ลูกไม้ลายสนธยา

“ช่วยฉันที เปิดประตูให้ฉันที” แก้วเพชรทั้งทุบประตูทั้งตะโกนโหวกเหวก มรุตยังไม่ทันขยับมีเสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นด้านหลังว่าทำอะไร เขาหันขวับไปเจอนายหัววรงค์ยืนจ้องอยู่ ครู่ต่อมาเจ้าของบ้านพาแขกยามวิกาลไปคุยกันที่ห้องทำงาน

“ทำไมนายหัวถึงต้องทำแบบนี้กับคุณแก้วเพชร”

“ผมเพิ่งรู้เรื่องที่หนูเดือนหายตัวไป เป็นเพราะฝีมือของแก้วเพชร”

“นายหัวแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นฝีมือคุณแก้วเพชร” มรุตมองสงสัยนี่นายหัวไม่รู้เลยหรือว่าหันตราอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ นายหัววรงค์แน่ใจเพราะแก้วเพชรยอมรับเอง มรุตขอให้เขาปล่อยเรื่องนี้เป็นหน้าที่ตำรวจจะดีกว่า เขารู้ว่าตัวเองทำไม่ถูกแต่เธอเป็นเมียของเขา เขาไม่อยากให้เธอต้องติดคุกติดตะรางก็เลยขังเธอไว้จะได้ไม่ให้ไปสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นอีก

“คุณแหวนเครียดกับเรื่องนี้มากนะครับ”

นายหัวมั่นใจว่าทำแบบนี้ลูกน่าจะสบายใจกว่าให้แม่ไปติดคุก มรุตขออนุญาตสอบสวนว่าเป็นฝีมือ

แก้วเพชรจริงหรือเปล่า เขาไม่อนุญาตแถมไล่ให้มรุตเอาเวลาไปตามหาเดือนพัตราน่าจะดีกว่า เท่าที่รู้ยังไม่เจอ ตัวไม่ใช่หรือ เขาเองก็เป็นห่วงเธออยู่เหมือนกันว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอ

“ครับ ผมยังไงก็ได้แล้วแต่นายหัว”

ooooooo

เดือนพัตรายังงอนเหมหิรัญญ์ไม่หาย เขาเห็นเธอยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านเดินเข้าไปทักทาย เธอเมินหน้าไม่มองแถมเดินหนีเข้าบ้าน เขาได้แต่มองตามหน้าเศร้าที่เธอไม่ยอมพูดด้วย อรุณเห็นเดือนพัตราเข้ามาในบ้านพักก็ร้องทักเหมือนที่เคยทำ เธอไม่สนใจเดินผ่านไปหน้าตาเฉย

“สงสัยยังโกรธอยู่แหงๆ” พูดจบอรุณมองไปที่ระเบียงหน้าบ้านเห็นเหมหิรัญญ์ยืนหน้าเศร้าได้แต่ถอนใจ...

ทางฝ่ายวโรชาตื่นขึ้นมาไม่เห็นมรุตอยู่ด้วยก็

ไม่พอใจที่เขาหนีกลับไปทั้งที่รับปากจะไม่ทิ้งเธอไปไหน...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน นายหัววรงค์กับสมุนอีกห้าคนพร้อมด้วยทองมาตย์ยกพวกไปเอาเรื่องหันตราถึงโครงการบ้านจัดสรร เจอจ่าสนองที่นั่นพอดีต่อว่าเขาที่หักหลังตนทั้งที่อุตส่าห์เลี้ยงดูอย่างดี

“ส่วนเธอหันตรา ฉันอุตส่าห์ลากเธอขึ้นมาจากดินเลี้ยงดูสั่งสอนทุกอย่างเป็นอย่างดี เธอไม่ได้ฉันในวันนั้น ตอนนี้คงตายไปแล้ว”

“เลี้ยงดูอย่างดีงั้นเหรอ เลี้ยงให้อยู่ใต้เท้า คอยเหยียบย่ำไม่ให้ฉันเกิด เลี้ยงฉันให้คอยรับกรรมทุกอย่างแทน นี่เหรอที่เรียกว่าดี” หันตราต่อปากต่อคำอย่างไม่เกรงกลัว

“อีหันตรา กูน่าจะฆ่ามึงให้ตายไปตั้งนานแล้ว” นายหัวเข่นเขี้ยวด้วยความแค้น