ดวงใจขบถ
ตอนที่ 10
รุ่งเช้าพสุเจอเจ้าจ้อยออกมาเดินเล่นในสวน เขาสวมกอดเธอด้วยความคิดถึง แต่เจ้าจ้อยบอกให้ปล่อยเพราะกลัวมีคนมาเห็น เตือนว่าเขาต้องทำตัวดีๆให้เจ้าพ่อไว้ใจ พสุเลยต้องยอมปล่อยเจ้าจ้อยอย่างแสนเสียดายแล้วเดินคุยกันไป
“วันนี้เจ้าจ้อยมีกำหนดการจะไปที่ไหนบ้างครับ ผมจะได้ไปแจ้งกับหมวดเผ่าเทพเพื่อถวายการอารักขา”
“เจ้าพ่อเฮาบอกว่าเมื่อคืนเจ้าแม่ไม่สบายมาก”
“มหาเทวีเป็นอะไรหรือครับ”
“เฮาก็ไม่แน่ใจ แต่ตั้งแต่ออกมาจากเมืองจาย เจ้าแม่ก็อ่อนเพลีย ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงมาตลอด เจ้าพ่อเลยจะให้เราพาเจ้าแม่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลวันนี้”
“งั้นผมจะไปบอกหมวดเผ่าเทพเดี๋ยวนี้ครับ” พสุกำลังจะออกไป แต่นึกขึ้นได้ถามเจ้าจ้อยว่าเช้านี้ได้เจออ่อนคำหรือยัง
“ยังเลย มีเรื่องอะไรหรือคะ”
“ข่าวไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ เมื่อคืนนี้ยุพราชหนีออกไปจากคุ้ม”
เจ้าจ้อยตกใจมาก เช่นเดียวกับเจ้าหลวงที่ได้รู้จากอกานซิงห์เช้านี้ก็แทบไม่เชื่อว่าจะเป็นความจริง
“ยุพราชหนีออกไปจากคุ้มอย่างงั้นหรือ”
“ใช่แล้วเจ้าค่า เมื่อคืนองครักษ์ผู้นี้เป็นคนเฝ้าประตูตอนที่ยุพราชหนีออกไปเจ้าค่า”
“เจ้าได้ทัดทานยุพราชรึเปล่า”
“ข้าเฮาทัดทานแล้ว นางกำนัลอ่อนคำกับหมวดพสุก็ช่วยกันพูดเตือนสติท่านยุพราชแล้ว แต่ท่านยุพราชก็ไม่รับฟัง ยังหนีไปจนได้เจ้าค่า”
เจ้าหลวงหน้าเครียด อกานซิงห์รู้สึกผิดคุกเข่าลง
“ข้าเฮาขอให้เจ้าหลวงประทานอภัยให้กับยุพราชด้วย ที่ลูกของข้าเฮาทิ้งพวกเราไปในเวลาที่ทุกคนต้องร่วมแรงร่วมใจกันเพื่อกอบกู้บ้านเมือง หากเจ้าหลวง จะลงโทษยุพราช ข้าเฮาขอเป็นคนรับโทษทัณฑ์ทั้งหมดเอง เพราะข้าเฮาอบรมสั่งสอนยุพราชไม่ดี เขาถึงได้ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้”
“ลุกขึ้นเถิดอกานซิงห์ เฮาไม่ลงโทษเจ้าหรอก”
“แต่ถ้าเจ้าหลวงไม่ลงโทษข้าเฮา คนอื่นจะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง”
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะชี้นิ้วกล่าวโทษกันว่าใครผิด ใครถูก เฮาเชื่อว่ายุพราชเป็นคนมีเหตุผล แต่ตอนนี้เขาอาจจะยังมืดบอดเพราะความโกรธและทิฐิบังตาอยู่ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป ความโกรธและทิฐิเบาบางลง เขาคงจะคิดได้และกลับมาเป็นกำลังสำคัญในการกอบกู้บ้านเมืองของพวกเราอีกครั้ง”
“ขอบคุณเจ้าหลวงเจ้าค่า”
ทางด้านเจ้าจ้อยที่ยังอยู่กับพสุก็ไม่สบายใจ บ่นเป็นกังวลมากว่ายุพราชไม่น่าทำแบบนี้เลย
“ผมกับอ่อนคำพยายามห้ามเขาแล้วแต่เขาก็ไม่ฟัง”
“เขาออกไปจากคุ้มแบบนี้แล้ว เขาจะไปอยู่ที่ไหน จะใช้ชีวิตยังไง ที่นี่ไม่ใช่เมืองจายที่เขาคุ้นเคยเสียด้วย”
“มันเป็นการตัดสินใจของเขาเองครับ”
“แต่เฮารู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้”
“อย่าโทษตัวเองสิครับ”
