ดวงใจขบถ

อ่อนคำวางจานลงอย่างงอนๆแล้วจะลุกไป ยุพราชดึงแขนไว้บอกให้กินต่อ กินเข้าไปเยอะๆ คืนนี้จะได้นอนหลับเร็วๆ ไม่ต้องบ่นหรือพูดมากให้ตนหนวกหูอีก

“แปลว่าคืนนี้เจ้ายอมให้เฮาค้างที่นี่หรือ”

ยุพราชไม่ตอบ แค่เหลือบมองแล้วตักข้าวกินต่อไปเงียบๆ

“ได้ คืนนี้เฮาจะรีบนอนแต่หัวค่ำ พรุ่งนี้เช้าจะได้พาเจ้ากลับคุ้มกับเฮา”

ยุพราชฉุนขาดทันที วางจานลงแล้วอุ้มอ่อนคำขึ้นอย่างเร็วจนเธอตกใจ

“โอ๊ะ! เจ้าจะทำอะไร อย่านะยุพราช อย่าปล้ำเฮา เฮายังไม่พร้อม”

ที่ไหนได้! ยุพราชอุ้มอ่อนคำออกไปนอกห้อง วางโครมลงหงายหลังกับพื้นแล้วตัวเองกลับเข้าห้องหน้าตาเฉย

“ว้าย! เดี๋ยวยุพราช เจ้าจะเอาเฮามาทิ้งนอกห้องแบบนี้เหรอ ใจร้าย คนยังกินข้าวไม่อิ่มเลย”

ไม่กี่อึดใจ ยุพราชเปิดประตูออกมาอีกครั้ง วางจานข้าวกับขวดน้ำให้แล้วกลับเข้าห้องปิดประตูโครม แต่พอตกดึกก็ใจไม่แข็งพอ ออกมาบอกอ่อนคำให้เข้าไปนอนในห้อง อ่อนคำดีใจรีบคว้าหมอนข้างมาแบ่งเขตบนเตียง

“เจ้านอนฝั่งนั้น เฮานอนฝั่งนี้ ต่างคนต่างนอน แบ่งอาณาเขตกัน”

ยุพราชไม่พูดมาก ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ทันที อ่อนคำบ่นว่านึกจะนอนก็นอน ไม่ชวนกันเลย

“ชวนทำไม เจ้าอยากนอนเมื่อไหร่ก็เรื่องของเจ้า เฮานอนแล้ว เฮาง่วง”

ยุพราชหลับตาลง อ่อนคำบ่นอุบอิบก่อนล้มตัวลงนอนอีกฝั่งอย่างอุ่นใจ

ooooooo