ลูกไม้ลายสนธยา

เหมหิรัญญ์มองดูทั้งคู่อยู่ห่างๆพยายามไม่คิดอะไร จู่ๆเขารู้สึกหน้ามืดจะล้ม ต้องพิงกำแพงบ้านไว้เอามือจับหัวใจตัวเอง เครียดจัดที่ตัวเองไม่หายสักทีโดยไม่รู้ว่าอาการที่ไม่ทุเลาของเขาเนื่องจากถูกศิถีวางยา นึกถึงการกลับไปรักษาตัวที่อุตรกุรุทวีปขึ้นมาอีกครั้ง จ่าสนิทเห็นท่าทางแปลกๆของเขาก็ร้องทัก

“นั่นคุณเหมเขาเป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณเดือน เมื่อกี้ท่าทางเหมือนจะวูบๆไงไม่รู้นะครับ”

เดือนพัตราหันขวับไปที่ชายคนรักสีหน้าไม่สบายใจ...

ศิถีตามหมอมาตรวจอาการของนายหัววรงค์แต่อาการของเขายังเหมือนเดิม ท่อนล่างไม่สามารถขยับได้ และในสภาพแวดล้อมที่ไม่ใช่ในโรงพยาบาลแบบนี้หมอทำอะไรให้เขาได้ไม่มาก ศิถีไม่พอใจทำท่าจะเอาเรื่อง

นายหัววรงค์ต้องร้องห้ามเอาไว้ “พอแล้วศิถี...หมอกลับไปก่อน ทองมาตย์ออกไปส่งหมอด้วย”

หมอไม่รอช้ารีบเดินตามทองมาตย์ออกไป นายหัววรงค์กำหมัดด้วยความแค้น โทษเดือนพัตราที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ศิถีปลอบว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอจะแก้แค้นแทนเขาเอง เขาร้องห้ามไว้ บางทีที่อุตรกุรุทวีปอาจทำให้เขากลับมาเป็นปกติก็ได้ เธออดสงสัยไม่ได้แล้วเราจะไปที่นั่นได้อย่างไรในเมื่อเดือนพัตราไม่ยอมพาไป

“กุญแจ วันนั้นเด็กนั่นเอากุญแจมาให้ฉันแต่มันไม่ใช่กุญแจ มันกลับเป็นผ้าลูกไม้”

“ผ้าลูกไม้งั้นเหรอคะ ผ้าลูกไม้จะเป็นกุญแจได้อย่างไร”

“ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่มันมีเรื่องประหลาดมากมายที่ฉันได้เห็นกับตาตัวเอง ผ้าลูกไม้นั่นอาจจะเป็นกุญแจจริงๆก็ได้ ผ้าลูกไม้สีดำ” คำพูดของนายหัวทำให้ศิถีนึกถึงวันที่ตัวเองเข้าไปในห้องนอนเดือนพัตราเห็นผ้าลูกไม้สีดำที่อยู่ในลิ้นชัก บอกเขาว่าตัวเองเคยเห็นมันมาก่อน เขาสั่งให้เธอไปเอามันมาให้ได้ ย้ำว่าให้เก็บเดือนพัตราไว้ก่อนอย่าเพิ่งไปทำอะไร ส่วนเหมหิรัญญ์ถ้าอาการไม่ดีขึ้นก็หาทางทำให้แย่ลง

“หรือตายไปเลย เพราะถ้ามันยังอยู่มันจะต้องขัดขวางงานของเราแน่ๆ”

“นายหัวมั่นใจนะคะว่าการไปที่นั่นจะทำให้นายหัวกลับมาเป็นปกติ ศิถีไม่อยากปล่อยพวกมันไว้นานๆ ศิถีอยากฆ่ามัน” ศิถีเข่นเขี้ยวด้วยความแค้น

ooooooo

แก้วเพชรมั่นใจว่าการหายตัวไปของนายหัววรงค์ วโรชาจะต้องรู้เห็นจึงมาดักรอท่าอยู่ พอลูกกลับถึงบ้านก็คาดคั้นให้บอกมาว่าเอาพ่อไปซ่อนไว้ไหน เธอปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็นว่าพ่อหายไปไหน และถึงรู้เธอก็ไม่มีทางบอกใครเด็ดขาดโดยเฉพาะแม่ แล้วเดินหนีขึ้นห้อง แก้วเพชรตะโกนไล่หลัง

“สักวันเถอะแกจะโดนลูกหลงจากพ่อแกไปด้วยคอยดู” แก้วเพชรครุ่นคิดหนัก นอกจากทองมาตย์แล้วยังมีใครอีกที่ช่วยนายหัววรงค์ พลันชื่อของศิถีผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ...