ลูกไม้ลายสนธยา

ทัศน์เทพเปิดฉากยิงใส่ทองมาตย์กับพวกแล้ววิ่งหนีลงเขา ทองมาตย์ไม่ยอมให้เขาหนี ไล่ตามไปติดๆ ทัศน์เทพยิงต่อสู้กับทองมาตย์จนกระสุนหมดจำใจออกจากที่กำบังทำทียอมแพ้ แต่พอทองมาตย์เผลอเขาต่อยหน้าคว่ำ แล้ววิ่งหนีไปขึ้นรถตัวเองที่จอดอยู่

ตีนผาขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทองมาตย์ได้แต่มองตามเจ็บใจที่เขาหลุดมือไปได้

ooooooo

เดือนพัตรากำผ้าลูกไม้ลายสนธยาวิ่งหนีมาจนถึงริมหน้าผาสูงชันหมดทางจะไปต่อหันหลังจะวิ่งกลับทางเก่าแต่นายหัววรงค์ดักทางไว้ แล้วย่างสามขุมเข้าหา

“แกหนีฉันไม่รอดหรอก”

หันตราตามมาทันตะโกนสั่งให้นายหัวปล่อยเดือนพัตราไปพร้อมกับเล็งปืนใส่ ยังไม่ทันได้ยิงเขาหันมาลั่นกระสุนใส่เธอเสียก่อนโดนหัวไหล่ทรุดฮวบ

เดือนพัตราสบช่องคว้าไม้ที่ตกอยู่แถวนั้นฟาดด้านหลังเขาเต็มแรงถึงกับหน้าคะมำหัวแตกเลือดไหล หันตรา

สบโอกาสเหมาะคว้าปืนเดินไปหาหวังจะยิงนายหัวให้ตายคามือ เดือนพัตราร้องห้ามเสียงหลงขอร้องอย่าทำผิดไปมากกว่านี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจจัดการจะดีกว่า

“ถ้าแกไม่อยากเห็นมันตาย งั้นแกก็ตายก่อนแล้วกัน” หันตราเดินเข้าหาเดือนพัตราพร้อมกับเล็งปืนใส่ ฝ่ายหลังเอาไม้ฟาดมือที่ถือปืนของเธอจนปืนกระเด็น...

ขณะที่เดือนพัตราต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด มรุต

ขับรถแข่งกับพายุมุ่งหน้าไปที่ผาเชิงทะเล

“คุณเดือน ผมกำลังไปช่วยคุณนะครับ” มรุตพึมพำหน้าเครียด...

หันตราแค้นมากที่โดนเล่นงานพุ่งใส่เดือนพัตราพยายามดันให้ตกหน้าผา อรุณที่แอบตามมาตัดสินใจเข้าไปกระชากยัยจอมโหดออกมา นายหัวได้สติคว้าปืนหันมาทางหันตราที่กำลังยื้อยุดอยู่กับอรุณ เดือนพัตราร้องเตือนเขาให้ระวัง อรุณไวทายาดหลบทัน กระสุนถูกหันตราอย่างจังเสียหลักพลัดตกหน้าผา มือเจ้ากรรมคว้าผ้าลูกไม้ที่เดือนพัตรากอดไว้อย่างหวงแหนได้อย่างเหลือเชื่อจนฝ่ายหลังเสียหลักล้มกลิ้งไปด้วย

นายหัววรงค์ย่างสามขุมเข้าหาสองสาวหวังจะจัดการให้สิ้นซากในคราวเดียวกัน แต่อรุณโดดขี่คอรั้งตัวไว้ ทำให้เขาต้องวุ่นวายอยู่กับอรุณ ด้านหันตราจับผ้าลูกไม้ไว้แน่นทำให้เกิดแสงวูบวาบไปมาบนผ้า

“ช่วยด้วย...ช่วยฉันด้วย” หันตราร้องลั่น

เดือนพัตราใช้อีกมือหนึ่งดึงมือหันตราไว้ได้

แต่ไม่มีแรงฉุดให้ขึ้นมา จึงตัดสินใจปล่อยอีกมือหนึ่งจากผ้าลูกไม้จากนั้นใช้สองมือฉุดหันตราขึ้นจากหน้าผา

“อดทนนะคะคุณหันตรา คุณจะปลอดภัย จับมือฉันแน่นๆ ฉันจะช่วยคุณเอง”

“ทำไม...ทำไมเธอต้องช่วยฉัน”