ลูกไม้ลายสนธยา

“ผมจะเจ้าชู้ได้ไง ผมมีคุณคนเดียว” เหมหิรัญญ์ยื่นหน้าไปจูบ เดือนพัตรารู้ทันลุกหนีเขาเลยจูบลมแทน เขาไม่ปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆดึงเธอล้มลงบนโซฟาจะจูบให้ได้ สองคนหยอกล้อกันสนุกสนาน มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขามองไปทางต้นเสียงอย่างเซ็งๆ ก่อนจะคลายอ้อมแขนจากเดือนพัตรา ทำท่าจะไปเปิดประตู แต่อยู่ๆ เขาหันมาขโมยจูบเธอหนึ่งฟอดโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

เหมหิรัญญ์ยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเดินไปเปิดประตู เจออรุณยืนอยู่กับปริทัศน์ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามีเรื่องแน่ๆ ไม่อย่างนั้นปริทัศน์คงไม่เสี่ยงตายกลับมาที่นี่...

ในขณะเดียวกัน มรุตเห็นวโรชาดื่มจนเมาได้ที่ก็ชวนกลับ เธอไม่ยอมกลับอ้างยังไม่เมา นี่ถ้าเปลี่ยนเธอเป็นเดือนพัตราเขาจะรีบกลับแบบนี้ไหม เขาขอร้องเมื่อไหร่จะเลิกหาเรื่องเขากับเดือนพัตราสักที

“ก็เมื่อไหร่ที่พี่เลิกยุ่งกับมัน แหวนก็จะเลิกยุ่งกับมัน แหวนรักพี่พี่จะให้แหวนรู้สึกยังไงที่เห็นพี่อยู่กับมันแบบนั้น” พูดจบวโรชากระดกเหล้าหมดแก้ว แล้วสั่งเหล้าเพิ่มอีกหนึ่งแก้ว มรุตสั่งบาร์เทนเดอร์ให้พอได้แล้ว

“แหวนไม่พอ เอามาอีก พี่จะมาห้ามแหวนทำไมพี่รู้ไหมแหวนเครียดเพราะเรื่องบ้าๆพวกนี้ แล้วเรื่องบ้าๆพวกนี้ก็เกิดจากนังนั่นเป็นต้นเหตุ”

“แต่การที่คุณเมาแบบนี้ก็ไม่ใช่การแก้ปัญหา”

“แล้วจะให้แหวนแก้ยังไงคะ ถ้าแหวนไปฆ่ามันพี่จะยอมไหมคะ พี่ยอมให้แหวนฆ่ามันไหม”

“ถ้าคุณคิดว่าปัญหาระหว่างผมกับคุณเป็นเพราะคุณเดือน ผมบอกเลยว่าไม่ใช่ แต่มันเป็นเพราะคุณไม่เคยเชื่อใจผมต่างหาก” มรุตโพล่งขึ้นอย่างเหลืออด วโรชามองหน้าเขายิ้มๆ ถ้าเขาอยากให้เธอเชื่อใจก็ต้องบอกรักเธอสักคำได้ไหม เขาอึ้งไม่อยากโกหกเธอมากไปกว่านี้ แต่ครั้นถูกคาดคั้นหนักเข้าจึงจำใจบอกอย่างไม่เต็มปากนักว่าเขารักเธอ

“แหวนดูไม่เหมือนคนโง่ใช่ไหมคะ ถ้าแหวนเชื่อพี่มรุต” วโรชามองหน้ามรุตนิ่งก่อนจะจูบเขาที่ไม่ทันตั้งตัวหน้าตาเฉย

ooooooo

เหมหิรัญญ์รอจนเดือนพัตราหลับไปแล้ว ค่อยๆเปิดประตูห้องนอนออกมา เจออรุณกับปริทัศน์นั่งรอท่าอยู่ที่ห้องรับแขก ปริทัศน์มีเรื่องสำคัญอยากคุยกับเขาเรื่องคืนเดือนดับ เขารีบยกนิ้วแตะริมฝีปากพร้อมกับเหลือบมองไปทางห้องนอนเป็นทำนองไม่ให้พูดอะไร