ลูกไม้ลายสนธยา

“ครับ” มรุตว่าแล้วเดินนำวโรชาออกไป เดือนพัตรามองตามทั้งคู่ก่อนจะหันไปถามเหมหิรัญญ์ที่ตามมาสมทบว่าตัวเองทำถูกหรือเปล่าที่ยกโทษให้วโรชา เขามั่นใจว่าเธอทำถูกต้อง การอาฆาตแค้นกันไปมาไม่เกิดผลดีอะไร การให้อภัยเป็นเรื่องดี ถ้าคนคนนั้นกลับตัวกลับใจ

เป็นคนดีได้อย่างที่พูดจริงๆ แม้จะบอกเดือนพัตราไปอย่างนั้น เขาเองกลับไม่ค่อยจะเชื่อนักว่าคนอย่างวโรชาจะทำอย่างที่พูดได้...

ไม่ใช่แค่ทำตัวดีต่อหน้าเดือนพัตราเท่านั้น วโรชายังแสร้งทำตัวเป็นคนดีต่อหน้ามรุตอีกด้วย ขอโทษเขาที่พยายามบีบให้เขามารักเธอทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ ต่อจากนี้ไปเขาจะรักใครเธอจะคอยยินดีไปกับเขาด้วย

“ส่วนเรื่องคดีของแหวน พี่มรุตก็จัดการตามกระบวนการได้เลยนะคะ แหวนมั่นใจว่าแหวนไม่ผิด แหวนไม่ได้ฆ่ากมลทิพย์” วโรชาน้ำเสียงหนักแน่น...

แม้สีหน้าท่าทางของวโรชาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่มรุตก็ยังไม่วางใจอยู่ดีว่าคนอย่างเธอจะเปลี่ยนแปลงไปได้ง่ายขนาดนี้...

เหมหิรัญญ์กลับจากงานเผาศพประพิมด้วยความอ่อนเพลีย ทรุดตัวลงนั่งเอนหลังพิงพนักเตียงอย่างไม่ค่อยสบายตัวนักเพราะยังเจ็บแผลอยู่  อดนึกถึงตอนที่หันไปเห็นแมวดำอยู่บนเมรุไม่ได้ หรือประพิมอยากเตือนอะไรเขา จังหวะนั้นเดือนพัตราเดินนำศิถีที่ถือถาดใส่อุปกรณ์ทำแผลกับยาเข้ามา

“ยาอยู่นี่นะคะคุณเหม ก่อนนอนอย่าลืมกินยานะคะ” ศิถีเอาถ้วยใส่ยาวางบนโต๊ะ เหมหิรัญญ์มองไปที่ยานั้นรู้สึกแปลกๆแต่สัมผัสอะไรไม่ได้เลย เดือนพัตรานั่งลงข้างๆเขา บอกให้ศิถีออกไปก่อนได้เลย เดี๋ยวตนจัดการเอง แล้วขอดูแผลของเขาหน่อย ทันทีที่เขาละสายตาจากยา มีควันสีดำลอยวนขึ้นมา เหมหิรัญญ์อิดออดไม่ยอมให้เธอทำแผลให้ ยิ่งทำให้เธอสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเปิดเสื้อเขาขึ้นเห็นเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผล

“พรุ่งนี้ไปหาหมอดีกว่านะคะ” เดือนพัตราพูดไปทำแผลให้เขาไปด้วย เขาไม่ยอมไปอ้างเดี๋ยวก็หายเอง

เดือนพัตราเป็นกังวลมากแต่พยายามทำเสียงปกติว่านี่หลายวันแล้วไม่มีทีท่าจะหายเลย เขาไม่เคยเป็นแผลไม่เคยเลือดออก เธอต้องทำอย่างไรเขาถึงจะหาย ทำแผลเสร็จพอดีเธอดึงเสื้อเขาปิดไว้อย่างเดิม เขาอ้างว่าการที่เขามาอยู่ที่นี่ทำให้เขาเหมือนคนที่นี่  มีเกิด แก่เจ็บตายซึ่งถือเป็นเรื่องธรรมดา

“เรื่องธรรมดาในโลกของฉัน แต่มันไม่ใช่โลกของคุณ...คุณกลับไปที่โน่นรักษาตัวก่อนไม่ได้เหรอคะ”

“แล้วถ้าผมไม่ได้กลับมาล่ะ คุณก็รู้ผมทำผิดกฎของจักรวาล กฎของดินแดน ผมต้องกลับไปรับโทษ ถ้าผมไม่ได้กลับมา  เราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ” เหมหิรัญญ์ดึงเดือนพัตรามากอด หน้าตาเคร่งเครียดพอกัน

ooooooo