ลูกไม้ลายสนธยา

“เปล่าครับ” เหมหิรัญญ์โกหกหน้าตาย ครั้นวโรชากลับไปแล้ว เดือนพัตราเห็นเขายังมีสีหน้าเคร่งเครียดถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เขาแค่ลองพยายามสัมผัสบางอย่างจากวโรชาเนื่องจากไม่ค่อยจะไว้ใจเธอนัก แต่ไม่สามารถสัมผัสอะไรได้เลย เดือนพัตราติง ไหนเขาเคยบอกตนว่าการให้อภัยคือสิ่งที่ดี ถ้าเราให้อภัยเขาแล้ว เราน่าจะลองเชื่อใจเขาดูบ้าง เหมหิรัญญ์ไม่ขัดข้องจะลองทำตามที่เดือนพัตราว่า...

ในเวลาเดียวกันเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น ตำรวจที่เฝ้าอยู่หน้าห้องพักฟื้นของนายหัววรงค์ถูกมือดีเล่นงานสลบเหมือด ส่วนนายหัวหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย มรุตได้รับรายงานเรื่องนี้ก็เป็นกังวลว่าเขาอาจตามล้างแค้นคนที่เล่นงานเขา จึงไปเตือนบรรดาผู้เกี่ยวข้องด้วยตัวเอง โดยแวะไปเตือนแก้วเพชรที่บ้านเป็นรายแรก เธอโวยวายลั่นว่าทำงานกันอย่างไรถึงปล่อยให้คนป่วยใกล้ตายหนีออกจากโรงพยาบาลไปได้

“ที่ผมมาแจ้งให้คุณแก้วเพชรทราบก็อยากจะถามอีกเรื่องหนึ่ง นอกจากทองมาตย์ที่ร่วมมือกับนายหัว ยังมีคนอื่นอีกไหมครับ”

แก้วเพชรไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสมุนชั่วของสามี เร่งให้มรุตตามจับตัวมาให้ได้เกรงจะถูกนายหัวกลับมาล้างแค้น เขารับปากจะตามจับตัวนายหัวกลับมาให้เร็วที่สุด...

คนที่ช่วยทองมาตย์พาตัวนายหัววรงค์หนีออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นศิถีนั่นเอง โดยพาตัวเขาไปไว้ที่บ้านเก่าของเธอ แม้จะยังเดินไม่ได้แต่

นายหัววรงค์อาการดีขึ้นมากไม่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ วโรชาที่ตามมาสมทบดีใจมากที่พ่อหนีออกมาได้ นายหัววรงค์ไม่อยากให้ลูกมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ สั่งให้กลับบ้านไปแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก เธอพยายามขออยู่ที่นี่ด้วยแต่เขาไม่ยอมสั่งเสียงเข้มให้กลับไป เธอจำใจทำตามสั่ง

“นายหัวไม่ต้องห่วงค่ะ จะไม่มีใครรู้ว่าคุณหนูแหวนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ส่วนเรื่องอาการของนายหัว ไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยวศิถีหาหมอที่เก่งที่สุดมาช่วยดูนายหัว”

“แล้วนายหัวจะเอาอย่างไรต่อครับ ตอนนี้ตำรวจทั้งรุมิหราต้องตามหานายหัวแน่ๆเลย”

“ก็ให้มันตามไป รอฉันพักฟื้นอีกหน่อย ฉันจะเล่นงานมันทุกคน” นายหัววรงค์ขบกรามแน่นแค้นสุดๆ

ooooooo

เสร็จจากเตือนแก้วเพชร มรุตกับจ่าสนิทมาเตือนเดือนพัตรากับเหมหิรัญญ์ถึงที่บ้าน ขอร้องทั้งคู่อย่าเพิ่งออกไปไหนให้อยู่แต่ในบ้านจะเป็นการปลอดภัยที่สุด เธอขอบคุณเขามากที่อุตส่าห์มาเตือนด้วยตัวเอง จากนั้นเดินไปส่งเขากับจ่าสนิทที่รถ เขาเสนอจะให้ตำรวจมาดูแลที่นี่ เธอส่ายหน้าอย่าลำบากเลยจะดีกว่า

“ครับ แต่คุณเดือนจะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะแวะมาที่นี่บ่อยๆ ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง บอกตรงๆ ผมเป็นห่วงคุณ...ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง” มรุตออกตัวขนาดนี้มีหรือเดือนพัตราจะหักหาญน้ำใจ จึงพยักหน้าอนุญาต