ดวงใจขบถ
ตอนที่ 1
“ผมไม่ปล่อยให้คุณทำให้ตัวเองหายหิวด้วยการบอกกับตัวเองว่าไม่หิวหรอก ผมยังมีข้าวเหนียวเนื้อย่างเหลืออยู่ในเป้”
“เฮาจะกินไม่ให้เหลือเลย แม้แต่ใบตอง”
พสุหันไปล้วงในเป้แล้วทำหน้าจ๋อย เจ้าจ้อยใจเสียนึกว่าข้าวหมด แต่เขาหยิบออกมาชูให้ดูว่าเหลือห่อเดียว
“เหลือแค่ห่อนึง คุณกินซะ จะได้รีบนอน”
“แล้วคุณล่ะ ไม่หิวเหรอ”
“ผมอิ่มทิพย์ไง ผมเคยบอกคุณแล้ว”
“ไปหลอกเด็กสามขวบเถอะ เมื่อคืนคุณกินข้าวเหนียวไปสองห่อ เฮารู้นะ”
พสุทำไม่รู้ไม่ชี้ เจ้าจ้อยเปิดห่อข้าวเหนียวแล้วแบ่งออกเป็นสองส่วนเท่ากัน
“นี่ของคุณ ส่วนนี่ของเฮา กินด้วยกัน”
“ไม่เป็นไร ผม...” พสุยังพูดไม่จบเพราะเจ้าจ้อยหยิบข้าวเหนียวยัดใส่ปากเขาอย่างเร็ว
“กินๆเข้าไป พรุ่งนี้คุณจะได้มีแรงพาเฮาเดินทางไปให้ถึงจุดนัดพบ”
“ข้าวเหนียวอย่างเดียวเหรอ แล้วไหนเนื้อย่าง ไม่ป้อนให้ด้วยเหรอ”
เจ้าจ้อยหยิบเนื้อย่างป้อนเขาพลางบอก “เกิดมาเฮาไม่เคยป้อนผู้ชายคนไหนเลยนะ คุณเป็นคนแรก”
“ผมเป็นผู้โชคร้ายคนแรกหรือ” พสุพูดยั่ว เจ้าจ้อยจ้องเขม็งเอาเรื่อง แต่เขาเฉไฉเคี้ยวข้าวตุ้ยๆไป
หลังจากได้ข้าวเหนียวเนื้อย่างรองท้องกันไปคนละไม่ถึงครึ่งกระเพาะ พสุก็นั่งศึกษาแผนที่หาทางเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อไปยังจุดนัดพบ สักพักก็ค้นหาทางที่น่าจะไปได้เร็ว แต่เจ้าจ้อยนั้นนั่งกอดอกหลับเสียแล้ว มีอาการหนาวสั่นเพราะเสื้อผ้าแสนจะบาง พสุถอดเสื้อตัวเองมาดมแล้วพึมพำ
“ทนๆกลิ่นเอาหน่อยนะอ่อนใจ”
เขาห่มเสื้อให้เจ้าจ้อยแล้วนั่งลงข้างๆ กำลังจะหลับตาลงต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมือเจ้าจ้อยโอบมากอดและหัวที่เอนมาเบียดซบพร้อมเสียงพึมพำ
“เจ้าพ่อ...”
“หือ? เจ้าพ่ออะไร ผมไม่ใช่เจ้าที่แถวนี้นะ”
“เจ้าแม่...”
“หา! ทั้งเจ้าพ่อเจ้าแม่เลยเหรอ นอกจากจะเปิ่นแล้วยังนับถือพวกทรงเจ้าเข้าผีด้วยเหรอ นางกำนัลอ่อนใจเอ๊ย” พสุพูดขำๆแล้วกอดกระชับเธอไว้กับอก รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีใจให้นางกำนัลคนนี้เสียแล้ว
ooooooo
