ลูกไม้ลายสนธยา

ตกค่ำเดือนพัตราแวะมาหาเหมหิรัญญ์ที่ห้อง เห็นเขานั่งสมาธิอยู่ ไม่อยากรบกวนค่อยๆปิดประตูไว้อย่างเดิม ทันทีที่ประตูปิด เหมหิรัญญ์ลืมตาขึ้นก่อนจะยกมือจับที่หัวใจรู้สึกแน่นไปหมด พยายามหลับตาทำสมาธิต่อ หวังจะช่วยให้ร่างกายตัวเองกลับมาเหมือนเดิม

เรขรุจีซึ่งเฝ้าดูเหมหิรัญญ์จากอุตรกุรุทวีปรับรู้ได้ว่าอาการของเขาไม่ดีขึ้น ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องฝืนตัวเองขนาดนี้ เขาก็น่าจะรู้ว่าถ้าจะให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมจะต้องมารักษาตัวที่อุตรกุรุทวีป ด้วยความเป็นห่วงเธอตัดสินใจไปที่หอแก้วขโมยอันตรามณีข้ามประตูกาลมาหาเดือนพัตราที่ห้องนอนในชมพูทวีป กล่อมให้เธอยอมปล่อยให้เหมหิรัญญ์กลับไปรักษาตัวที่อุตรกุรุทวีปก่อนจะสายเกินไป

“ฉันจะต้องทำยังไง”

“หากท่านทำให้เหมรู้ว่าท่านไม่ได้รักเขาแล้วเหมไม่มีทางที่จะอยู่ที่นี่ได้อีก ท่านสละความรักของตัวเองได้ไหมเดือนพัตรา” เรขรุจีรู้สึกผิดต่อเดือนพัตราที่พูดออกไปแบบนั้น แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เหมหิรัญญ์กลับอุตรกุรุทวีป ครั้นเธอกลับไปถึงอุตรกุรุทวีป ราเมศตามมาต่อว่าเธอที่ไปหลอกเดือนพัตรา

“หากเราไม่ทำเช่นนี้ อายุขัยของเหมจะลดลงเรื่อยๆ พละกำลังก็จะเป็นเฉกเช่นเดียวกับมนุษย์แห่งชมพูทวีป หากเหมป่วยไม่อาจรักษาได้ เหมก็อาจจะต้องสิ้นอายุขัย”

“แต่มันก็ไม่อาจเป็นเช่นนั้นทั้งหมด ท่านน่าจะรู้ดีเหมือนกับที่เหมหิรัญญ์รู้ เหมหิรัญญ์จึงไม่กลับมาและปล่อยให้มันเป็นไปตามกาลแห่งชมพูทวีป”

เรขรุจีกลัวว่าถ้ามนุษย์แห่งชมพูทวีปรักษาเหมหิรัญญ์ไม่ได้ เขาจะต้องสิ้นอายุขัยก่อนถึงเวลาอันควรซึ่งเธอยอมไม่ได้ ราเมศได้แต่ส่ายหน้าระอาใจที่เธอดื้อไม่ยอมฟังคำทัดทานใดๆ...

ขณะที่เรขรุจีมุ่งมั่นจะทำทุกวิถีทางแม้ต้องโกหกเพื่อเอาตัวเหมหิรัญญ์กลับอุตรกุรุทวีป เดือนพัตราครุ่นคิดหนักว่าจะทำอย่างไรกับเหมหิรัญญ์ดี ศิถีเห็นเธอเดินทอดน่องอยู่ในสวนเพียงลำพัง คิดจะฆ่าทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด คว้ากรรไกรตัดกิ่งไม้เดินเข้าหา แต่ปลาทูเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อนทำให้ศิถีต้องล้มเลิกความคิดจะฆ่าเดือนพัตราไปโดยปริยาย...

หลังคิดทบทวนมาทั้งคืน เดือนพัตราตัดสินใจทำตามที่เรขรุจีแนะนำ โดยจะแกล้งทำว่าหมดรักเหมหิรัญญ์แล้วนัดแนะให้มรุตมากินข้าวเช้าด้วย เมื่อกินข้าวเสร็จเธอชวนเขาออกไปข้างนอก ไม่สนใจว่าเหมหิรัญญ์จะรู้สึกอย่างไร รถของมรุตแล่นสวนกับรถของวโรชาที่ขับเข้ามาพร้อมกับแก้วเพชร วโรชาไม่พอใจที่เห็นเดือนพัตรานั่งคู่ไปกับมรุตแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

แก้วเพชรไม่ได้ตั้งใจจะมาเยี่ยมเหมหิรัญญ์ แค่ใช้เป็นข้ออ้างมาบ้านรัชดาพิพัฒน์ พอเห็นเขาคุยติดพันกับ วโรชา เธอทำทีขอตัวไปเข้าห้องน้ำแต่กลับแอบไปหาศิถีข่มขู่ให้บอกว่าเอานายหัววรงค์ไปซ่อนไว้ไหน นอกจากศิถีจะไม่กลัวแล้วยังคว้ามีดจะเชือดเธออีกด้วยถ้าปลาทูไม่โผล่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน แก้วเพชรกลัวจัดวิ่งกลับไปหาลูกแทบไม่ทัน จากนั้นก็ชวนลูกกลับ วโรชายังไม่อยากกลับจะอยู่เป็นเพื่อนเหมหิรัญญ์ก่อน

“แล้วไหนล่ะคุณเหมของแก”

“ขึ้นไปพักบนห้องค่ะ ถ้าแม่จะกลับเดี๋ยวแหวนเรียกไข่นุ้ยให้มารับ” พูดจบวโรชาโทร.ตามไข่นุ้ย แก้วเพชรมองลูกสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม

“อารมณ์ไหนของแก จู่ๆก็อยากจะมาทำดีกับคนบ้านนี้”

ooooooo