ลูกไม้ลายสนธยา

ปริทัศน์ไม่อยากให้เดือนพัตราไปเสี่ยง ขอให้รอเหมหิรัญญ์ก่อน เธอรอไม่ได้ อรุณเสนอตัวจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง ส่วนปริทัศน์ให้อยู่เฝ้าเหมหิรัญญ์ที่นี่

เธอฝากปริทัศน์ดูแลเหมหิรัญญ์ให้ด้วย แล้วเดินออกไป กับอรุณ ไม่นานนักทั้งคู่มาถึงหน้าประตูรั้วบ้านรัชดาพิพัฒน์ เดือนพัตราบอกให้อรุณรออยู่ที่นี่เธอจะเข้าไปเอากุญแจเอง แล้วรีบก้าวฉับๆไปที่ตัวบ้านโดยไม่รู้ว่าทองมาตย์แอบตามไปด้วย

ในเวลาไล่เลี่ยกันขณะที่นายหัวมัวแต่ไปวุ่นวายกับการหากุญแจไขประตูกาล ทัศน์เทพลอบเข้าไปจัดการกับสมุนที่เฝ้าอยู่รอบที่คุมขังหันตราตายเรียบ ช่วยเธอออกมาได้...

ฝ่ายเดือนพัตราหยิบกล่องใส่ผ้าลูกไม้มาเปิดดู เห็นพระจันทร์สีทองบนลายผ้าเริ่มเคลื่อนสู่พระจันทร์ที่เต็มดวง เธอสูดหายใจลึกเหมือนตัดสินใจแล้ว เก็บผ้าใส่กล่องจะออกจากห้อง หันมาเจอทองมาตย์ยืนอยู่ก็ตกใจ

“จะรีบไปไหนเหรอครับคุณเดือน” ทองมาตย์เดินหน้าตาหื่นเข้าหา เธอสั่งให้เขาหลีกไป เขาไม่ทำตามแถมรวบตัวเธอไว้ เดือนพัตราดิ้นหนี สั่งให้ปล่อย

“ปล่อยแน่ ไม่ต้องกลัว แต่ก่อนไปมามีความสุขกันก่อนนะ” ทองมาตย์ผลักเดือนพัตราล้มลงบนเตียง

เธอตะกายหนีพร้อมกับร้องขอความช่วยเหลือไปด้วย

เสียงร้องดังไปถึงห้องครัวที่ศิถียืนหั่นผักอยู่ แต่เธอทำหูทวนลมไม่สนใจ หั่นผักต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหมือนมีลางส่งถึงกัน เหมหิรัญญ์ที่นั่งสมาธิอยู่จิตไม่นิ่งนึกเป็นห่วงเดือนพัตราขึ้นมา ลืมตามองไปทางประตูห้องแต่รับรู้ได้แค่นั้นเพราะพลังจิตอ่อน เหมหิรัญญ์พยายามหลับตาทำสมาธิอีกครั้ง...

ทองมาตย์รำคาญที่เดือนพัตราฤทธิ์เยอะทั้งร้องทั้งดิ้นต่อยท้องจนจุกตัวงอ กล่องใส่ผ้าลูกไม้หลุดจากมือ คราวนี้เสียงร้องของเธอไปถึงหูอรุณที่อยู่หน้าบ้าน มั่นใจต้องเกิดเรื่องร้ายรีบวิ่งตามเสียงร้องเข้ามา เดือนพัตราถูกทองมาตย์คร่อมร่างอยู่ รวบรวมพลังเท่าที่มีถีบเขากระเด็นแล้วคว้ากล่องผ้าลูกไม้ฟาดหัวเขาซ้ำเลือดไหลอาบหน้า เดือนพัตราสบช่องพุ่งพรวดไปที่ประตูห้อง เป็นจังหวะเดียวกับอรุณเปิดประตูเข้ามา

“ไปค่ะคุณอรุณ” เดือนพัตราไม่รอช้าวิ่งปรู๊ดออกไป ทองมาตย์จะตาม อรุณถีบเข้าเต็มท้องหงายหลังตึงแล้ววิ่งตามเธอลงมา ศิถีออกมาจากครัวเห็นเดือนพัตราวิ่งหน้าตั้งลงมาจากชั้นบนถามว่าจะไปไหน เธอวิ่งต่อไปไม่สนใจ สักพักอรุณตามลงมาเจอศิถี บอกให้ช่วยโทร.แจ้งตำรวจด้วยว่ามีคนร้ายเข้ามาในบ้าน ศิถีเห็นทองมาตย์ตามมาพลางติดกระดุมเสื้อไปด้วยก็ส่ายหน้าให้ความไม่เอาไหนของเขา แล้วรีบโทร.หานายหัว

“นังเด็กนั่นกำลังออกไปนะคะ มีไอ้นักข่าวตามไปด้วย”