ลูกไม้ลายสนธยา

เป็นอย่างที่เหมหิรัญญ์คาดไว้ไม่มีผิด  เดือนพัตราจับวโรชากดหน้าลงกับโต๊ะอาหารคว้าเหยือกน้ำราดหัวเผื่อน้ำจะช่วยให้เธอเลิกหัวร้อนและมีสติขึ้นมาบ้าง วโรชาได้แต่ร้องกรี๊ดๆทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้  เสียงแปดหลอด ของเธอทำให้มรุตทนไม่ไหวเข้ามาในห้องพักเห็นเดือนพัตราราดน้ำใส่หน้าวโรชาจนหมด

“ปกติฉันไม่ใช่คนที่ชอบใช้ความรุนแรง แต่ถ้าใครแรงมาฉันก็แรงกลับจำไว้”

เหมหิรัญญ์รีบเข้าไปแยกเดือนพัตราออกจากวโรชา ทันทีที่เป็นอิสระ ยัยตัวแสบพุ่งเข้าหาเดือนพัตราอีก มรุตคว้าตัวไว้ บอกให้พอได้แล้ว วโรชาไม่ยอมหยุดจะแจ้งความเอาเรื่องเดือนพัตราข้อหาทำร้ายร่างกายจะเอามันเข้าคุกให้ได้ เดือนพัตราขอตัวกลับก่อน คุยกับคนบ้าไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“ใช่ฉันบ้า แต่ฉันคงไม่เป็นแบบนี้ถ้าแกไม่ใช่คนที่ทำเรื่องวุ่นวายให้ชีวิตฉันแล้วก็ครอบครัวของฉัน ไม่ต้องมาทำหน้าซื่อตาใส มันก็เพราะความตอแหลของแกที่สร้างเรื่องว่าถูกคนร้ายจับตัว แต่ที่ไหนได้มานอนกกผู้ชายสบายใจเฉิบ พ่อฉันต้องทะเลาะกับแม่ แม่ฉันถูกขังไว้ในบ้านไปไหนไม่ได้แบบนี้จะให้ฉันปล่อยแกมายืนลอยหน้าลอยตาเสวยสุขอยู่บนความทุกข์ของฉันงั้นเหรอ”

ทุกคนงงว่าวโรชาพูดเรื่องอะไรโดยเฉพาะเหมหิรัญญ์สงสัยว่าเรื่องนี้ไปเกี่ยวอะไรกับแก้วเพชร

“ก็เพราะพ่อฉันคิดว่าแม่ฉันเป็นคนทำยังไงล่ะ ถ้านังนี่ไม่ตอแหลเรื่องบ้าๆนี่คงไม่เกิดขึ้น”

“ผมว่าคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน”

“นี่พี่มรุตปกป้องมันอีกแล้วเหรอคะ ทำไมพี่ไม่เห็นใจแหวนบ้าง”

เดือนพัตราตัดปัญหาในเมื่อวโรชาเข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเธอเป็นต้นเหตุเธอก็ขอโทษด้วยจะได้จบๆกันไป วโรชาไม่ยอมจบง่ายๆคว้าแก้วขว้างใส่ เหมหิรัญญ์ไวทายาดคว้าแก้วที่กำลังจะลอยเข้าหน้าเดือนพัตราได้ทัน วโรชาแค้นมากที่ทำอะไรศัตรูไม่ได้ พุ่งเข้าใส่อีก มรุตรวบตัวไว้ได้ดึงเธอออกห่าง

“ปล่อย...ปล่อยแหวน...แหวนจะฆ่ามัน” วโรชาทั้งดิ้นทั้งร้องจะเข้าไปเอาเรื่องเดือนพัตราให้ได้

“หยุด...ถ้าคุณไม่หยุดต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก” มรุตแผดเสียงแข่ง พร้อมกับบีบแขนทั้งสองข้างของวโรชาเอาไว้แล้วพยักพเยิดให้เดือนพัตรากับเหมหิรัญญ์ออกไปก่อน ทั้งคู่ทำตามโดยมีจ่าสนิทตามไปด้วย...