ดวงใจขบถ

ยุพราชอยู่ในช่วงพักรักษาตัว แต่เขามิได้พักผ่อนให้สบาย กลับร้อนรุ่มกลุ้มใจแทบนอนไม่ได้ด้วยเรื่องที่พสุเข้ามาอยู่ใกล้ชิดเจ้าจ้อยมากขึ้น แม้อ่อนคำคอยดูแลเอาใจใส่ก็ไม่ทำให้ยุพราชรู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด กลับแสดงท่าทีรำคาญเมื่อเธอคะยั้นคะยอให้กินข้าวกินยา

ในที่สุดอ่อนคำต้องกลับออกไปด้วยความน้อยใจ ยุพราชอยากเจอพสุจึงฉวยโอกาสไม่มีคนเฝ้าลอบออกจากห้องลัดเลาะมาด้านหลังคุ้ม แล้วก็เจอพสุกำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อย

“ยุพราช...”

“แกไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน”

“เห็นแกบาดเจ็บ ฉันเป็นห่วงแกนะ แกเป็นยังไงบ้าง”

“ก็เห็นอยู่ว่าฉันยังยืนอยู่ได้ ฉันยังไม่ตาย แต่ฉันไม่ขอบใจแกหรอกที่ไม่ฆ่าฉัน แกทำพลาดเองที่ปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่อีก”

“ฉันปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ก็เพื่อจะแก้ไขอะไรที่ทำผิดทำพลาดไปแล้ว เราจะได้มาคุยกัน เคลียร์กันให้เข้าใจในฐานะเพื่อน”

“แกไม่ใช่เพื่อนของฉันอีกแล้ว”

“แต่สำหรับฉัน แกยังเป็นเพื่อน”

“เพื่อนเหรอ เพื่อนที่ฉกฉวยโอกาสที่ฉันบาดเจ็บเข้ามาอยู่ที่นี่ แย่งหน้าที่ฉันดูแลเจ้าจ้อยน่ะหรือ”

“ฉันไม่เคยคิดแย่งหน้าที่แก แต่ที่ฉันต้องทำเพราะทหารซาอูข้ามแดนเข้ามาแล้ว”

“อะไรนะ! ไอ้พวกซาอูมันลักลอบเข้ามาเมืองไทยหรือ”

“ใช่ แล้วก็ไม่รู้ว่ามันมากันกี่คน แน่นอนว่าเป้าหมายของพวกมันคือชีวิตของเจ้าหลวง มหาเทวี และเจ้าจ้อยทางหน่วยก็เลยส่งฉันมาพร้อมภารกิจคุ้มกันดูแล”

“ถึงแกจะได้รับมอบหมายภารกิจมา แกก็ดูแลคุ้มกันอยู่ข้างนอกโน่นได้ หน้าที่ภายในเป็นขององครักษ์เมืองจาย ไม่จำเป็นต้องเข้ามาอยู่ในคุ้ม”

“ฉันไม่ได้เป็นคนเสนอตัวเข้ามาอยู่ในคุ้ม แต่เป็นความประสงค์ของเจ้าหลวงที่อยากให้ฉันเข้ามาเพื่อจะได้ดูแลเจ้าจ้อยอย่างใกล้ชิด”

“แล้วแกไปเป่าหูเจ้าหลวงยังไง ยกยอปอปั้นตัวเองแล้วเหยียบหัวฉันให้จมดินสินะ เจ้าหลวงถึงได้ยกหน้าที่ดูแลเจ้าจ้อยที่เป็นของฉันให้กับแกไป”

ยุพราชโกรธจนระงับอารมณ์ไม่อยู่ เหวี่ยงหมัดจะซัดพสุแต่ตัวเองเจ็บแผลแทบยืนไม่ไหว พสุเป็นห่วงจะเข้าประคองก็โดนเขาปัดมือแล้วขู่จะฆ่า

“แกจะโมโหไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน วะยุพราช แกก็รู้จักฉันดีว่าฉันเป็นคนยังไง เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย เราร่วมรบกันมาสาหัสสากรรจ์แค่ไหน แกลืมไปแล้วหรือ”

“ที่พูดนี่แกกำลังทวงบุญคุณที่เคยช่วยฉันใช่ไหม ถึงใจฉันจะเละไม่มีชิ้นดี แต่สมองฉันยังใช้การได้อยู่ ฉันไม่ลืมหรอกว่าแกเคยช่วยชีวิตฉันในสนามรบ บุญคุณสักวันฉันจะทดแทนให้แก แต่แค้นที่ฉันมีกับแกก็ต้องชำระ”

“ฉันเสียใจ ถ้าการที่ฉันกับเจ้าจ้อยรักกันทำให้แกโกรธแค้นฉันขนาดนี้”

“แกคงมีความสุขมาก ที่ทำให้เจ้าจ้อยรักแกได้จนมองข้ามฉันไป”