ลูกไม้ลายสนธยา

อีกมุมหนึ่งใกล้เชิงเขา เดือนพัตราทนเป็นห่วงคนรักไม่ไหว สะบัดมือปริทัศน์ออกจะกลับไปหา อรุณขอร้องไปก็ไม่ช่วยอะไร เมื่อครู่นี้ตนโทร.บอกผู้กองมรุตแล้ว รอให้เขามาจัดการจะดีกว่า

“ยังไงฉันก็ต้องกลับไป ฉันปล่อยให้เหมสู้คนเดียวไม่ได้” เดือนพัตราพูดจบวิ่งกลับไปทางเก่า ปริทัศน์กับอรุณรีบวิ่งตาม

ooooooo

เหมหิรัญญ์แหงนมองดวงจันทร์ที่ตอนนี้ถูกบดบังจนเกือบมิดด้วยสีหน้าเป็นกังวล ทองมาตย์

สบช่องเห็นเขาเผลอพุ่งเข้าไปชกหน้าหงาย เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นพบว่าแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง แต่ยังฮึดสู้โจนเข้าใส่นายหัววรงค์ แต่กลับถูกยิงสวน

เป็นจังหวะเดียวกับพระจันทร์ถูกคราสเต็มดวงพอดี

เดือนพัตรากลับมาทันเห็นเขาล้มลงจมกองเลือดถึงกับกรีดร้องลั่น ปริทัศน์กับอรุณที่ตามมาสมทบตกใจไม่แพ้กัน พวกสมุนกรูกันเข้าล้อมเดือนพัตรากับพวกเอาไว้ เหมหิรัญญ์พยายามยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ทรุดลงไปอีก...

นายหัววรงค์เห็นเหมหิรัญญ์อ่อนแรงเต็มทีเข้ามาเอาปืนจ่อหัว ถ้ายอมพาตนไปอุตรกุรุทวีปจะปล่อยเดือนพัตรากับพวก ถ้าไม่ยอมพาไปตนจะฆ่าเขาทิ้งตรงนี้แล้วเหนี่ยวไก ทันใดนั้นมีแสงสว่างวาบขึ้น ราเมศถืออันตรามณีมายืนขวางทางปืน กระสุนพุ่งใส่ร่างผู้มาเยือนแต่ไม่ระคายแม้แต่น้อย แถมคนลั่นไกเป็นฝ่ายโดนแรงกระแทกกระเด็นปืนหลุดมือ เรขรุจีเข้าไปประคองเหมหิรัญญ์ไว้เห็นเลือดท่วมตัวก็ตกใจ

ทองมาตย์ยิงใส่ราเมศเช่นกันแต่ยิงไม่เข้า ลองยิงอีกครั้งคราวนี้ยิงหมดแม็กกาซีนก็ยังเหมือนเดิม เขาตกใจมากวิ่งหนีเหล่าสมุนหน้าตาตื่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพากันเผ่นแน่บ ราเมศจะตามแต่เรขรุจีร้องเรียกไว้

“ราเมศ ไม่ทันกาลแล้วเราต้องรีบพาเหมกลับไป”

ราเมศกลับมาช่วยเรขรุจีพยุงเหมหิรัญญ์ เดือนพัตราเข้าไปกอดเขาไว้ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาส่ายหน้าอย่างอ่อนแรงยื่นมือมาจับมือเธอ เรขรุจีเตือนว่าเราไม่มีเวลาแล้วเราต้องพาเหมหิรัญญ์กลับอุตรกุรุทวีปกลับไปที่นั่นเราถึงจะช่วยเขาได้ เดือนพัตราอยากยื้อเขาไว้แต่ทำไม่ได้จำต้องปล่อยเขาไป

“เหม คุณต้องปลอดภัย ฉันฝากเหมด้วยนะคะคุณเรขรุจี” ว่าแล้วเดือนพัตราถอยออกห่างจากเหมหิรัญญ์

ราเมศชูอันตรามณีขึ้นเหนือหัว เหมหิรัญญ์มองเดือนพัตราด้วยความอาวรณ์ ขณะร่างของทั้งสามกำลังจะข้ามประตูกาลไปยังอุตรกุรุทวีป เหมหิรัญญ์ตัดสินใจสลัดเรขรุจีและราเมศที่ประคองตัวเองอยู่ เรขรุจีจะคว้าเขากลับมาแต่ไม่ทัน เธอหายวับไปกับราเมศเสียก่อน เดือนพัตรารีบเข้ามาประคองเหมหิรัญญ์ไว้

“ทำไมคุณไม่กลับไป”

“ผมอยู่ในที่ที่ไม่มีคุณไม่ได้” เหมหิรัญญ์พูดได้แค่นั้นก็หมดสติ อรุณรีบโทร.ตามรถพยาบาล อยู่ๆ ผ้าลูกไม้ผืนนั้นปลิวตามลมมาตกที่ตัวเหมหิรัญญ์ เดือนพัตราหยิบผ้าขึ้นมาถือไว้

“คุณต้องไม่เป็นไรนะเหม คุณต้องไม่เป็นไร”...