ลูกไม้ลายสนธยา

ในขณะที่นายหัววรงค์หลอกล่อพาพิมพ์ดาราออกจากบ้าน มรุตนำกำลังตำรวจไปที่บ้านของเขาพร้อมหมายจับ แม่บ้านไม่ยอมเปิดประตูรั้วให้เข้าไปอ้างนายหัวไม่อยู่ออกไปข้างนอก จ่าสนิทขู่

“ไม่อยู่จริงหรือเปล่า โกหกหรือเปล่า นี่ตำรวจนะโกหกโดนจับนะจะบอกให้”

แม่บ้านเลิ่กลั่ก วโรชาเดินออกมาจะขึ้นรถเห็นมรุตยืนอยู่หน้าประตูรั้วเข้ามาถามว่ามาทำไม เขามาพบกับนายหัววรงค์ เธอนิ่วหน้าแปลกใจมีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงยกโขยงกันมาขนาดนี้ ครู่ต่อมามรุตมานั่งอยู่ในห้องรับแขก วโรชาที่นั่งอยู่ข้างๆมองหมายจับในมือสีหน้าไม่พอใจ

“นี่พี่มรุตเล่นตลกอะไรคะ” ไม่พูดเปล่าวโรชาขยำหมายจับทิ้ง

มรุตแค่มาทำตามหน้าที่และหลักฐานที่มี เธอขอให้เขาเห็นแก่เธออย่าจับพ่อเธอไปเลย เขาทำอย่างนั้นไม่ได้ในเมื่อวันนี้นายหัวไม่อยู่ เขาจะมาใหม่วันหลังแต่วันนี้คงต้องทิ้งให้เจ้าหน้าที่รออยู่ที่หน้าบ้านก่อน เธอขอให้เห็นแก่ความรักของเธอได้ไหม เขาส่ายหน้า  ความรักก็ส่วนความรัก ความถูกต้องก็ส่วนความถูกต้อง

“คุณแหวนแยกแยะนะครับ ถ้าแยกไม่ได้มันก็ไม่ควรเป็นแบบนี้ตั้งแต่ต้น ผมขอโทษ”

“แล้วถ้าเปลี่ยนให้คนที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นนังเดือน พี่มรุตจะทำแบบนี้ไหม”

“ทำ” มรุตตอบหนักแน่น วโรชามองตามเขาที่เดินจากไปไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเถรตรงขนาดนี้

ooooooo

เมื่อได้ตัวพิมพ์ดาราแล้ว นายหัววรงค์ให้คนนำจดหมายไปส่งให้เดือนพัตราถึงที่รีสอร์ต ทำทีว่าพิมพ์ดาราถูกลักพาตัว ถ้าอยากได้้ตัวแม่คืนให้เอากุญแจมาแลก เธอร้อนใจมากขยับจะไป อรุณกับปริทัศน์ขวางไว้

“จะไปไหนครับคุณเดือน”

เดือนพัตราไม่รู้จะทำอย่างไรดีมองไปทางห้องนอนที่เหมหิรัญญ์นั่งสมาธิอยู่ห่วงหน้าพะวงหลังไปหมด เนื่องจากกลัวเหมหิรัญญ์จะได้ยินเรื่องที่คุยกันจนไม่เป็นอันบำเพ็ญเพียร อรุณ ปริทัศน์และเดือนพัตราจึงพากันออกมาคุยข้างนอกบ้านพัก อรุณขอร้องไม่ให้เธอกลับไป อาจจะเป็นแผนของใครบางคนก็ได้

“ฉันต้องไป ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเป็นแผนหรือเปล่า แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงนั่นมันแม่ฉันนะ”

“แล้วคุณเดือนจะเอากุญแจไปให้มันเนี่ยนะ” ปริทัศน์ไม่ค่อยจะเห็นด้วยนัก เดือนพัตราพยักหน้ารับคำ เขาแนะให้เอากุญแจอะไรไปให้มันก็ได้ มันไม่รู้หรอกว่าผ้าลูกไม้นั่นคือกุญแจ เธอไม่อยากเสี่ยง ถ้าเกิดมันรู้แม่ของเธอต้องเป็นอันตรายแน่ๆ อรุณเห็นด้วยเราไม่รู้ว่ามันรู้อะไรบ้าง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถึงมันจะได้ผ้าไปแต่ไม่รู้วิธีใช้ก็เท่านั้น”