ลูกไม้ลายสนธยา

เมื่อได้อยู่กันตามลำพังในห้อง วโรชายังกำหมัดแน่นด้วยความแค้น บอกกับมรุตว่าเห็นความแหลของนังเดือนพัตราหรือยัง เธอไม่อยากให้เขาต้องโง่งมโข่งเชื่อมันอีก

“คุณแหวน ที่ผมทำก็เพราะเป็นหน้าที่ คุณเดือนเป็นแฟนคุณเหม ผมไม่ทำอะไรที่คุณคิดหรอก”

วโรชาอยากรู้แล้วที่เธอเห็นเขาจับมือกับเดือนพัตรามันคืออะไร เขาแก้ตัวว่าไม่มีอะไร เหมหิรัญญ์ก็อยู่ด้วย นี่หมายความว่าต่อไปนี้เขาจับมือผู้หญิงคนไหนไม่ได้เลยใช่ไหม  ถ้าเธอไม่เชื่อใจเขา เราคงไม่มีอะไรต้องพูดกัน ตลอดเวลาที่พูดเขาไม่แม้จะกล้าสบตากับเธอ

“นี่แหวนทำอะไรก็ผิดไปหมด นังเดือนนั่นมันดีทุกอย่าง มันทำกับแหวนขนาดนี้ พี่มรุตยังเห็นใจมันมากกว่าแหวน แหวนต้องทำยังไงคะถึงจะได้รับความเห็นใจจากพี่บ้าง จะต้องให้แหวนทำยังไง บอกมา ...บอกมาสิพี่มรุต แหวนจะต้องทำยังไง” วโรชาพูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้โฮออกมา มรุตมองด้วยความสงสารแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร

ooooooo

หันตราหัวเราะสะใจเมื่อรู้จากจ่าสนองว่า นายหัววรงค์เชื่อคำยุแยงของทองมาตย์ซ้อมแก้วเพชรจนเข้าโรงพยาบาลแถมกลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านก็ถูกขังให้อยู่แต่ในห้องนอน

“ฮึ...นายหัวที่แสนดี ครอบครัวที่อบอุ่นมันก็แค่เรื่องปลอมๆ แล้วก็อย่าลืมจัดการไอ้ทองมาตย์ให้เรียบร้อย คนอย่างมันไว้ใจไม่ได้...เอ่อ แล้วนี่นังเดือนมันหายไป ไอ้ทองมาตย์มันบอกหรือเปล่า”

จ่าสนองได้ยินทองมาตย์ว่าเดือนพัตราโดดน้ำตกลงไปกับเหมหิรัญญ์ เขาลองส่งคนไปดูที่นั่นก็ไม่พบอะไร เพราะถ้าพวกมันตายศพคงลอยอืดขึ้นมาแล้ว หันตรา

แปลกใจถ้าอย่างนั้นมันหายไปไหนของมัน

“คุณหันตราลองไปที่บ้านรัชดาพิพัฒน์ดูไหมครับ เผื่อได้เรื่องอะไรบ้าง” จ่าสนองแนะ...

หันตราทำตามที่จ่าสนองแนะนำ แวะไปที่บ้านรัชดาพิพัฒน์เพื่อถามหาเดือนพัตรา เจอศิถีพูดจายียวนใส่เธอไม่พอใจปรี่เข้าไปจะเอาเรื่อง แต่พิมพ์ดาราเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เธอรีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทักทายเจ้าของบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

การมาที่นี่ของหันตราครั้งนี้เสียเที่ยวเปล่าเพราะไม่มีใครรู้ว่าเดือนพัตราหายไปไหนโดยเฉพาะพิมพ์ดาราไม่อยากให้ใครรู้ว่าลูกสาวไปเที่ยวค้างอ้างแรมกับผู้ชายสองต่อสองจึงโกหกว่าลูกไปกับเพื่อนที่มาจากเมืองนอกแต่ไม่รู้ไปไหน ในเมื่อไม่ได้ข่าวอะไรคืบหน้าหันตราจึงขอตัวกลับ ทันทีที่เธอลับสายตา ศิถีรีบโทร.แจ้งนายหัววรงค์ว่าหันตรามาที่นี่ เหมือนกำลังตามหาตัวเดือนพัตราอยู่ราวกับรู้ว่าเธอหายตัวไป

“มันจะรู้ได้ยังไง เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกมัน”

“หรือว่าคุณหันตราคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่คะ” ศิถีได้ทีเสี้ยมให้หมางใจกัน