ดวงใจขบถ
ตอนที่ 10
ทหารวิ่งเข้ามารายงานเจ้าหลวงที่ยังคุยอยู่กับอกานซิงห์ในห้องทำงานว่าเกิดเรื่องแล้ว ยุพราชกำลังมีเรื่องกับหมวดพสุ เจ้าหลวงลุกพรวดคว้าแมลงภู่ดำกำไว้ติดมือรีบเดินออกไปพร้อมอกานซิงห์
พสุกับยุพราชยังคงสู้กันงัดกันด้วยไม้ ยุพราชพูดอยู่ประโยคเดียวว่า “มึงตาย!”
“แกเมายาแก้อักเสบหรือยุพราช เราจะมาฆ่ากันตาย เพราะเรื่องความรักไม่ได้นะ มันมีทางออกอื่นที่เราจะใช้ชีวิตร่วมกันได้ นึกถึงอนาคตของแกสิ ถ้าแกฆ่าฉันได้สำเร็จ แกก็ไม่ชนะหรอก แต่แกจะกลายเป็นผู้แพ้อย่างสมบูรณ์ที่ต้องเอาชีวิตไปทิ้งในคุก”
“มึงตาย!”
“บ้าเอ๊ย! ฉันไม่อยากจะทำนะเว้ย แต่แกบังคับฉัน” พสุออกแรงงัดไม้ของยุพราชผงะออกได้ แล้วถีบซ้ำจนไม้ในมือต่างกระเด็นหลุดไป แต่ยุพราชยังไม่ยอมหยุด กระโจนเข้าหาพสุอีก เจ้าจ้อยเลยตัดสินใจคว้าคันธนูวิ่งเข้าไปช่วย แต่พลาดโดนยุพราชกระชากคันธนูจนเซ พสุต้องเอาตัวเองเข้าปกป้องเธอ
ทุกคนในคุ้มจับจ้องคู่ต่อสู้อย่างหวาดเสียว จนกระทั่งเจ้าหลวงกับอกานซิงห์วิ่งมาถึง สั่งทั้งคู่หยุดเดี๋ยวนี้ พสุหยุดแต่ยุพราชไม่ยอม เขาหันขวับไปทางเจ้าจ้อยจะจับตัวเธอตามคำสั่งของอันโตน แต่แมลงภู่ดำของเจ้าหลวงเมื่อเจอกับวิญญาณภูตพรายก็แสดงอานุภาพออกมาเสียก่อน โดยส่งเสียงร้องลั่นไปทั่วบริเวณแต่ไม่มีใครได้ยิน มีเพียงวิญญาณภูตพรายในร่างยุพราชเท่านั้นที่ได้ยิน
เจ้าหลวงกำแมลงภู่ดำไว้โดยไม่รู้ว่ามีเสียง ตอนนั้นเองพสุสะบัดหัวหายมึนหันมาเห็นยุพราชยืนประจันหน้ากับเจ้าจ้อยเลยถลาเข้ามาต่อยสวนจนยุพราชล้มตึงสลบไป วิญญาณร้ายที่กลัวแมลงภู่ดำรีบออกจากร่างเขาทันที
อกานซิงห์สั่งทหารพายุพราชกลับเรือน อ่อนคำเป็นห่วงมากรีบตามไปด้วย ส่วนเจ้าอุ่นคำกับเจ้าขุนแสงเรืองขัดใจมากปรี่เข้ามาตำหนิพสุอย่างไม่ไว้หน้า
“เพิ่งเข้ามาอยู่ในคุ้มแท้ๆ ก็มีเรื่องมีราวจะฆ่าจะแกงกันอีกแล้ว ไหนว่าเป็นเพื่อนรักกันยังไงล่ะ ทำไมถึงทะเลาะจะฆ่ากันตั้งสองสามรอบ”
“ฆ่าอะไรกันครับ แค่เรื่องเข้าใจผิดกัน ผมพยายามปรับความเข้าใจ แต่ยุพราชไม่ฟังผมเลย”
“ยังจะไปโทษยุพราชอีก” เจ้าขุนแสงเรืองพูดได้แค่นั้นก็โดนเจ้าหลวงขัดขึ้น
“เอาล่ะ ให้หมวดพสุเข้าคุ้มไปทำแผลก่อน แล้วค่อยคุยกัน”
ทางด้านยุพราชที่ยังไม่รู้สึกตัว อกานซิงห์กับอ่อนคำช่วยกันปลุกอยู่นานกว่าเขาจะฟื้น ท่าทีเขางงๆ เห็นพ่อหน้าตาขึงขังก็ยิ่งแปลกใจ
“ทำไมทำหน้าใส่เฮาแบบนั้น”
“แล้วเจ้าไปมีเรื่องกับหมวดพสุอีกทำไม เจ้าหลวงเป็นคนอนุญาตให้เขาเข้ามาอยู่ในคุ้ม เราในฐานะเจ้าบ้านต้องต้อนรับเขา ไม่ใช่ไปฆ่าเขา”
“ฆ่าหรือ? ใช่! เฮาอยากจะฆ่ามันกับมือ ไอ้เพื่อนทรยศ แต่เฮาก็ไม่ได้ทำ”
“มีคนเห็นกันทั้งคุ้ม เจ้ายังบอกว่าไม่ทำอีกหรือ”
“พ่อพูดเรื่องอะไรกัน เฮาไม่รู้เรื่อง”
“ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด เฮาไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนแบบนี้ พ่อผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ”
ยุพราชอึ้ง มองหน้าพ่อสลับกับอ่อนคำไปมาอย่างไม่เข้าใจ
ooooooo
