนช่วยได้แค่นี้ และบอกให้เธอทำใจยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในเมื่อเขาเลือกที่จะอยู่ที่นั่นเอง...

ระหว่างรอรถพยาบาลมาถึง นายหัวคว้าปืนขึ้นมาได้เข้าไปจิกหัวเดือนพัตราหน้าหงาย สั่งให้พาไปอุตรกุรุทวีป อรุณกับปริทัศน์ขยับจะเข้ามาช่วยก็ถูกเขายิงปืนขู่ มรุตมาถึงพอดีเล็งปืนใส่นายหัวสั่งให้ยอมแพ้มอบตัวได้แล้ว เขากลับกระชากเดือนพัตรามาเป็นตัวประกัน สั่งให้มรุตวางปืนถ้าไม่อยากให้นังนี่ตาย

“ได้ นายหัวอย่าทำอะไรคุณเดือนนะ” มรุตค่อยๆวางปืนลงกับพื้น นายหัววรงค์สั่งให้เขาเตะปืนมาทางตัวเอง เขาทำตามแต่ไม่เตะปืนไปไกลมากนัก นายหัวลากเดือนพัตราถอยห่างออกมา แต่เธอฮึดสู้ผลักนายหัวกระเด็นวิ่งหนี มรุตพุ่งไปหยิบปืนยิงนายหัววรงค์จากด้านหลังล้มฟุบลงกับพื้น

ooooooo

ไม่นานนักเหมหิรัญญ์ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เดือนพัตรา ปริทัศน์และอรุณได้แต่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวายใจ ผ่านไปพักใหญ่หมอเจ้าของไข้ออกมาแจ้งกับญาติๆว่าคนไข้ปลอดภัยแล้ว เดือนพัตราดีใจร้องไห้โฮ ปริทัศน์กับอรุณพลอยดีใจไปกับเธอด้วย...

นายหัววรงค์ไม่โชคดีอย่างนั้น หมอผ่าตัดเอาหัวกระสุนออกแล้วแต่คนไข้ยังไม่ยอมฟื้น แถมอาจฟื้นมาในสภาพเดินไม่ได้เพราะกระสุนตัดเส้นประสาทที่ไขสันหลัง วโรชาแค้นใจมากที่พ่อต้องตกอยู่ในสภาพนี้ พอเห็นมรุตมาที่ห้องไอซียูที่พ่อนอนรักษาตัวอยู่ก็ต่อว่าทันที

“พอใจหรือยังกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้เดือนพัตราก็ปลอดภัยดี แต่คนที่เกือบตายคือพ่อของฉัน คุณพอใจหรือยัง คุณปกป้องนังเดือนพอหรือยัง ผู้กอง”

“นายหัวทำผิด ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกระบวนการทางกฎหมาย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเดือนเลย และที่พ่อของคุณต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะผม ถ้าคุณจะโกรธควรที่จะโกรธผม”

“คุณทำลายความรักของฉัน ทำลายความเชื่อใจ ที่เคยบอกให้เชื่อ คุณโกหกแล้วจะให้ฉันเชื่อไอ้กฎหมายที่คุณพูดถึง มันยังมีความยุติธรรมอยู่จริงๆงั้นเหรอ”

“ผมหวังว่าคุณแหวนคงไม่คิดที่จะทำอะไรผิดๆนะครับ” มรุตพูดดักคอ วโรชายิ้มเหี้ยมให้เขาก่อนจะเดินออกจากห้อง จ่าสนิทเห็นท่าทางของเธอแล้วถึงกับออกปากว่าดูน่ากลัวจนขนหัวลุก...