ลูกไม้ลายสนธยา

อึดใจเหมหิรัญญ์พรวดพราดออกจากห้อง เห็นปริทัศน์ยืนหน้าเครียดอยู่ถามหาเดือนพัตราอยู่ไหน เขาอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร เหมหิรัญญ์ถามซ้ำอีกครั้ง

“ผมถามว่าเดือนอยู่ไหน”

ปริทัศน์ยื่นจดหมายข่มขู่ให้ เหมหิรัญญ์อ่านจบถึงกับหน้าเครียดรีบออกไปโดยมีปริทัศน์วิ่งตาม...

นายหัววรงค์ยังคงบีบคอเดือนพัตราสั่งให้เอากุญแจมาให้ เธอฮึดสู้ถีบเขากระเด็นแล้ววิ่งหนี แต่ไม่รอดเขาตามมาจิกหัวเอาปืนจ่อ ตะคอกใส่หน้าให้เอากุญแจมา

“กุญแจก็อยู่ที่แกแล้ว ต่อให้ฆ่าฉันฉันก็ไม่มีอะไรให้แก”

อรุณที่แอบดูอยู่เห็นท่าไม่ดีโทร.หามรุตอีกครั้ง...

ทางด้านมรุตขับรถออกจากบ้านอย่างรีบร้อนพร้อมกับจ่าสนิท แต่ต้องเบรกหัวทิ่มเมื่อรถของวโรชาแล่นมาจอดขวางหน้า มรุตกำลังเดินไปหาวโรชาเป็นจังหวะเดียวกับมีสายเรียกเข้าจากอรุณ

“ผู้กองอยู่ไหนแล้วครับเนี่ย คุณเดือนจะแย่แล้วนะครับ”

มรุตวางสายจากอรุณ หันไปสั่งให้จ่าสนิทพาวโรชากลับไปก่อน เธอไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นสั่งให้เขาอยู่คุยกับเธอก่อน เขาไม่มีเวลาคุยด้วย เสร็จงานค่อยว่ากันอีกที ลากเธอไปยัดใส่รถตรงเบาะที่นั่งผู้โดยสาร โดยไม่ลืมคาดเข็มขัดนิรภัยให้ สั่งให้จ่าสนิทพาเธอไปส่งบ้านแล้วเรียกกำลังเสริมไปที่ผาเชิงทะเลด้วย จากนั้น เขารีบขึ้นรถตัวเองขับออกไปราวจะแข่งกับพายุ...

อรุณทนเห็นเดือนพัตราถูกนายหัวเอาปืนจ่อหัวไม่ไหวขยับจะไปช่วยแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นหันตรากับทัศน์เทพเดินเข้ามา เขารีบหลบหลังพุ่มไม้อย่างเดิมพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปไว้ พลันมีเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด นายหัวหันมองตามเสียงเห็นทัศน์เทพที่มากับหันตราจ้องปืนมาทางตัวเองก็ไม่พอใจ

“สารวัตร อย่าบอกนะว่าสารวัตรร่วมมือกับอีหันตรา” นายหัววรงค์เกรี้ยวกราด หันตรายิ้มกวนให้

“โบราณเขาว่าไว้เวลาตีงูอย่าตีให้แค่หลังหัก มันต้องตีให้ตาย”

“คิดว่ากูจะกลัวพวกมึงงั้นเหรอ” นายหัวว่าแล้วมองเลยไปด้านหลัง เห็นทองมาตย์กับสมุนพร้อมอาวุธครบมือตามเข้ามา ไม่ทันจะสั่งอะไร ทองมาตย์เปิดฉากยิงใส่หันตรากับทัศน์เทพไม่ยั้ง ทัศน์เทพลากหันตราหลบเข้าที่กำบัง เดือนพัตราสบช่องคว้าผ้าลูกไม้จากมือนายหัววรงค์วิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง นายหัวรีบวิ่งตาม

“สารวัตรจัดการกับพวกไอ้ทองมาตย์ ฉันขอตามไปจัดการกับไอ้นายหัวเอง” พูดจบหันตราวิ่งตามนายหัวไป อรุณที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่เป็นห่วงเดือนพัตราครั้นจะรอมรุตคงไม่ทันกาลรีบวิ่งตามไปช่วย