ลูกไม้ลายสนธยา

วโรชาพรวดพราดแซงหน้าจ่าสนิทเข้ามาเห็นทั้งคู่จับมือกันอยู่ถึงกับปรี๊ดแตกโวยวายด่าทอเสียงลั่น เดือนพัตรารีบชักมือกลับ เหมหิรัญญ์เห็นวโรชาพุ่งเข้าหาหญิงคนรักของตัวเองปรี่มาคว้าแขนไว้ เธอสะบัดหนีแต่เขาจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เดือนพัตราเกรงเขาจะทำร้ายวโรชาสั่งให้เขาปล่อยเธอไปแล้วชวนเขากลับ วโรชาไม่ยอมให้อริลอยนวลวิ่งไปขวางหน้า เหมหิรัญญ์จะเอาเรื่องก็ถูกเดือนพัตรารั้งไว้อีกครั้ง

“แกนี่มันเก่งจริงๆ ลากผู้ชายสองคนมานอนกกในที่เดียวกันได้แบบนี้จะเรียกว่าแรดหรือร่านดีนะ”

“คุณแหวน คุณกำลังเข้าใจผิด คุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าคุณเหมกับคุณเดือนเขาเป็นอะไรกัน”

“พี่มรุตรู้แต่ก็ยังทำเหมือนไม่รู้...เธอนี่ก็บริหารงานดีนะ ทำยังไงถึงเอาผู้ชายสองคนอยู่หมัดขนาดนี้”

เดือนพัตรารำคาญชวนเหมหิรัญญ์กลับ วโรชาไม่ยอมให้กลับขวางไว้อีก เดือนพัตราข่มอารมณ์เต็มที่ถามวโรชาอย่างใจเย็นว่าต้องการอะไรก็ว่ามาได้เลย มรุตพยายามทักท้วงแต่เธอไม่ฟัง

“ไม่เป็นไรค่ะคุณมรุต ฉันอยากจะเคลียร์กันให้มันจบๆไปเลยจะได้เลิกยุ่งกับชีวิตฉันสักที ฉันเบื่อเต็มทีแล้วกับเรื่องไร้สาระที่คุณวโรชาพยายามยัดเยียดให้ฉัน”

จากนั้นเหมหิรัญญ์ มรุตและจ่าสนิทออกมานั่งรอที่ระเบียงหน้าบ้านปล่อยให้สองสาวคุยกันตามลำพังในห้องรับแขก เดือนพัตราพยายามเคลียร์ตัวเองว่าไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับมรุต เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น วโรชายังคงตั้งแง่ถึงเธอจะคิดกับมรุตแค่เพื่อนแต่เขาไม่ได้คิดกับเธอแค่นั้น

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง ฉันไปห้ามความคิดใครไม่ได้”

วโรชาต้องการให้เดือนพัตราไปจากรุมิหรา

ทุกอย่างจะได้จบ เดือนพัตราเหนื่อยใจกับความไร้สาระของวโรชา ไม่ชอบเลยที่จะมาทะเลาะกับใครเรื่องผู้ชายเพราะเสียเวลาและงี่เง่าสิ้นดี

“อย่าหาว่าฉันสอนเลย อันที่จริงถ้าคุณอยากให้คนอื่นรัก คุณก็น่าจะทำตัวให้มันน่ารักกว่านี้อีกสักนิด”

“นังเดือน แกด่าฉันเหรอ” วโรชาเงื้อมือตบ เดือนพัตราคว้ามือเธอไว้ทันแล้วจับบิด ถึงกับร้องโอ๊ยลั่น เธอยังฤทธิ์เยอะพยายามใช้อีกมือตบเดือนพัตรา แต่กลับโดนเล่นงานเสียเองจนเสียหลักเซถลา

“คุณอย่าคิดว่าคุณมีอำนาจเหนือใครๆแล้วจะเที่ยวข่มเหงคนอื่นได้” เดือนพัตราชี้หน้าเอาเรื่อง วโรชาตั้งหลักได้จะเล่นงานเดือนพัตราอีก...

จ่าสนิทที่ยืนลุ้นอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านพักกับ

เหมหิรัญญ์และมรุต ตั้งข้อสังเกตเสียงดังแบบนี้ท่าทางจะมีเรื่องกันแน่ๆ ไม่เข้าไปดูกันหน่อยหรือ เหมหิรัญญ์กลับยืนยิ้ม จ่าสนิทสงสัยทำไมเขาถึงยังยิ้มอยู่ได้

“นี่คุณเหมไม่ห่วงคุณเดือนเหรอครับ”

“ฟังจากเสียงผมว่าคนที่น่าเป็นห่วงน่าจะเป็นคุณวโรชามากกว่านะครับ”

ooooooo