ดวงใจขบถ
ตอนที่ 10
“ถ้าไม่หยุด เฮาจะไล่ออกจากคุ้มเดี๋ยวนี้เลย ในเมื่อไม่เคารพเฮา ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้”
เจ้าอุ่นคำตกใจรีบห้ามลูกชายก่อนที่จะเสียแผนทุกอย่าง “พอที พูดมากเกินไปแล้ว กลับเรือนกับแม่”
หลังจากแม่ลากลูกออกไปแล้ว มหาเทวีถึงกับถอนใจ บ่นปวดหัว ให้ลุมพูกับจ่อแตพาไปพัก เจ้าหลวงเอง ก็หนักใจ มองเจ้าจ้อยกับพสุที่รักกันมาก แต่คงลงเอยกันไม่ง่ายเมื่อมีเจ้าขุนแสงเรืองเป็นตัวปัญหา...
ฝ่ายยุพราชนั้นเสียใจมาก อ่อนคำพยายามปลอบโยนก็ไม่เป็นผล แถมยังโดนเขาแว้งกัดอย่างไม่ไยดีทั้งที่เธอบอกว่าเป็นห่วงเขา
“ไม่ต้องมาห่วงเฮา ทิ้งเฮาไว้คนเดียว ทิ้งไปให้หมด ให้สมกับที่เป็นหมาหัวเน่าที่ใครๆในคุ้มก็ไม่ต้องการ เพียงแค่เพราะเฮารักเจ้าจ้อย เฮาก็กลายเป็นคนผิด ที่ไม่มีโอกาสจะแก้ตัวอย่างงั้นหรือ”
“เฮาเข้าใจความรู้สึกเจ้าดียุพราช ว่ารักเจ้าจ้อยมากจนเจ็บแค่ไหน แต่ตอนนี้เจ้าจ้อยมีคนที่รักแล้ว”
“ไอ้พสุน่ะเหรอ เพราะมัน เจ้าจ้อยถึงไม่ชายตามองเฮา ถ้าไม่มีมันสักคนเจ้าจ้อยต้องรักเฮา”
“ไม่มีทางหรอก เจ้าจ้อยบอกกับเฮาเองว่าต่อให้เจ้าจ้อยไม่มีคนรัก ความรู้สึกของเจ้าจ้อยที่มีต่อเจ้าก็ไม่มีวัน เปลี่ยนเป็นคนรักได้”
ยุพราชแค้นถึงกับระเบิดอารมณ์ออกมา กำหมัดทุบไปที่หมอน “หยุดพูดนะ! ออกไป!”
“เฮาเตือนเจ้าเพราะรักนะ”
“เฮาไม่ต้องการความรักจากเจ้า ไปให้พ้นหน้าเฮา ไป!” ยุพราชปัดหมอนกระเด็น อ่อนคำร้องไห้โฮลุกขึ้นวิ่งออกจากห้อง ทิ้งให้ยุพราชอยู่กับความคับแค้นใจ
ส่วนเจ้าอุ่นคำที่พาลูกชายกลับเรือนด้วยความโกรธแค้น ปิดประตูโครมคราม คำรามราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังคลั่ง
“พวกมึงเห็นไอ้ขี้ครอกนั่นดีกว่ากูสองแม่ลูกหรือ ไอ้พวกสารเลว แทนที่จะเข้าข้างคนจายด้วยกัน กลับไปเห็นขี้ดีกว่าไส้...แผ่นดินเมืองจายเป็นของกู แต่พวกมึงกลับมาแย่งไปครอบครองหน้าด้านๆ ปล่อยให้กูสองแม่ลูกมีชีวิตอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี ไร้อนาคต กูจะทวงคืนมาให้หมด พวกมึงอาจจะไม่ตายเพราะฝีมือไอ้ทหารซาอู แต่จะตายเพราะกูนี่แหละ”
เจ้าอุ่นคำหยิบกล่องเครื่องประดับออกมาเปิด หยิบแหวนในนั้นออกมาใส่นิ้วชี้ เจ้าขุนแสงเรืองไม่เคยเห็นมาก่อนถามว่าแหวนอะไร?
“แหวนปลิดวิญญาณ!”
เจ้าอุ่นคำพูดพลางหมุนบิดที่หัวแหวนช้าๆ เห็นชัดว่ามีช่องซ่อนยาพิษอยู่ เจ้าขุนแสงเรืองตะลึงมองเจ้าอุ่นคำเค้นเสียงออกมาด้วยความแค้นที่แน่นอก
“ในเมื่อไม่มีใครรัก เราก็ไม่ต้องรักใคร ใช้ความเกลียดส่งพวกมันไปให้ถึงขุมนรก”
เวลาเดียวกันนั้น อันโตนผงะหงายหลังเมื่อวิญญาณภูตพรายกลับมาในสภาพพ่ายแพ้ จ่อเอ ปาแปง และซาบีเห็นอาการลูกพี่ก็ตกใจ ถามเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นยังไง ฆ่าทหารไทยได้ไหม
อันโตนยันตัวลุกขึ้น ปัดข้าวของตรงหน้ากระเด็นด้วยอารมณ์โกรธแค้น
“ในคุ้มจันทรามีของดี ภูตพรายทำอะไรมันไม่ได้เลย พึ่งภูตผีวิญญาณไม่ได้เสียแล้ว พวกเราต้องลงมือเอง มีโอกาสต้องประชิดตัวมันเลย ฆ่าเจ้าหลวงกับมหาเทวีทิ้ง แล้วลักพาตัวเจ้าจ้อยกลับซาอู”
อันโตนประกาศกร้าว ชักปืนออกมาสีหน้าเหี้ยมเกรียม
ooooooo
