ลูกไม้ลายสนธยา

ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว พระจันทร์ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาแทนที่ อรุณกับเดือนพัตรามาถึงผาเชิงทะเลตามที่คนร้ายนัด เขาทักท้วงมากันแค่สองคนจะสู้พวกคนร้ายไหวหรือ เดือนพัตราบอกให้เขากลับไปก่อนได้เลย เธอเองก็ไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะเธอเช่นกัน

“โธ่...คุณเดือนอย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ผมก็แค่คิดว่าเราจะหาใครมาเพิ่มดี”

“คุณอรุณกลับไปเถอะค่ะมันบอกให้ฉันมาคนเดียว บางทีถ้าคุณอรุณอยู่ด้วยมันอาจจะไม่ออกมาก็ได้”

อรุณเห็นดีด้วย เข้าไปแอบหลังพุ่มไม้ไม่ห่างกันนัก เดือนพัตรารออย่างกระวนกระวายใจ สักพักนายหัววรงค์ใส่เสื้อตัวโคร่งสวมหมวกหลุบต่ำอำพรางใบหน้าเดินเข้ามา หญิงสาวถอยกรูด

“คุณเป็นใคร แม่ฉันอยู่ไหน”

นายหัววรงค์ไม่ตอบ ยื่นมือไปข้างหน้าเป็นทำนองให้ส่งของมาก่อน เดือนพัตราสบช่องเอื้อมมือไปดึง

หมวกออกเผยให้เห็นใบหน้าเขาชัดเจน อรุณที่แอบอยู่หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปไว้ เดือนพัตรามองตะลึง

“นายหัว...นายหัวจริงๆด้วย”

“ใช่ฉันเอง จะได้ไม่ต้องปิดบังอะไรอีก ส่งกุญแจมาให้ฉัน”

เดือนพัตราไม่ให้ จะแน่ใจได้อย่างไรว่าถ้าให้ไปแล้วแม่ของตนจะปลอดภัย นายหัววรงค์ไม่คิดจะฆ่าแม่ของเธอให้ยุ่งยากเสียเวลาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาพิมพ์ดาราเปิดโหมดสปีกเกอร์โฟนให้เธอได้ยินด้วย ปรากฏว่าพิมพ์ดาราอยู่บ้านแล้วเขาเอาไปส่งตั้งแต่ก่อนค่ำ เดือนพัตรายังไม่ทันจะพูดอะไรกับแม่ เขาตัดสายเสียก่อน แล้วสั่งให้เอากุญแจมาให้ เดือนพัตราไม่ยอมให้ กอดกล่องผ้าวิ่งหนี เขาตามไปแย่งกล่องมาจนได้

“แกเป็นคนฆ่ายายฉันใช่ไหม”

“ถ้าอยากรู้เดี๋ยวไปถามเอาเอง ในเมื่อแกก็กำลังจะได้ไปเจอกับยายสุดที่รักแกแล้ว จะมาถามฉันให้เสียเวลาทำไม” นายหัวเปิดกล่องดูเห็นผ้าลูกไม้อยู่ข้างในไม่มีกุญแจอะไรสักดอกก็โกรธคิดว่าถูกหลอกขว้างกล่องใส่เดือนพัตราหลบทัน แล้วชูผ้าลูกไม้ขึ้นอย่างหัวเสียถามหากุญแจอยู่ไหน เธอบอกว่าในมือเขาคือกุญแจ เขาโมโหมากคิดว่าเธอโกหกพุ่งเข้าไปบีบคอ ขู่ซ้ำถ้ายัง

ไม่อยากตายเอากุญแจมาให้เขาเดี๋ยวนี้

“ช่วยด้วย...ช่วย...ด้วย” เดือนพัตราร้องแทบไม่มีเสียงออกมา

“ไม่มีใครช่วยแกได้หรอก โดยเฉพาะไอ้เหม ที่นี่ไม่มีสิ่งสะท้อนแสงที่มันจะโผล่มาช่วยแกได้” นายหัวชั่วแหงนมองบนฟ้าเห็นพระจันทร์กำลังถูกคราสเข้าบดบังก็ยิ้มเหี้ยม “แต่ถ้าไอ้เหมมันโผล่มาช่วยแก วันนี้ก็จะเป็นวันตายของมัน...เอากุญแจมาให้ฉัน”

เดือนพัตรายืนยันว่าให้ไปแล้ว อรุณที่แอบดูอยู่ไม่รู้จะทำอย่างไร รีบโทร.ตามมรุตมาช่วย...

ขณะที่เดือนพัตราตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน เหมหิรัญญ์นั่งสมาธิต่อไปไม่ได้ ลืมตาขึ้นมองออกไปข้างนอกเห็นพระจันทร์กำลังถูกเงาของโลกบดบังรู้สึกเป็นห่วงเดือนพัตราขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก