ลูกไม้ลายสนธยา

“ที่ฉันกล้าหักหลังนายหัวก็เพราะนายหัวเป็นคนสอนฉันเองว่าถ้าจะยิ่งใหญ่ก็ไม่ต้องเกรงกลัวใคร เหยียบใครขึ้นไปได้ก็ให้เหยียบ ฉันก็แค่เหยียบนายหัวขึ้นไปก็แค่นั้นเอง วันนี้เป็นวันของฉันบ้าง”

นายหัววรงค์โกรธควันแทบออกหูปรี่เข้าหาหันตราอย่างเอาเรื่อง จ่าสนองชักปืนเล็งเขาขณะที่ชาติชักปืนออกมาเช่นกันเพื่อปกป้องนายสาว สมุนของนายหัวพากันชักปืนขึ้นมากระชับในมือเตรียมพร้อม ทองมาตย์เห็นสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจถอยห่างออกมา นายหัวชี้หน้าจ่าสนองที่บังอาจจ่อปืนมาทางตัวเอง

“ไอ้สนอง มึงกล้ายิงกูงั้นเหรอ”

“ขอโทษนะครับนายหัว บุญคุณที่นายหัวมีกับผม ผมชดใช้ด้วยสิ่งที่นายหัวเคยเหยียบย่ำ”

“เลี้ยงคนมันอาศัยพระเดชอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะนายหัว มันก็เหมือนที่นายหัวทำกับฉัน เหยียบย่ำฉันเลี้ยงฉันเหมือนหมูเหมือนหมา คนเราพอมันเจ็บมากเข้ามันก็ไม่มีใครทนหรอก” หันตราโต้ไม่ยอมแพ้

“งั้นพวกมึงก็ไม่ต้องทน ฆ่ามัน...ฆ่ามันให้หมดทุกคน” นายหัวสั่งเสียงเข้ม

สมุนรีบพานายหัวหลบเข้าที่กำบัง จากนั้นสองฝ่ายเปิดฉากยิงกัน ชาติกราดกระสุนใส่พวกสมุนไปพลางดึงหันตราไปหลบหลังเสาแต่ตัวเองถูกยิงร่างพรุน จ่าสนองเห็นหันตราตกอยู่ในอันตรายยิงเปิดทางพาหนีโดยมีสมุนตามไล่ล่าอย่างไม่ลดละ ทองมาตย์เห็นว่าปลอดภัยรีบเข้าไปหานายหัววรงค์ที่หลบอยู่

“เป็นไงบ้างครับนายหัว ผมว่านายหัวกลับก่อนดีไหมครับ”

“แกไม่ต้องตามมา อยู่เก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อยอย่าให้ใครรู้ว่าฉันมาที่นี่แล้วก็ตามจับอีหันตรามาให้ได้” สั่งทองมาตย์เสร็จ นายหัววรงค์เดินจากไป เขามองตาม พร้อมกับบ่นพึมพำ

“เมื่อไหร่มันจะตายไปให้หมดๆวะ” บ่นเสร็จทองมาตย์ชักปืนออกมาตามหันตรากับจ่าสนองไป...

หันตรากับจ่าสนองถูกไล่ล่าอย่างหนัก เขาพยายามยิงต่อสู้กับทองมาตย์และพวกสมุน แต่เนื่องจากกำลังคนน้อยกว่าจ่าสนองถูกยิงขาเดี้ยงทำให้การหนียากลำบาก ในที่สุดทั้งคู่ก็หนีไม่รอดถูกจับตัวได้

ooooooo

เดือนพัตรายังงอนเหมหิรัญญ์ไม่เลิก อรุณกับปริทัศน์แนะให้เขาง้อเธอ เขาไม่เข้าใจว่าง้อคืออะไร อรุณอธิบายว่าง้อคือทำอย่างไรก็ได้ให้ผู้หญิงหายงอน เขาพยายามแล้วทั้งพูดทั้งขอโทษทั้งอธิบายแต่ไม่ได้ผล

“บางครั้งคำพูดก็ใช้ไม่ได้เสมอไปหรอกครับ...

ผู้หญิงชอบของขวัญ ถ้าคุณเหมรู้ว่าคุณเดือนชอบอะไรก็ไปหามาขอโทษ รับรองหายงอน” อรุณยังบอกอีกด้วยว่าของขวัญที่ว่าไม่จำเป็นต้องหาซื้อมาด้วยเงิน เหมหิรัญญ์พอจะนึกออกหรือไม่ว่าเธอชอบอะไร