ดวงใจขบถ
ตอนที่ 10
“เจ้าอยากจะเก็บเจ้าจ้อยไว้ในหัวใจต่อไปก็ตามใจเจ้า วิบากกรรมที่เจ้ากำลังเจออยู่ตอนนี้ไม่มีใครทำอะไรเจ้าเลย เจ้าทำร้ายตัวเองทั้งนั้น และพ่อก็ไม่จำเป็นต้องส่งเจ้าไปถึงขั้วโลกหรือใต้โลกเพื่อแก้ปัญหานี้ ทันทีที่เจ้าอาการดีขึ้น เจ้าหลวงมีคำสั่งให้ส่งเจ้าไปฝึกอาวุธให้กับทหารกองกำลังกู้ชาติ รีบหายเร็วๆ”
“เฮาจะไปได้ยังไงพ่อ เฮาต้องดูแลเจ้าจ้อย”
“จะต้องให้พ่อย้ำอีกหรือว่าเจ้าหลวงได้แต่งตั้งหมวดพสุขึ้นมาทำหน้าที่แทนเจ้าแล้ว ถ้าเจ้าไม่ทำตามคำสั่งเจ้าหลวง เจ้าก็ไปตามทางของเจ้าเสีย เจ้าไม่ใช่ทหารองครักษ์ของเจ้าหลวงอีกต่อไป”
อกานซิงห์ผลุนผลันออกไป ยุพราชนั่งคอตกอย่างเจ็บแค้น รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรม ขบกรามคำรามชื่อพสุลอดไรฟันออกมาอย่างไม่ยอมแพ้...
ooooooo
หลังจากนิ่งอึ้งกันไปครู่หนึ่ง สองแม่ลูกก็ยังไม่รามือไปง่ายๆ เจ้าขุนแสงเรืองโวยวายโดยมีเจ้าอุ่นคำ เป็นกองหนุน
“เฮาขอคัดค้าน ในฐานะคู่หมั้น เฮาไม่เห็นด้วยที่จะให้นายคนนี้มาดูแลใกล้ชิดเจ้าจ้อย”
“เฮาก็ไม่เห็นด้วย นายคนนี้ไม่ใช่ทหารเมืองจาย แล้วหัวนอนปลายเท้าเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ แทนที่จะมาดูแลความปลอดภัยให้เจ้าหลานจ้อย อาจจะมาเป็นผู้ร้ายเสียเองก็ได้ ใครจะไปรู้”
“ถ้าหมวดพสุเป็นผู้ร้าย เฮาคงไม่มีชีวิตรอดจากเมืองจายมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ ขอให้เชื่อเฮาเถอะว่าหมวดพสุเก่งมีฝีมือ เขาดูแลปกป้องเฮาได้”
“คนที่ควรดูแลปกป้องหลานควรจะเป็นเจ้าพี่ขุนในฐานะคู่หมั้น ไม่ใช่ชายอื่น”
“คำก็คู่หมั้น สองคำก็คู่หมั้น เจ้าป้าทำให้คำคำนี้เป็นเหมือนโซ่ตรวนที่ผูกรัดคอเฮาไว้จนหายใจไม่ออก”
“ถ้าอยากจะหลุดพ้นจากคำว่าคู่หมั้น เจ้าจ้อยก็รีบแต่งงานกับเจ้าพี่เร็วๆสิ จะได้เปลี่ยนจากคำว่าคู่หมั้นเป็นสวามี”
“พอเถอะเจ้าพี่ เราคุยกันไปกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าจะไม่มีการแต่งงานอะไรกันทั้งนั้น จนกว่าเราจะกอบกู้เมืองจายกลับมาได้สำเร็จ”
“อะไรนะ รอให้กอบกู้เมืองจายได้เสียก่อน เจ้าจ้อยบ้าไปแล้วหรือ พี่ไม่รอนานขนาดนั้นหรอก ภายในไม่กี่เดือนนี้เราต้องแต่งกัน”
“เฮาไม่แต่ง!”
“เห็นไหม เจ้าหลวงได้ยินไหม เจ้าจ้อยคิดจะทรยศต่อสัญญาที่ให้ไว้กับเฮา เฮาไม่ยอม เจ้าจ้อยต้องแต่งงานกับเฮา”
“ก็มาทะเลาะกันแบบนี้ จะคุยกันรู้เรื่องได้อย่างไร เจ้าพี่อุ่นคำพาลูกชายกลับไปก่อนเถอะ” มหาเทวีขอร้อง
“เรื่องอะไรมาไล่เฮา ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องกันวันนี้เลย แต่งหรือไม่แต่ง”
“หยุดนะเจ้าขุน พอได้แล้ว!” เจ้าหลวงเสียงดังขึ้นหลังจากทนฟังมานาน
“เฮาไม่หยุด เฮาจะคุยให้รู้เรื่อง”
