ดวงใจขบถ
ตอนที่ 1
“ผมเป็นทหารไทยที่ไปฝึกอยู่ที่อเมริกา ที่จริงหล่อๆแบบนี้ คุณน่าจะรู้ว่าผมเป็นคนไทย”
เจ้าจ้อยเบ้ปากใส่ “เฮาจะไปรู้ได้อย่างไร ชื่อของคุณ เฮายังไม่รู้ด้วยซ้ำ”
“ถ้าเช่นนั้นผมขอแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการนะครับ ผมชื่อร้อยโทพสุ แล้วคุณล่ะครับ ชื่ออะไร”
แทนที่เจ้าจ้อยจะบอกความจริง กลับพูดชื่ออ่อนคำออกมา
“อ่อนคำ...เอาล่ะครับ แนะนำตัวกันเสร็จแล้ว คุณอ่อนคำใส่ชุดเปียกๆชื้นๆเดินลุยป่ามาทั้งวัน เดี๋ยวจะเจ็บไข้เป็นปอดบวมไม่สบายเอาได้ ผมว่ารีบถอดออกเถอะครับ”
“อะไรนะ! บัดสีบัดเถลิง อยู่ๆมาสั่งให้เฮาถอดแล้วเฮาจะใส่อะไร เฮาหนีมาตัวเปล่า มีแค่เสื้อผ้าติดตัวมาชุดเดียว”
“ทำไมคุณต้องตกใจอะไรขนาดนั้นครับ ผมแค่บอกให้คุณถอดเอาเสื้อผ้าไปตากให้แห้ง แล้วเปลี่ยนมาเอาชุดของผมในเป้กันน้ำนี่ไปใส่แทน”
“ทีหลังคุณก็พูดให้จบขบวนความสิ”
“ทีหลังคุณอ่อนคำก็ฟังให้จบขบวนความก่อนสิครับ”
สองคนมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร เจ้าจ้อยเดินเข้ามาใกล้เหมือนจะเอาเรื่อง พสุยืนมองตอบไม่ถอย อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอะไร แต่เจ้าจ้อยเดินเข้ามาถึง กลับยื่นมือขอ
“ก็ไหนเล่าเสื้อผ้าของคุณ เฮาจะเอาไปเปลี่ยน” พสุหลุดขำออกมา เจ้าจ้อยหน้าง้ำทันที “คุณขำอะไรอีก รีบเอาชุดของคุณมาให้เฮา ไม่เช่นนั้นเฮาจะไม่...”
“ให้แล้วครับ ไม่ต้องออกคำสั่งราวกับเป็นเจ้าหญิงอย่างนี้ก็ได้”
เจ้าจ้อยยิ้มๆอยากจะบอก...ก็ฉันเป็นเจ้าหญิงนายซื่อบื้อ...แต่ไม่ได้พูดออกไป คว้าเสื้อผ้าจากมือเขามาแล้วเดินถือไป พลางพูดลอยๆ “หวังว่าเสื้อผ้าชุดนี้คงจะซักมาอย่างสะอาด ผ่านการฆ่าเชื้อมาแล้ว”
“คุณว่าอะไรนะ ผ่านการฆ่าเชื้ออะไรนะครับ ผมไม่ได้เป็นโรคติดต่ออะไร”
“ทำไมคุณจะไม่เป็นโรค เป็นโรคกวนประสาทยังไงล่ะ”
พสุยืนยิ้มและมองตาม แอบรู้สึกเอ็นดูท่าทางเอาแต่ใจนิดๆของนางกำนัลคนนี้ แล้วอีกครู่ต่อมาความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนเป็นหวั่นไหว เมื่อเดินตามฝูงผีเสื้อไปทางธารน้ำแล้วเห็นเธอแหวกว่ายใต้ผิวน้ำร่างกายขาวผ่อง
พสุเผลอมองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะได้สติรีบเดินหลบมายืนสงบจิตอยู่หลังต้นไม้
ooooooo
ป่าลึกอีกฟากหนึ่ง...อ่อนคำกับยุพราชนั่งอยู่ในถ้ำ ยุพราชใช้ตะเกียงไฟฉายเปิดให้แสงสว่าง
“โชคดีจริงๆที่เจอถ้ำ มีหลังคาคุ้มหัวให้นอนพักค้างแรม แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจ้อยจะเจอกับอะไรบ้าง คืนนี้จะมีที่พักบรรทมรึเปล่าหนอ”
“เจ้าจ้อยอยู่กับเพื่อนเฮา ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พวกเฮาถูกฝึกการใช้ชีวิตในป่ามา ในเป้เฮามีอุปกรณ์ดำรงชีพหลายอย่าง เพื่อนเฮาจะดูแลเจ้าจ้อยเป็นอย่างดี ส่วนเจ้ามานั่งตรงนี้ ให้เฮาทำแผลให้”
“โอ้ว...ในเป้เจ้ามีกล่องปฐมพยาบาลด้วยเหรอนั่น” อ่อนคำพูดพลางเดินมานั่งลงตรงหน้าชายหนุ่ม
“ถ้าแสบ ทนเอาหน่อยนะ” เขาแค่พูด ยังไม่ทันลงมือ อ่อนคำก็ร้องโอ๊ยขึ้นมาตามนิสัยสนุกๆ ชอบแกล้ง แต่พอเห็นเขาไม่มีอารมณ์ร่วมก็ยิ้มแหะๆ พูดเสียงอ่อยว่า...ซ้อมเจ็บเอาไว้ก่อน
