ดวงใจขบถ

“เดี๋ยวนะเจ้าค่า ข้าเฮาว่าเราอย่าเพิ่งยกความชั่วให้พวกทหารซาอูทั้งหมด ที่อ่อนคำออกไปจ่ายตลาดทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองเลย ข้าเฮาว่าอ่อนคำอาจจะมีความตั้งใจอื่นแอบแฝง”

“ความตั้งใจอื่น เจ้าหมายความว่าอ่อนคำไม่ได้ตั้งใจไปตลาดเพื่อช่วยจ่ายตลาดอย่างงั้นหรือ”

ลุมพูคาดเดาว่าอ่อนคำน่าจะออกไปตามหายุพราช เพราะเห็นนางร้อนใจและทุกข์หนักมากเหมือนหัวใจหลุดออกจากร่าง คำพูดของลุมพูทำให้มหาเทวีเพิ่งรู้ว่าอ่อนคำมีใจให้ยุพราช

แต่เวลานี้ยุพราชที่รู้มานานกำลังปฏิเสธความรักและหวังดีของอ่อนคำ ทั้งที่เธอพยายามอ้อนวอนให้เขากลับคุ้มจันทรา ยุพราชก็ไม่ใจอ่อน กลับแสดงท่าทีอ่อนใจมากกว่าเมื่ออ่อนคำเอาแต่นั่งเกาะขาเตียงในห้องเช่าแน่นไม่ยอมไปไหน

ooooooo

ตะวันตกดินแล้ว พสุกับเจ้าจ้อยได้อาศัยกระต๊อบร้างของชาวเขาพักค้างแรม โชคดีมีน้ำสะอาดให้ได้แก้กระหาย แม้ในยามทุกข์ยากก็ไม่ได้ทำให้เขาและเธอท้อแท้ หากแต่มีกำลังใจให้กันและกันเสมอ ยังมีอารมณ์หยอกล้อหวานซึ้งกันได้ตลอด

ทางด้านอ่อนคำที่รักยุพราชมากเหลือเกิน เธอไม่ยอมกลับคุ้มอย่างแน่นอน เอาแต่เว้าวอนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ยุพราชก็ไม่มีท่าทีว่าจะใจอ่อน มีแต่แสดงความรำคาญหันหน้าหนี พูดจาผลักไสเธออยู่ร่ำไป

เพราะความรักทำให้อ่อนคำอดทนมาก โน้มน้าวเขาอย่างใจเย็น “เจ้าออกมาอยู่แบบนี้ จะอยู่ยังไง เช่าห้องก็ต้องใช้เงิน ไหนจะค่ากินอีก เฮาจำได้ เจ้ากินจุจะตายไป จะหาเงินมาจากไหน จะทำงานอะไร ที่นี่เมืองไทยนะ ไม่ใช่เมืองจาย เจ้าก็เหมือนเป็นคนต่างด้าว เขาไม่กล้ารับเจ้าเข้าทำงานหรอกเพราะมันผิดกฎหมาย เจ้ารู้ไหมยุพราช พ่อเจ้าเป็นห่วงเจ้ามากนะ”

“ห่วงตัวเองเถอะอ่อนคำ เจ้าหายมาจากคุ้มแบบนี้ มืดค่ำแล้วยังไม่กลับ ตอนนี้ที่คุ้มคงเป็นห่วงเจ้ามาก”

“เฮาเป็นเด็กกำพร้าเจ้าก็รู้ เฮาไม่มีพ่อแม่ เฮามาอยู่ที่หอคำเมืองจายได้ก็เพราะป้าต่วน”

“ป้าต่วนแม่ครัวเก่าแก่ของเจ้าหลวง เฮายังจำได้”

“เพราะป้าต่วนสงสาร ก็เลยรับเฮามาเลี้ยง ก่อนป้าต่วนจะตายได้ฝากฝังเฮาไว้กับมหาเทวี เฮาก็เลยได้รับความรักความเมตตาจากมหาเทวี ส่งเสียเลี้ยงดู ส่งให้เรียนเป็นเพื่อนเจ้าจ้อย ไม่อย่างนั้นป่านนี้เฮาก็คงอยู่ริมถนน”

ยุพราชฟังแล้วนึกเห็นใจ เหลือบมองแต่ทำกลบเกลื่อนลุกเดินจะออกจากห้อง

“อ้าว...รำคาญเฮาหรือ เฮาพูดมากใช่ไหม”

“ก็รู้ตัวนี่ ยังจะถามอีก”