ลูกไม้ลายสนธยา

เหมหิรัญญ์มองไปที่เดือนพัตรานิ่งคิดสักพักก็ยิ้มออกมาได้ จากนั้นเดินหายเข้าไปในกระจก อรุณกับปริทัศน์มองหน้ากันสงสัยว่าเขาไปไหน...

ทางฝ่ายศิถีรู้เรื่องที่หันตราทรยศจากนายหัววรงค์ถามว่าจะเอาอย่างไรต่อไป เขาไม่ปล่อยมันไว้แน่ แต่คงต้องรอให้ผ่านพรุ่งนี้ไปก่อน งานสำคัญรอเราอยู่แล้วบอกแผนการให้ฟังว่าพรุ่งนี้เขาจะพาพิมพ์ดาราออกจากบ้านไปเป็นตัวประกันเพื่อให้เดือนพัตราเอากุญแจไขประตูกาลไปยังอุตรกุรุทวีปมาแลก

“นายหัวจะให้เด็กนั่นรู้เหรอคะว่านายหัวเป็นคนทำ”

“เปล่า ฉันจะให้ไอ้ทองมาตย์มันออกหน้า”

ศิถีกลัวว่าทองมาตย์จะหักหลังเขาอีกคนเนื่องจากเป็นคนไว้ใจไม่ได้ นายหัวไม่กลัวคนโง่อย่างมัน ขอให้เธอคอยตามดูก็แล้วกัน ถ้าเดือนพัตรากลับไปเอากุญแจที่บ้าน คอยดูว่ามีใครตามมาด้วยหรือเปล่า แล้วส่งข่าวให้เขารู้ ศิถีรับคำสีหน้ายิ้มแย้ม ความฝันที่จะได้อยู่กับเขาใกล้เป็นความจริงเข้ามาทุกที...

เหมหิรัญญ์กลับไปที่อุตรกุรุทวีปเอาดอกวิกสิตาที่เดือนพัตราโปรดปรานมาง้อ เธอเห็นดอกไม้ชนิดนี้แล้วใจอ่อนยวบหายงอนเป็นปลิดทิ้ง แต่ไม่วายว่าประชดว่าทีกลับไปเอาดอกวิกสิตาทำได้ แต่กลับไปเพื่อชีวิตตัวเองไม่ยอมทำ เขาจะทิ้งเธอไปได้อย่างไรในเมื่อเรื่องราวต่างๆยังไม่จบ วันคืนเดือนดับเขาจะนั่งสมาธิไม่ไปไหนจะอยู่บนโลกใบนี้กับเธอ เดือนพัตราด่าเขาว่าดื้อ เขากลับยิ้มให้เพราะนั่นเท่ากับเธอหายโกรธแล้ว

“ผมดื้อก็ดื้อเหมือนคุณไง” เหมหิรัญญ์ต่อปากต่อคำ เดือนพัตราหมั่นไส้ยกมือจะตี เขาจับมือเธอมาจูบ ปริทัศน์กับอรุณที่คอยลุ้นตัวโก่งเห็นทั้งคู่คืนดีกันได้พากันเดินตบมือเข้ามาหา ดีใจกับเขาด้วยที่ง้อสำเร็จ อรุณชวนไปหาอะไรทำคลายเครียดก่อนถึงคืนเดือนดับ ปริทัศน์ตำหนิกำลังหน้าสิ่วหน้าขวานยังมีแก่ใจชวนเที่ยวอีก

“ก็ดีเหมือนกันนะครับ เราไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยเราจะได้มีเวลาสนุกกันบ้าง”

ปริทัศน์เห็นว่าเหมหิรัญญ์สนับสนุนข้อเสนอของอรุณจัดแจงขอไปด้วย อรุณแขวะทันทีไหนบอกไม่อยากไปไม่ใช่หรือ ปริทัศน์แก้ตัวน้ำขุ่นๆว่าไม่เคยพูดสักหน่อยว่าไม่อยากไป

“โอเคค่ะไม่ต้องเถียงกัน ไปกันหมดนี่แหละ เดี๋ยวเดือนพาไปเอง”

อรุณอยากรู้ว่าเธอจะพาไปไหน เดือนพัตราไม่ยอมบอกได้แต่อมยิ้ม

ooooooo