ดวงใจขบถ
ตอนที่ 10
อ่อนคำอยู่เป็นเพื่อนเจ้าจ้อยปักผ้าเช็ดหน้าจนดึกดื่น ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เจ้าจ้อยบรรจงปักรูปผีเสื้อเพื่อจะมอบให้พสุ ขณะที่อ่อนคำก็พยายามจะปักไว้ให้ยุพราชด้วยเหมือนกัน แต่เพราะฝีมือไม่ดีทำให้อ่อนคำบ่นแล้วบ่นอีกว่าของตนไม่สวย
เจ้าจ้อยเพลินมากจนปาเข้าไปดึกดื่นกว่าจะเข้านอน ส่วนอ่อนคำก็กลับออกมาหลังจากเจ้าจ้อยหลับแล้ว และเผอิญมาเห็นยุพราชสะพายเป้เหมือนจะออกไปไหน จึงเดินตามเรื่อยไปจนกระทั่งรู้ว่าเขาจะไปจากคุ้มจันทรา
อ่อนคำพยายามเหนี่ยวรั้งไม่ให้ยุพราชไป แต่เขาไม่ยอม บอกว่าจะให้ตนอยู่ที่นี่ทำไม ในเมื่อไม่มีใครเห็นความสำคัญของตนแล้ว
“เฮาไง เฮาเห็นความสำคัญของเจ้าเสมอ”
“มีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้นแหละ แต่คนอื่นๆ ล้วนแต่มองว่าเฮาเป็นผู้ร้าย เป็นคนผิดที่ไปทำร้ายไอ้พสุ ไอ้เพื่อนทรยศ”
“แต่ทุกคนในคุ้มเขาก็เห็นว่าเจ้าเป็นคนทำ”
“ถ้าเฮาทำ เฮาก็ยอมรับ แต่นี่เฮาไม่ได้ทำ ทำไมไม่มีใครเชื่อเฮา”
“ยอมรับผิดซะเถอะนะยุพราช ไม่มีใครไม่ยกโทษให้คนที่สำนึกผิดหรอก”
“ไม่!! เฮาจะไม่ยอมรับผิดในสิ่งที่เฮาไม่ได้ทำ”
ยุพราชดึงดันออกไปจนได้ พสุออกมาเห็นไวๆ พยายามร้องเรียกแต่เขาไม่เหลียวหลัง ส่วนอ่อนคำก็เอาแต่ร่ำไห้เสียอกเสียใจจนพสุต้องช่วยประคองเธอกลับเข้าคุ้ม
“ยุพราชยังบาดเจ็บอยู่เลย แล้วเขาจะอยู่คนเดียวได้ยังไง แผลก็ต้องทำความสะอาด ต้องกินยาฆ่าเชื้อทุกวัน ไม่งั้นแผลจะอักเสบ”
“ไม่ต้องห่วงยุพราชหรอกครับคุณอ่อนคำ”
“หมวดจะให้เฮาไม่ห่วงยุพราชได้ยังไง ที่นี่เมืองไทย ไม่ใช่เมืองจาย ยุพราชไม่มีคนรู้จักที่นี่เลย นอกจากหมวด แล้วเขาจะไปขอความช่วยเหลือใครที่ไหนได้”
“ยุพราชเป็นทหารนะครับ ตอนอยู่ในสมรภูมิลำบากกว่านี้เขาก็ยังผ่านมาได้ เรื่องแค่นี้คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงเขาหรอกครับ”
“หมวดไม่เป็นห่วงเขาเลยหรือ”
“ห่วงสิครับ ยุพราชก็เป็นเพื่อนผมนะครับถึงตอนนี้เขาจะไม่คิดว่าผมเป็นเพื่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะให้หมวดเผ่าเทพประสานกับตำรวจท้องที่ให้คอยสอดส่องดูว่ายุพราชไปพักอยู่ที่ไหน ตอนนี้เราก็คงทำได้เท่านี้แหละครับ”
“ถ้าหมวดได้ข่าวคราวของเขา ช่วยบอกเฮาด้วยนะ เฮาเป็นห่วงเขา”
“ตกลงครับ”
อ่อนคำเดินเช็ดน้ำตาจากไป พสุถอนใจ เครียดและเสียใจไม่ต่างกัน...
ในคืนเดียวกัน มหาเทวีมีอาการคลื่นไส้อาเจียนทำให้เจ้าหลวงเป็นห่วงมาก ตั้งใจว่าพรุ่งนี้เช้าต้องให้ไปหาหมอที่โรงพยาบาล ส่วนเจ้าอุ่นคำที่ขยันต้มชาสมุนไพรมาให้มหาเทวีก็กำลังคิดการใหญ่ ให้แซงแซวไปเรียกป่อจาคนในโรงครัวมาสั่งงานบางอย่าง ซึ่งท่าทางป่อจาไม่ค่อยเต็มใจทำนัก แต่เจ้าอุ่นคำก็ขู่กึ่งบังคับจนเธอปฏิเสธไม่ออก โดยเจ้าอุ่นคำบอกว่าถึงเวลาจะให้ลงมือเมื่อไหร่จะบอกอีกที
ooooooo
