ลูกไม้ลายสนธยา

วโรชาคิดว่าเดือนพัตราเป็นสาเหตุทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันรุนแรงถึงขนาดลงไม้ลงมือจนแม่ต้องเข้าโรงพยาบาล  ตามไปเอาเรื่องถึงบ้านรัชดา-พิพัฒน์แต่เธอไม่อยู่ ถามคนในบ้านก็ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน วโรชาจึงต้องกลับออกมาอย่างผิดหวัง แล้ว นึกขึ้นได้ว่ามรุตไปตามหามัน อาจจะรู้ก็ได้ว่ามันอยู่ไหน

คิดได้ดังนั้น เธอตรงไปหามรุตที่โรงพัก กลับเจอแต่จ่าสนิทถามหาว่าเขาอยู่ไหน จ่าสนิทแต่งเรื่องว่าไม่รู้ เขาไม่ได้แจ้งไว้ วโรชาไม่เชื่อเพราะจ่าสนิทโกหกไม่เนียน...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน เดือนพัตรารู้ความจริงจากเหมหิรัญญ์ว่ามรุตแกล้งทำตัวเลวเพื่อให้นายหัววรงค์ตายใจก็รู้สึกไม่ดีที่เข้าใจเขาผิด ชวนเหมหิรัญญ์ไปขอโทษเขาเป็นเพื่อน ครู่ต่อมาเหมหิรัญญ์กับเดือนพัตรา  มาพบกับมรุตที่ห้องพักภายในรุมิหรารีสอร์ตเพื่อขอคุยธุระด้วย เธอแยกไปคุยกับมรุตที่ระเบียงหน้าบ้านส่วนเหมหิรัญญ์ นั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น แม้ทำเหมือนไม่สนใจ แต่เขาลอบมองทั้งคู่เป็นระยะๆ

“ฉันขอโทษผู้กองนะคะที่เข้าใจผิด”

“ผมก็ต้องขอโทษคุณเดือนเหมือนกันที่ทำอะไร

ไม่ดีกับคุณไว้ตั้งหลายอย่าง แล้วนี่แผลคุณเป็นยังไงบ้าง” มรุตยื่นมือจะแตะแผล เดือนพัตราเบี่ยงตัวหลบ เขาลดมือลงอย่างเข้าใจลอบมองไปทางเหมหิรัญญ์เห็นจ้องมองอยู่ เธอขอบคุณที่เขาเป็นห่วงตอนนี้แผลของเธอดีขึ้นมากแล้ว

“ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณผู้กองอีกครั้งที่พยายามช่วยจนต้องวุ่นวายขนาดนี้”

“ผมเต็มใจเพราะนอกเหนือจากความถูกต้องและหน้าที่แล้ว ผมเต็มใจที่จะช่วยคุณด้วยใจ” มรุตส่งสายตาจริงใจไปให้ เดือนพัตรารับรู้ได้ว่าเขารู้สึกอย่างไร เหลือบมองเหมหิรัญญ์อย่างไม่ค่อยจะสบายใจนัก เขามีเรื่องอยากจะขอร้องเธอ ต่อไปอย่าเรียกเขาว่าผู้กอง เขาอยากให้เธอกับเขาเป็นเหมือนเดิมในฐานะเพื่อน

ที่เธอไว้ใจ เดือนพัตรายินดีทำตามที่เขาต้องการ ผู้กองหนุ่มยิ้มพอใจที่เธอไม่โกรธเขาแล้ว...

อีกมุมหนึ่งด้านหน้ารีสอร์ต จ่าสนิทขับรถมาจอดแล้วเดินลิ่วไปที่บ้านพักของมรุตโดยไม่รู้เลยว่าถูกวโรชาสะกดรอยตาม

ooooooo

มรุตกับเดือนพัตราไม่ได้คุยแค่เรื่องของตัวเอง แต่คุยไปถึงหลักฐานต่างๆที่เกี่ยวกับนายหัววรงค์และหันตราที่อาจเชื่อมโยงไปถึงการฆาตกรรมประพิมอีกด้วย เธอเห็นใจที่เขาต้องทำงานแบบปิดทองหลังพระ จึงเอื้อมมือไปแตะแขนเขาอย่างเป็นกำลังใจให้ เขากลับจับมือเธอไว้