ตอนที่ 10

“เฮารู้ แต่ยังไงเฮาก็เป็นต้นเหตุให้ยุพราชหนีไป อยู่ดี แต่เฮาก็มีหัวใจเพียงดวงเดียว ไม่อาจแบ่งเป็นสองดวงได้ แล้วเฮาก็เลือกที่จะมอบหัวใจของเฮาให้คุณ ผีเสื้อผู้พิทักษ์ของเฮา”

“ขอบคุณนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม”

หลังจากนั้นพสุรีบติดต่อไปยังเผ่าเทพขอกำลังอารักขามหาเทวีที่เจ้าจ้อยกับเขาจะพาท่านไปหาหมอ ส่วนเจ้าหลวงอยู่ที่คุ้มมีอกานซงห์คอยดูแล

ooooooo

เมื่อเจ้าอุ่นคำรู้ว่ามหาเทวีจะไปหาหมอที่โรงพยาบาลก็พยายามทัดทาน อ้างว่ายารักษาโรคสมัยใหม่สู้ยาสมุนไพรโบราณของตนไม่ได้

“แต่เฮาว่าเฮาอาจจะไม่ถูกกับการรักษาแบบโบราณเท่าไหร่ บางทีลองไปหาหมอแผนปัจจุบันดูอาจช่วยได้”

“มหาเทวีไม่เชื่อฝีมือการรักษาของพี่หรือ”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่เฮาเหน็ดเหนื่อย อ่อนแรงเหลือเกิน ถ้าจะรอรักษาตัวด้วยสมุนไพร เฮากลัวว่ามันจะเห็นผลช้าเกินไป”

“งั้นพี่จะลองยาขนานใหม่...”

“มหาเทวี รถพร้อมแล้วครับ” พสุเข้ามาขัดจังหวะ ทำให้เจ้าอุ่นคำชะงักไป

“ขอบใจนะหมวดพสุ เฮาไปก่อนนะเจ้าพี่”

เจ้าอุ่นคำคิดหาทางยับยั้งสุดชีวิต ก่อนจะนึกอะไรออกเรียกมหาเทวีไว้อีก เจ้าจ้อยเริ่มไม่ค่อยพอใจถามเจ้าอุ่นคำว่ามีอะไรกับเจ้าแม่ของตนอีก

“แล้วเจ้าหลวงไม่ได้ไปด้วยหรือ”

“เจ้าหลวงมีภารกิจที่ต้องทำ เฮาเลยให้เจ้าหลวงทำงานอยู่ที่คุ้ม เฮาไปโรงพยาบาลกับเจ้าจ้อยสองคนก็พอ”

“งั้นให้เจ้าขุนลูกของพี่ติดตามไปด้วยนะ”

เจ้าขุนแสงเรืองจะปฏิเสธ แต่เจ้าอุ่นคำคว้าแขนบีบหมับให้ลูกชายเงียบไว้

“เจ้าป้า เฮากับเจ้าแม่มีหมวดพสุกับทหารองครักษ์ตามไปอารักขาด้วยอีกตั้งสองคน น่าจะพอแล้ว”

“ใครว่าป้าจะให้เจ้าขุนตามไปอารักขาล่ะ ป้าจะให้เจ้าขุนตามไปในฐานะพระคู่หมั้นต่างหาก”

“ใช่ ไอ้พวกคางคกที่ริจะขึ้นวอก็จะได้เลิกหวังลมๆแล้งๆซะที” เจ้าขุนแสงเรืองได้ทีเย้ยพสุ

พสุพยายามเก็บความโกรธไว้ มหาเทวีกับเจ้าจ้อยสีหน้าอึดอัดใจ แล้วพอพ้นสายตาทุกคนมาแล้วเจ้าขุนแสงเรืองก็กระซิบกระซาบบ่นเจ้าอุ่นคำ

“ท่านแม่นะท่านแม่ จะให้เฮาตามมหาเทวีไปโรงพยาบาลทำไม ถ้าเกิดหมอตรวจเจอว่ามหาเทวีป่วยเพราะชาสมุนไพรของท่านแม่ เฮามิถูกจับหรือ”

“เป็นไปไม่ได้ พวกหมอแผนสมัยใหม่ไม่มีทางตรวจหาสาเหตุอาการป่วยของมหาเทวีเจอหรอก ถ้าเจอก็เป็นหมอเทวดาแล้ว”

“มันก็ไม่แน่นะท่านแม่ หมอสมัยนี้เก่งกว่าแต่ก่อนเยอะ”

“อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้เลยน่า แม่บอกให้ลูกไป ลูกก็ต้องไป”

“แต่เฮาเบื่อโรงพยาบาล ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ มีแต่คนเจ็บคนตาย”

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย ลูกจะยอมให้ไอ้หมวดหน้าด้านมาแย่งทรัพย์สมบัติที่มาพร้อมเจ้าจ้อยไปจากลูกหรือ ถ้าลูกไม่อยากสูญเสียทุกอย่างไป ลูกก็ต้องเอาอกเอาใจอีนังมหาเทวีไว้ ต่อให้ฝืนใจแค่ไหนก็ต้องทำดีกับมัน เอาให้ละอายใจที่คิดจะถอนหมั้นลูกกับเจ้าจ้อย”

“เฮาเข้าใจแล้ว เฮาจะไม่ทำให้ท่านแม่ผิดหวัง”

“ต้องแบบนี้สิลูกรักของแม่” เจ้าอุ่นคำกอดเจ้าขุนแสงเรืองไว้ แววตาเป็นประกายสาแก่ใจ

ooooooo

เราใช้คุ้กกี้ 

เพื่อให้ทุกคนได้ประสบการณ์การใช้งานที่ดียิ่งขึ้น

อ่านเพิ่มเติมคลิก (Privacy Policy) และ (Cookie Policy)

รับทราบ