ลูกไม้ลายสนธยา

“ผมว่าเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่า” พูดจบเหมหิรัญญ์เดินนำทั้งคู่ออกไปนอกบ้านพัก...

เดือนพัตราฝันร้ายเห็นเหมหิรัญญ์ถูกยิงล้มลงจมกองเลือด ครั้นวิ่งไปหาเขากลับหายวับไปต่อหน้า เธอตกใจสะดุ้งตื่นมองไปรอบห้องไม่เห็นเหมหิรัญญ์อยู่ด้วยก็ใจคอไม่ดีรีบลุกออกไปดูที่ห้องรับแขกไม่พบใคร เดินไปดูที่ระเบียงหน้าบ้านเห็นเหมหิรัญญ์ อรุณและปริทัศน์กำลังคุยกันอยู่ที่ชายหาด มองอย่างสงสัย...

ปริทัศน์กับอรุณนั่งคุยอยู่กับเหมหิรัญญ์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเกี่ยวกับคืนเดือนดับที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ ปริทัศน์แนะให้เหมหิรัญญ์ไปหาที่บำเพ็ญเพียรเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เขาไปไม่ได้จะทิ้งเดือนพัตราไปได้อย่างไร อรุณอาสาจะช่วยกันกับปริทัศน์ดูแลเธอเอง วันเดียวไม่น่ามีอะไร เหมหิรัญญ์คิดหนักถ้าพวกมันรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาวันนั้น มันต้องหาทางมาเล่นงานแน่ๆ

“แต่ถ้าคุณอยู่แล้วเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ผมว่ามันก็ไม่คุ้มเหมือนกัน คุณต้องเลือก เราต้องเสี่ยง”

อรุณรับปากหนักแน่นจะดูแลเดือนพัตราให้ดีที่สุดไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าตัวที่ถูกพูดถึงเดินมาหยุดฟังโดยที่สามหนุ่มไม่ทันเห็น ทั้งอรุณและปริทัศน์พยายามกล่อมให้เหมหิรัญญ์ทำตามคำแนะนำหรือไม่อย่างนั้นพวกตนต้องบอกเรื่องนี้กับเดือนพัตรา เขาร้องห้ามเสียงหลงอย่าบอกเธอเด็ดขาด ไม่อยากให้เป็นกังวล

“แล้วคุณไม่คิดบ้างเหรอครับว่าถ้าเกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแลคุณเดือน มันแค่วันเดียวเองนะ”

พลันมีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง “มีอะไรที่ฉันต้องรู้ไหมคะ”

สามหนุ่มหันมองตามเสียงเห็นเดือนพัตรายืนจ้องอยู่ถึงกับหน้าเสีย...

ด้านนายหัววรงค์รู้ว่าต้องมีบางอย่างไม่ชอบมา พากลจึงแวะไปที่บ้านกลางสวนยางเปลี่ยวซึ่งกักขังทองมาตย์ไว้ คาดคั้นให้บอกความจริงเขารู้ได้อย่างไรว่าจะมีการจับตัวเดือนพัตรา ทองมาตย์ท่าทางมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด นายหัวยิ่งมั่นใจว่าต้องมีอะไรแน่ๆ กระชากคอเสื้อเขาเข้ามาใกล้ สั่งให้บอกมาว่ารู้ได้อย่างไร

“คือว่าหันตราเป็นคนจับเดือนพัตรา ผมเห็นเข้าก็เลยซ้อนแผนไปจับตัวมันครับนายหัว”

“อีหันตรา มึงไม่ตายดีแน่” นายหัววรงค์ผลักทองมาตย์กระเด็นแล้วยิงปืนลงดินระบายแค้น

ooooooo

เดือนพัตราโกรธมากเมื่อรู้เรื่องคืนเดือนดับจะส่งผลกระทบกับเหมหิรัญญ์อย่างไรบ้าง ตำหนิเขาอย่างแรงไหนบอกจะไม่โกหก ไหนว่าเราจะไม่มีความลับต่อกัน ขอให้เธอเชื่อใจเขาแล้วนี่มันอะไรกัน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่คิดจะบอกกันเลยใช่ไหม เขาขอโทษไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแค่ไม่อยากให้เธอเป็นกังวล