ดวงใจขบถ

อ่อนคำหน้ามุ่ย ยุพราชเปิดประตูออกจากห้องและไม่ตอบด้วยว่าจะไปไหน ปล่อยให้อ่อนคำนั่งท้องร้องบ่นหิว แต่ยังไงก็ไม่เปลี่ยนใจกลับคุ้มจันทราคนเดียวแน่นอน

ทางฝ่ายพสุกับเจ้าจ้อยที่อาศัยกระต๊อบร้างก็กำลังหิวเหมือนกัน แต่ทั้งคู่ต่างบอกกันว่าอดทนได้ โดยเฉพาะเจ้าจ้อยที่พูดกับพสุว่า

“ถึงหิวเฮาก็ทนได้ เมื่อนึกถึงพี่น้องเมืองจายที่กำลังหิวกว่าเรา กำลังลำบากกว่าเรา และกำลังรอเราอยู่ด้วยความอดทน เฮาห่วงก็แต่เจ้าพ่อเจ้าแม่ที่รู้ว่าเฮาหายตัวไป จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เจ้าแม่กำลังป่วย อาการอาจจะทรุดลงได้”

“ป่านนี้คนทั้งคุ้มจันทราคงจะปั่นป่วน แต่เผ่าเทพน่าจะจัดการให้ทุกคนอยู่ในความสงบและรอเราได้ครับ ขออย่างเดียว”

“ขออะไรหรือ”

“ขอให้เจ้าหลวงกับมหาเทวีเชื่อมั่นในตัวผมว่าผมสามารถดูแลคุณได้ ทั้งคู่จะได้ทุกข์น้อยลง”

“อย่างน้อยตอนนี้เฮาก็ไม่ทุกข์ ไม่หวาดกลัวอะไรทั้งนั้น มีคุณอยู่ด้วยก็อุ่นใจ”

แน่นอนว่าเจ้าหลวงเชื่อมั่นในฝีมือพสุ คืนนี้เขาจึงไม่ได้กระวนกระวายจนเกินเหตุ มีเพียงมหาเทวีที่กระสับกระส่ายกินไม่ได้นอนไม่หลับ จิตใจร้อนรนเป็นห่วงลูกสาวที่ต้องตกระกำลำบากครั้งแล้วครั้งเล่า จนเจ้าหลวงต้องเฝ้าปลอบโยน

“ตอนนี้หมวดเผ่าเทพนำกำลังตำรวจกระจายกันออกตามหา สัญญาว่าจะตามหากันทั้งคืนไม่มีหยุดพัก ผมมั่นใจว่าอีกไม่นานจะได้เบาะแสของลูก ที่นี่เมืองไทยพวกมันไม่มีอิทธิพลหรือพวกพ้อง มันไม่ง่ายหรอกที่พวกมันจะพาเจ้าจ้อยไปไหนได้ไกลโดยที่ไม่มีคนไทยเห็น”

“นี่ก็มืดค่ำแล้ว ถ้าลูกยังอยู่กับพวกมัน ฉันห่วงว่ามันจะทำอะไรลูก ไม่รู้ว่าหมวดพสุจะตามไปทันช่วยไว้ได้ไหม”

“ตอนนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าการเชื่อมั่นในตัวหมวดพสุ เขาเคยช่วยพาเจ้าจ้อยหนีรอดเงื้อมมือทหารซาอูในสถานการณ์ที่ยากกว่านี้มาได้ ครั้งนี้คงไม่มีอะไรยากเกินฝีมือของเขาได้หรอก”

ooooooo

ดึกแล้วที่ห้องเช่า ยุพราชเปิดประตูเข้ามาเห็นอ่อนคำยังนั่งกอดเข่าอยู่ข้างเตียง อ่อนคำดีใจมาก ตอนแรกนึกว่าเขาหนีเธอไปเสียแล้ว

“ถ้าเฮาหนีเจ้าก็คงหิวตาย” ยุพราชพูดพลางยื่นข้าวปลาอาหารที่ซื้อมา อ่อนคำดีใจรีบคว้าไปดู

“โห...น่ากินทั้งนั้นเลย ทำเป็นปากร้ายใส่เฮา ที่แท้เจ้าก็เป็นห่วงเฮา”

“ใครว่าเฮาเป็นห่วงเจ้า เฮาหิว” ยุพราชแย่งถุงอาหารไปเทใส่จานแล้วแบ่งให้อ่อนคำกินด้วย

แค่กินคำแรกอ่อนคำก็บอกว่าอร่อยมาก ไม่เคยกินข้าวอร่อยเท่านี้มาก่อน แต่ยุพราชกลับพูดว่าไม่เคยฝืนกินอะไรแบบนี้มาก่อน

“ทำไม ไม่อร่อยหรือ”

“เพราะฝืนกินกับเจ้าน่ะสิ”

“งั้นเฮาอิ่มแล้วก็ได้ เจ้าจะได้กินคนเดียวให้สบายใจ”