ตอนที่ 10
“เฮารู้ แต่ยังไงเฮาก็เป็นต้นเหตุให้ยุพราชหนีไป อยู่ดี แต่เฮาก็มีหัวใจเพียงดวงเดียว ไม่อาจแบ่งเป็นสองดวงได้ แล้วเฮาก็เลือกที่จะมอบหัวใจของเฮาให้คุณ ผีเสื้อผู้พิทักษ์ของเฮา”
“ขอบคุณนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม”
หลังจากนั้นพสุรีบติดต่อไปยังเผ่าเทพขอกำลังอารักขามหาเทวีที่เจ้าจ้อยกับเขาจะพาท่านไปหาหมอ ส่วนเจ้าหลวงอยู่ที่คุ้มมีอกานซงห์คอยดูแล
ooooooo
เมื่อเจ้าอุ่นคำรู้ว่ามหาเทวีจะไปหาหมอที่โรงพยาบาลก็พยายามทัดทาน อ้างว่ายารักษาโรคสมัยใหม่สู้ยาสมุนไพรโบราณของตนไม่ได้
“แต่เฮาว่าเฮาอาจจะไม่ถูกกับการรักษาแบบโบราณเท่าไหร่ บางทีลองไปหาหมอแผนปัจจุบันดูอาจช่วยได้”
“มหาเทวีไม่เชื่อฝีมือการรักษาของพี่หรือ”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่เฮาเหน็ดเหนื่อย อ่อนแรงเหลือเกิน ถ้าจะรอรักษาตัวด้วยสมุนไพร เฮากลัวว่ามันจะเห็นผลช้าเกินไป”
“งั้นพี่จะลองยาขนานใหม่...”
“มหาเทวี รถพร้อมแล้วครับ” พสุเข้ามาขัดจังหวะ ทำให้เจ้าอุ่นคำชะงักไป
“ขอบใจนะหมวดพสุ เฮาไปก่อนนะเจ้าพี่”
เจ้าอุ่นคำคิดหาทางยับยั้งสุดชีวิต ก่อนจะนึกอะไรออกเรียกมหาเทวีไว้อีก เจ้าจ้อยเริ่มไม่ค่อยพอใจถามเจ้าอุ่นคำว่ามีอะไรกับเจ้าแม่ของตนอีก
“แล้วเจ้าหลวงไม่ได้ไปด้วยหรือ”
“เจ้าหลวงมีภารกิจที่ต้องทำ เฮาเลยให้เจ้าหลวงทำงานอยู่ที่คุ้ม เฮาไปโรงพยาบาลกับเจ้าจ้อยสองคนก็พอ”
“งั้นให้เจ้าขุนลูกของพี่ติดตามไปด้วยนะ”
เจ้าขุนแสงเรืองจะปฏิเสธ แต่เจ้าอุ่นคำคว้าแขนบีบหมับให้ลูกชายเงียบไว้
“เจ้าป้า เฮากับเจ้าแม่มีหมวดพสุกับทหารองครักษ์ตามไปอารักขาด้วยอีกตั้งสองคน น่าจะพอแล้ว”
“ใครว่าป้าจะให้เจ้าขุนตามไปอารักขาล่ะ ป้าจะให้เจ้าขุนตามไปในฐานะพระคู่หมั้นต่างหาก”
“ใช่ ไอ้พวกคางคกที่ริจะขึ้นวอก็จะได้เลิกหวังลมๆแล้งๆซะที” เจ้าขุนแสงเรืองได้ทีเย้ยพสุ
พสุพยายามเก็บความโกรธไว้ มหาเทวีกับเจ้าจ้อยสีหน้าอึดอัดใจ แล้วพอพ้นสายตาทุกคนมาแล้วเจ้าขุนแสงเรืองก็กระซิบกระซาบบ่นเจ้าอุ่นคำ
“ท่านแม่นะท่านแม่ จะให้เฮาตามมหาเทวีไปโรงพยาบาลทำไม ถ้าเกิดหมอตรวจเจอว่ามหาเทวีป่วยเพราะชาสมุนไพรของท่านแม่ เฮามิถูกจับหรือ”
“เป็นไปไม่ได้ พวกหมอแผนสมัยใหม่ไม่มีทางตรวจหาสาเหตุอาการป่วยของมหาเทวีเจอหรอก ถ้าเจอก็เป็นหมอเทวดาแล้ว”
“มันก็ไม่แน่นะท่านแม่ หมอสมัยนี้เก่งกว่าแต่ก่อนเยอะ”
“อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้เลยน่า แม่บอกให้ลูกไป ลูกก็ต้องไป”
“แต่เฮาเบื่อโรงพยาบาล ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ มีแต่คนเจ็บคนตาย”
“อย่าโง่ไปหน่อยเลย ลูกจะยอมให้ไอ้หมวดหน้าด้านมาแย่งทรัพย์สมบัติที่มาพร้อมเจ้าจ้อยไปจากลูกหรือ ถ้าลูกไม่อยากสูญเสียทุกอย่างไป ลูกก็ต้องเอาอกเอาใจอีนังมหาเทวีไว้ ต่อให้ฝืนใจแค่ไหนก็ต้องทำดีกับมัน เอาให้ละอายใจที่คิดจะถอนหมั้นลูกกับเจ้าจ้อย”
“เฮาเข้าใจแล้ว เฮาจะไม่ทำให้ท่านแม่ผิดหวัง”
“ต้องแบบนี้สิลูกรักของแม่” เจ้าอุ่นคำกอดเจ้าขุนแสงเรืองไว้ แววตาเป็นประกายสาแก่ใจ
ooooooo