ดวงใจขบถ

ยุพราชตั้งอกตั้งใจทำแผลเหนือคิ้วให้อ่อนคำโดยไม่ได้คิดอะไร แต่สาวเจ้าคิดเต็มๆ มองใบหน้าเขาที่อยู่แค่เอื้อมอย่างเขินๆ รู้สึกดีเหมือนฝันไป

อ่อนคำแอบปลื้มยุพราชมาตั้งนาน คราวนี้มีโอกาสอยู่กันสองต่อสองเลยทำท่าจะสารภาพความในใจ แต่ยุพราชก็ทำให้เธอค้างเติ่ง เขาลุกขึ้นทันทีหลังจากทำแผลเสร็จ

“เฮาได้ยินเสียงน้ำไหลจากในถ้ำ เฮาจะเข้าไปดู เจ้ารออยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหน”

“ใครจะกล้าไปไหน ทหารซาอูเพ่นพ่านเต็มไปหมด เจ้านั่นแหละ ไปแล้วอย่าไปลับนะ รีบกลับมา เฮารออยู่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เฮาสัญญาว่าจะร้องตะโกนให้สุดเสียงเลย”

“เฮาจะรีบกลับมา” ยุพราชรีบเดินไปพร้อมขวดน้ำ อ่อนคำมองตาม รู้สึกตกหลุมรักลึกมาก พึมพำอย่างสุขใจ

“ในความโชคร้ายที่ต้องพลัดพรากจากบ้านเกิด เมืองนอน เฮาก็ยังโชคดีที่มีเทพบุตรมาช่วย”

ทางฟากเจ้าจ้อยที่เพิ่งอาบเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเดินกลับมาในชุดง่ายๆสบายๆของพสุ ปล่อยผมยาวสยายเงางาม หน้าตาผ่องใสไร้เครื่องสำอาง พสุเห็นแล้วตะลึง แต่พยายามกลบเกลื่อนชี้ไปยังเชือกที่ขึงไว้

“ผมทำราวตากผ้าไว้ให้คุณตรงนั้นน่ะครับ”

“เฮากำลังคิดอยู่พอดีว่าจะตากเสื้อผ้ายังไงขอบน้ำใจคุณมาก” เจ้าจ้อยหันไปตากเสื้อผ้า แล้วเดินกลับมาเห็นใบไม้ปูบนพื้นข้างเขา

“ที่นอนของคุณอ่อนคำสำหรับคืนนี้”

“คุณทำไว้เพื่อเฮาเหรอ”

“ตกใจอะไรหรือครับ หน้าที่ผมไม่ใช่แค่ให้ความช่วยเหลือ แต่ต้องดูแลคุณไปจนกว่าจะไปถึงชายแดนไทยอย่างปลอดภัย”

“ถึงแม้ว่าเฮาจะไม่ใช่คนที่อยู่ในรายชื่อของคนที่คุณต้องช่วยเหลือน่ะหรือ”

พสุพยักหน้ายิ้มๆ “ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่เจ้าหญิง เป็นแค่นางกำนัลเปิ่นๆ แต่ในเมื่อผมช่วยคุณมาแล้ว ผมก็จะดูแลชีวิตคุณให้ปลอดภัยไปตลอดรอดฝั่ง”

“อย่างนั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อนะว่าคุณจะดีขนาดนี้”

“หมายความว่ายังไง ไม่น่าเชื่อว่าผมจะดี”

“ก็หน้าตาคุณไม่น่าจะใช่คนเช่นนั้น”

“หน้าผมดำขนาดนี้ คุณดูออกได้ยังไง คุณมีตาทิพย์เหรอ”

“จริงๆเฮาไม่ได้ดูที่หน้าตาของคุณหรอก เฮาดูที่น้ำใจคุณต่างหาก หน้าคุณดำ แต่ใจคุณคงไม่ดำเหมือนหน้าหรอก เฮาคงเข้าใจถูกใช่มั้ย” เจ้าจ้อยพูดพลางหย่อนก้นนั่งลงบนใบไม้ แต่ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงเตือนของเขา

“ระวัง...”

เจ้าจ้อยเซมาชนไหล่พสุ...เขาทำหน้างงๆ ถามว่าอะไร?

“ก็คุณบอกให้ระวัง”

“ผมจะบอกว่าเวลานอนให้ระวัง อาจจะมีมดแดงเกาะอยู่ที่ใบไม้กัดคุณเข้า”

“แล้วเหตุใดถึงพูดไม่จบ” เจ้าจ้อยลืมตัวตีแขนเขา พสุตกใจคว้ามือเธอจับไว้โดยอัตโนมัติ

“แล้วคุณไม่รอฟังให้ผมพูดจบก่อนล่ะครับ”

สองคนมองหน้ากันอึ้งๆ เจ้าจ้อยรู้ตัวว่าตนเองกำลังนั่งเบียดเขาอยู่ ก็รีบดึงมือกลับและขยับถอยออกมาอย่างเขินๆ พลางบ่นแก้เก้อ “กวนโมโห” พูดเสร็จท้องร้องเสียงดังจนตกใจรีบกุมท้อง ทำเอาพสุหลุดยิ้ม

“กวนโมโหหิวเหรอครับ”

เจ้าจ้อยหันขวับไปจะต่อปากต่อคำด้วย แต่เจอเขายื่นห่อข้าวใบตองมาให้

“ข้าวเหนียวเนื้อย่าง ผมติดตัวมาด้วย”