ลูกไม้ลายสนธยา

“คุณอยากให้ฉันสบายใจ แต่ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมา ฉันควรที่จะสบายใจใช่ไหม เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะฉัน สิ่งที่คนพวกนั้นต้องการก็คือฉัน ฉันต้องทำให้ทุกคนเดือดร้อนเหมือนที่คุณวโรชาพูดจริงๆ”

เหมหิรัญญ์พยายามอธิบายว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของเธอ พวกนั้นไม่ได้ต้องการเธอหรือบ้านหลังนั้น แต่ต้องการไปที่อุตรกุรุทวีปเพราะความโลภ เดือนพัตราไม่ฟังอะไรทั้งนั้นยังคงโทษตัวเอง เธอควรตายไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ถ้าเขาไม่ช่วยเธอไว้เขาก็ไม่ต้องเอาตัวมาเสี่ยงกับเรื่องพวกนี้ เขาขอให้เธอเลิกโทษตัวเองได้แล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะการตัดสินใจของเขาเอง

“งั้นคราวนี้ฉันขอตัดสินใจบ้าง” จากนั้นเดือนพัตราชวนเหมหิรัญญ์ อรุณกับปริทัศน์ไปนั่งคุยกันต่อในบ้านพัก ถามเหมหิรัญญ์ว่าเหลือเวลาอีกกี่วันจะถึงคืนเดือนดับ เขาเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมตอบคำถาม เธอจึงหันไปถามอรุณด้วยคำถามเดียวกัน อรุณสะกิดให้ปริทัศน์ตอบคำถามแทน ได้ความว่าเหลืออีกสองวัน

“งั้นเมื่อไหร่ที่ถึงคืนเดือนดับ เหม คุณต้องกลับไปอุตรกุรุทวีป” เดือนพัตรายื่นคำขาด

เหมหิรัญญ์ต่อรองขอเจอกันครึ่งทาง เขาจะไม่กลับอุตรกุรุทวีป จะอยู่ที่นี่ อยู่ในห้องนี้แล้วจะนั่งสมาธิไม่ออกมาจนกว่าจะผ่านคืนเดือนดับ เดือนพัตรามองเขานิ่งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ...

ฝ่ายมรุตลากตัววโรชาที่เมาแอ๋กลับบ้านจนได้ ฝากแม่บ้านให้ดูแลเธอต่อเขาขอตัวกลับก่อน แม่บ้านพยุงเธอไม่ไหวทำท่าจะล้มไปด้วยกัน เขาก็เลยต้องอุ้มเธอเข้าบ้านพาไปส่งถึงเตียงนอน ขอให้แม่บ้านช่วยเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้เธอด้วย แล้วขยับจะไป เธองัวเงียขึ้นมาคว้ามือเขาไว้

“พี่จะทิ้งแหวนเหมือนที่ทุกคนทิ้งใช่ไหม พี่บอกรักแหวนแล้วนะ แหวนเชื่อพี่ แหวนเชื่อคนที่แหวนรัก อยู่กับแหวนก่อนนะคะ พี่อย่าทิ้งแหวนไปอีกคนนะ” คำตัดพ้อของวโรชาทำให้มรุตสงสารจับใจ รับปากจะไม่ไปไหน ให้เธอนอนหลับให้สบาย เธอยิ้มดีใจจับมือเขาหลับไป เขารอจนแน่ใจว่าเธอหลับจริงๆจึงดึงมือออก

แม้จะรู้สึกผิดต่อเธอแต่จะให้อยู่ที่นี่ทั้งคืนคงไม่เหมาะ มรุตค่อยๆลุกออกไป ยังไม่ทันลงบันไดได้ยินเสียงแก้วเพชรโวยวายดังออกมาจากอีกห้องที่อยู่ไม่ห่าง ตัดสินใจเดินไปดู

“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อยได้ยินไหม” ไม่ได้แค่โวยวาย แก้วเพชรยังปาข้าวของใส่ประตู มรุตจะเปิดประตูเข้าไปแต่มันล็อก เธอได้ยินเสียงขยับลูกบิดร้องโวยวายว่านั่นใครอยู่ข้างนอกเปิดประตูให้ที

“ผมมรุตครับ”